ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 397

ซูจิ่นเอ๋อร์ลนลานพยักหน้า “ข้ารับปาก ข้ารับปาก! ข้าจะเชื่อฟังแน่นอน”

“ข้าจะไม่ติดตามพวกท่านแล้ว”

ซูจื่อชิงมองคนหลายคน ด้วยแววตาขอคำปรึกษา

“นายท่านฟู่และคนอื่น ๆ เพิ่งมาถึง มีสิ่งของมากมายที่ต้องจัดซื้อ ข้าจะอยู่ช่วย”

“อืม”

ซูจิงสิ่งรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ มองทะลุได้โดยไม่ต้องจิ้มให้แตกเลย

เด็กคนนี้ต้องการตามเกี้ยวเมี่ยชิงหว่าน ก็ควรจะทำอะไรบางอย่างในทางปฏิบัติ หวังว่าเมื่อเขากลับมา ซูจื่อชิงจะมีความก้าวหน้า

วันรุ่งขึ้น พวกเขาขึ้นรถม้าและออกเดินทาง

ก่อนจะไป ทั้งนางหยางและซูจิ้งมายืนส่งที่ประตู

“หว่านเยว่ พวกเจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดี ออกไปข้างนอกอย่าอวดเก่ง ปกป้องตัวเองคือสิ่งที่สำคัญที่สุด”

“ท่านแม่ไม่ต้องกังวล”

กู้หว่านเยว่โบกมือให้ทั้งสอง “พวกท่านกลับไปเถอะ ลำคอของท่านพ่อโดนลมไม่ได้”

“ออกเดินทางได้แล้ว ระหว่างทางต้องระวังให้มากหน่อย”

ฟู่หลานเหิงกระซิบเตือน

กู้หว่านเยว่เปิดม่านรถขึ้น เห็นฮั่นจิ่วและลู่จิงตามมาในเงามืด ยิ่งเข้าใกล้ชายแดนมากเท่าใด ก็ยิ่งพบศพตามข้างทางมากขึ้นเรื่อย ๆ

“แนวป้องกันชายแดนมีเมืองอยู่ด้วยหรือ?”

“มีอยู่จริง ชื่อว่าเมืองตะวันไม่ตกดิน”

ฟู่หลานเหิงอธิบายอย่างกระตือรือร้น

“กลางวันในฤดูร้อนของเมืองแห่งนี้ยาวนานมาก กลางคืนก็สั้นมากเป็นพิเศษ ถึงขั้นที่ว่ามีวันหนึ่งที่ไม่มีกลางคืนเลย ดวงอาทิตย์ก็ไม่ลับขอบฟ้าสักที

เป็นที่รู้กันว่าดวงอาทิตย์ไม่ตกดิน จึงเรียกว่าเมืองตะวันไม่ตกดิน

แววตาของซูจิ่นเอ๋อร์เผยความใฝ่ฝันออกมา “ตะวันไม่ตกดิน ฟังดูโรแมนติกจริง ๆ”

“โรแมนติก?”

ฟู่หลานเหิงอดหัวเราะไม่ได้ พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“มีเพียงสาวน้อยอย่างเจ้าเท่านั้น ที่จะรู้สึกถึงความโรแมนติกของเมืองตะวันไม่ตกดิน

ในเมืองตะวันไม่ตกดินคุมขังนักโทษอุกฉกรรจ์ที่ถูกส่งมาจากทั่วประเทศ นักโทษอุกฉกรรจ์เหล่านี้จะใช้แรงงานอยู่ที่นี่เป็นเวลา 360 วัน ต้องสร้างแนวป้องกันชายแดนทุกวัน

เฉพาะนักโทษอุกฉกรรจ์ที่เหนื่อยตาย กองทับถมเป็นภูเขาศพได้ตลอดเวลา”