ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 80

อย่างไรก็ตาม สมุนไพรเหล่านั้นนางเก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์ มีแต่บริจาคให้พื้นที่ระบาดเท่านั้น ถึงจะเกิดประโยชน์สูงสุด

ส่วนทางด้านอวิ๋นมู่ นางเชื่อว่าเขาไม่กล้าหาผลประโยชน์ใส่ตัวจากเรื่องนี้

“หมอเทวดาน้อยไม่ควรขอบคุณข้า ข้าต่างหากที่ควรขอบคุณท่าน ก่อนอื่นข้าขอขอบคุณสำหรับบุญคุณที่ช่วยชีวิตข้าไว้ และขอขอบคุณอีกครั้งสำหรับความเมตตาที่ท่านมอบสมุนไพรให้ชาวเมืองตงโจว”

อวิ๋นมู่ยกถ้วยขึ้นมาก่อน แล้วกล่าวคำขอบคุณอันไพเราะต่อกู้หว่านเยว่ จากนั้นจึงพูดอย่างขี้เล่นว่า

“แผลยังไม่หายดี ข้าขอใช้ชาดื่มแทนเหล้า เพื่อเป็นการคารวะท่านหมอเทวดาน้อย”

“คุณชายอวิ๋นเกรงใจเกินไปแล้ว”

กู้หว่านเยว่รีบยกถ้วยขึ้นชนกับเขา นางค่อนข้างชอบนิสัยของอวิ๋นมู่ การพูดคุยกับเขาทำให้นางรู้สึกสบายใจและผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก

ทั้งสองสบตากัน แล้วก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“น้องหญิง กินผักสิ” ทันใดนั้น มือข้างหนึ่งก็มาขวางระหว่างทั้งสองคน

ซูจิ่งสิงมีสีหน้าหงอยเหงา อวิ๋นมู่ก็รีบเอ่ยขึ้น “ลองเป็ดย่างหนังกรอบนี่สิ เป็นอาหารขึ้นชื่อของร้านนี้ เป็ดที่ใช้เป็นเป็ดแม่พันธุ์อายุหลายปี เนื้อนุ่มไม่เลี่ยน และไม่มีกลิ่นคาว”

เขาคีบขึ้นมาชิ้นหนึ่งให้กู้หว่านเยว่ด้วยความเอาใจใส่

กู้หว่านเยว่ลองชิมคำหนึ่ง จากนั้นหรี่ตาอย่างพึงพอใจ “อร่อยจริง ๆ”

ฝีมือการทำอาหารนี้เทียบเท่ากับครัวอาหารเลิศรสของนางได้เลย

ทันใดนั้น ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวของกู้หว่านเยว่ ถ้านางนำสูตรอาหารจากครัวอาหารเลิศรสของนางออกมาขาย นางจะไม่รวยเละเลยหรือ?”

แน่นอนว่านี่เป็นเพียงความคิด รายละเอียดการดำเนินการต้องรอให้นางลงมือทำในภายหลัง

“น้องหญิง ลองซุปเต้าหู้เนื้อสับซีหูจานนี้ดูสิ”

ซูจิ่งสิงเปลี่ยนเป็นซุปเต้าหู้ของตัวเองอีกครั้ง

อวิ๋นมู่เห็นฉากนี้ ก็ยิ้มอย่างใสซื่อ

“ขอบคุณท่านพี่” กู้หว่านเยว่ตอบสนองช้า จึงไม่ทันได้สังเกตเห็นการปะทะกันระหว่างชายหนุ่มทั้งสองคน

แต่กลับเป็นอวิ๋นมู่ เมื่อเห็นปฏิสัมพันธ์ระหว่างทั้งสอง ก็เหมือนจะค้นพบอะไรบางอย่าง ดวงตาที่ใสซื่อของเขาหรี่ลงเล็กน้อย พร้อมกับรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้น

ดูเหมือนหมอเทวดาน้อยและสามีของนางจะไม่ได้สนิทสนมกันมากนัก...

มู่ชิงรีบพยักหน้า ขณะที่กู้หว่านเยว่พาซูจิ่งสิงกลับมาถึงเรือน ซุนอู่ก็กลับมาจากข้างนอกพอดี

“แม่นางน้อยกู้ เมื่อครู่ทางการแจ้งว่าควบคุมโรคระบาดได้แล้ว ประตูเมืองจะเปิดเร็วขึ้น พวกเราสามารถออกเดินทางได้ในวันพรุ่งนี้”

ใบหน้าของซุนอู่ปรากฏรอยยิ้ม โล่งใจอย่างเห็นได้ชัด

โชคดีจริง ๆ ถึงแม้จะติดอยู่ในเมืองตงโจวมาสักพัก แต่ในที่สุดก็จะได้ออกเดินทางต่อเสียที

และพวกเขาก็ผ่านพ้นโรคระบาดมาได้ ถ้านำเรื่องนี้ไปเล่าให้ใครฟัง ก็เป็นเรื่องที่น่าภูมิใจมาก

“ตกลง นักโทษเนรเทศที่เหลือก็หายดีแล้ว พรุ่งนี้ออกเดินทางได้”

วันรุ่งขึ้น ซุนอู่พาคนทั้งหมดออกจากศาลาว่าการ

ฟู่หลานเหิงได้ยินว่าพวกเขากำลังจะไป ก็วางงานราชการลง แล้วไปส่งพวกเขาที่ประตูเมือง

“ข้ามาส่งได้เท่านี้ หว่านเยว่ ต่อจากนี้เจ้าต้องเดินทางด้วยตัวเองแล้ว”

ฟู่หลานเหิงมองกู้หว่านเยว่ด้วยสายตาลึกซึ้ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโล่งใจ