ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 71

เมื่อเห็นว่าซูจิ่นเอ๋อร์ออกไปแล้ว ซูจิ่งสิงก็พูดขึ้นอย่างลังเล “เจ้ากับฟู่หลานเหิง...”

กู้หว่านเยว่เลิกคิ้ว “ข้ากับฟู่หลานเหิงทำไมหรือ ท่านก็สงสัยว่าเรามีความสัมพันธ์กันงั้นหรือ?”

“แน่นอนว่าไม่” ซูจิ่งสิงรีบกล่าวขึ้น “ข้าเชื่อมั่นในตัวเจ้า”

เขาเชื่ออย่างสนิทใจว่ากู้หว่านเยว่ปฏิบัติต่อฟู่หลานเหิงอย่างเหมาะสม แต่เขาไม่แน่ใจว่านางมีความรู้สึกอื่นหรือไม่

ถึงอย่างไรทั้งสองคนก็เป็นเพื่อนเล่นสมัยเด็ก ฟู่หลานเหิงก็รักกู้หว่านเยว่มาก

เขาขมวดคิ้วและกล่าวว่า “ถ้าฟู่หลานเหิงขอให้เจ้าอยู่ต่อ เจ้าจะอยู่หรือไม่?”

กู้หว่านเยว่ตกตะลึง ในที่สุดก็รู้ว่าซูจิ่งสิงกำลังคิดอะไรอยู่ นางจึงจงใจพูดว่า “ถ้าข้าอยากอยู่ต่อ ท่านจะให้ข้าอยู่หรือไม่?”

ซูจิ่งสิงขมวดคิ้ว กล่าวขึ้นด้วยความอึดอัด

“ไม่”

“งั้นก็จบแล้วไม่ใช่หรือ?” กู้หว่านเยว่หาวแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง

ฝังเข็มเหนื่อยเกินไปแล้ว นางต้องพักผ่อนให้เต็มที่

ซูจิ่งสิงยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่ก็ได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของนาง

เมื่อมองใบหน้าที่สงบขณะหลับของนาง ในที่สุดซูจิ่งสิงก็เข้าใจในสิ่งที่นางพูดเมื่อครู่นี้ ในใจของเขาก็พลันเต็มไปด้วยความสุข รู้สึกวางใจอย่างแท้จริง

กู้หว่านเยว่นอนหลับยาวไปจนถึงตอนเย็น หลังจากทานอาหารเย็นเรียบร้อยแล้ว นางก็กลับไปนอนบนเตียงต่อ

จนกระทั่งถึงกลางดึก นางก็ได้ยินเสียงบางอย่างเบา ๆ

มีโจร!

กู้หว่านเยว่ลืมตาขึ้นมาทันที และสบตากับดวงตาอันลึกล้ำของซูจิ่งสิงพอดี

“ชู่ว” เขาทำท่าทางให้เงียบ

กู้หว่านเยว่มองตามไป

ไอ้บ้านี่ ท่ามกลางความมืดมีเงาของชายคนหนึ่งกำลังคลำกระเป๋าของนางอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ

กู้หว่านเยว่ทนไม่ไหวอีกต่อไป โจรบ้าที่ไหนกันกล้ามาขโมยของของนางถึงที่นี่!

กำลังจะลุกขึ้นไปสั่งสอนโจรคนนั้น ซูจิ่งสิงก็รั้งนางไว้ แล้วกระซิบข้างหูว่า

“จับให้ได้คาหนังคาเขา”

“แล้วตำราแพทย์ของเจ้าจะทำอย่างไรล่ะ?” แม้ว่าซูจิ่งสิงจะไม่ได้เรียนหมอ แต่ก็รู้ว่าตำราแพทย์สำคัญกับหมอมากเพียงใด

ตำราแพทย์หายไปก็เหมือนกับมีคนมาขโมยวิชาไป

มุมปากของกู้หว่านเยว่ยกยิ้มอย่างมีเลศนัย

“เขาอยากขโมยของของข้า ยังอ่อนหัดนัก!”

พูดจบ นางก็กำลังจะลุกขึ้นตามไป

ซูจิ่งสิงรีบเอ่ยขึ้น “ข้าจะไปกับเจ้าด้วย”

“ขาของท่านเดินไม่สะดวก จะไปกับข้าได้อย่างไร?” กู้หว่านเยว่มองเขาด้วยความสงสัย

ซูจิ่งสิงหน้าแดงเล็กน้อย เขารู้ว่าขาของตัวเองไม่ดี แต่เขาก็อยากรู้ว่ากู้หว่านเยว่จะทำอะไร จึงอยากตามนางไปด้วย

และกลางดึกเช่นนี้ เขาก็ไม่สบายใจที่จะให้นางออกไปตามคนเดียว

“เจ้ามีวิธีพาข้าไปด้วยหรือไม่?”

“...ก็ได้” กู้หว่านเยว่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็โน้มตัวลงแล้วแบกซูจิ่งสิงขึ้นมาทันที