ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 53

หลิวซื่อที่กลับมามีสติอีกครั้ง ก็มองไปรอบๆ “เจ้าสาม เมี่ยวเมี่ยว เมี่ยวเมี่ยวข้าเล่า?”

“เมี่ยวเมี่ยวไม่ได้อยู่บนหลังข้าอยู่ตลอดหรือ?”

จากนั้นซูหัวจวิ้นก็ตอบสนอง เขาดึงตะกร้าไม้ไผ่ที่ด้านหลังออก ก่อนจะเห็นว่ามันว่างเปล่า ไหนเลยจะมีร่างของเมี่ยวเมี่ยวอยู่?

ทันใดนั้น เขาก็จำได้ว่าตอนที่เขาล้มลงในน้ำท่วม บางที เขาอาจจะโยนเด็กออกไปตอนนั้นก็ได้

“อาจจะถูกน้ำท่วมพัดเอาไปแล้ว ไม่ได้ เรื่องนี้เจ้าโทษข้าไม่ได้ เจ้าว่าทำไมเจ้าเด็กโง่นั่นถึงไม่วิ่งตามมาเล่า?...”

ซูหัวจวิ้นกะพริบตา ในใจรู้สึกผิดอย่างยิ่ง

นางหลิ่วเป็นบ้าไปแล้ว แม้ว่าตระกูลมักจะไม่พอใจนางที่ไม่สามารถให้กำเนิดบุตรชายให้ได้ ทั้งยังคลอดบุตรีไม่เอาอ่าวออกมาถึงสองคน แต่นางก็ไม่เคยรังเกียจบุตรีของตนเอง

เมื่อเห็นว่าลูกสาวถูกซูหัวจวิ้นทำให้ตาย นางจึงเกาหัวอย่างแรง ดวงตาแดงก่ำรื้นน้ำตา จากนั้นก็พุ่งไปข่วนเกาซูหัวจวิ้นทันที

“เจ้าสามซู เจ้าที่เป็นพ่อเดรัชฉาน เพื่อเอาชีวิตรอดถึงกับทิ้งลูกของตัวเอง เมี่ยวเมี่ยวอายุเพียงห้าหนาว น้ำท่วมเช่นนั้น นางจะวิ่งตามมาได้อย่างไร? เจ้าชดใช้เมี่ยวเมี่ยวให้ข้า ชดใช้เมี่ยวเมี่ยวให้ข้า…”

ด้วยเสียง “ซืด” เล็บยาวเฟื้อยได้ทิ้งรอยเลือดไว้สามรอยบนใบหน้าของซูหัวจวิ้น

“อ๊า!” ซูหัวจวิ้นตะโกน เตะนางหลิ่วออกไปด้วยความเจ็บปวด

“เจ้าบ้าไปแล้วหรือ? แค่เพราะเด็กบ้าคนเดียวถึงกล้าข่วนหน้าข้า เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะตีเจ้าให้ตาย!”

เขายกแขนผลักนางหลิ่วล้มลงพื้น และทุบตีนางอย่างแรง

“ท่านพ่ออย่าตีท่านแม่นะ อย่าตีท่านแม่ของข้า...”

ลูกสาวคนเล็กตัวตัวร้องไห้เสียงดัง

และเวลานี้เอา ซูอวี้ก็พบว่าแม่ของตนหายตัวไป

“ท่านแม่ เหตุใดท่านตายไปแล้วเล่า? เงินยังอยู่ที่ท่านเลยนะ...”

หลี่ซือซือทรุดตัวลงกับพื้น ดวงตาพราวระยับอย่างมีนัยเมื่อได้ยินว่านางเฉียนตายแล้ว

ดีเหลือเกิน ตอนนี้นางเฒ่านั่นตายแล้ว จะไม่มีใครคอยทรมานนางอีกต่อไป

มองไปที่กู้หว่านเยว่อีกครั้ง น่าเสียดายที่ไม่ได้ผลักนางลงไปด้วย

เพื่อให้วิ่งได้เร็วขึ้น ทุกคนจึงทิ้งผ้าน้ำมันและผ้าห่มทั้งหมดทิ้งไป เหลือเพียงอาหารบางส่วนเท่านั้น

กู้หว่านเยว่ยิ้ม ปัญหาเล็กๆ ตอนที่นางเข้าไปซื้อของในเมืองอูอวิ๋น ก็ซื้อผ้าน้ำมันจำนวนมากกลับมาด้วยแล้ว

แกล้งทำเป็นเอาผ้าน้ำมันออกจากกระเป๋า แล้วแจกจ่ายให้ทุกคน

“ที่ข้ายังมีอยู่ ทุกท่านก็ตั้งค่ายตามตำแหน่งที่ข้าบอก แล้วขุดคูระบายน้ำใกล้ๆ กัน”

“ดียิ่ง แม่นางน้อยกู้ ขอบคุณท่านมากขอรับ”

หลายตระกูลต่างคิดกันในใจว่า จากนี้ไม่ว่ากู้หว่านเยว่สั่งอะไร พวกเขาจะทำสิ่งนั้น

หลังจากตั้งค่ายแล้ว ชายหลายคนใช้ท่อนไม้แทนจอบ ออกไปขุดคูน้ำหลายไว้หลายแห่ง

ในกระโจม นางหยางกำลังช่วยซูจิ่นเอ๋อร์และซูจื่อชิงกินยา ทั้งสองต่างก็ผิวหนังบาดเจ็บตอนหนีเอาชีวิตรอด

หากไม่ใช้ยาทันทีหลังโดนฝน ก็อาจติดเชื้อได้ง่าย

เมื่อมองดูผู้คนที่เปียกโชกไปทั้งตัว กู้หว่านเยว่ก็ออกไป และกลับมาพร้อมกับฟืนจำนวนหนึ่ง