ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 90

กู้หว่านเยว่มุ่ยปากอย่างไม่สบอารมณ์ จากนั้นก็สะบัดเสื้อของเขาด้วยท่าทีกระฟัดกระเฟียด

“ไหล่โดนกัดก็จริง แต่ข้าไม่รู้นี่ว่าจะเหลือร่องรอยเอาไว้ตรงไหน....”

โชคดีที่นางเห็นการเคลื่อนไหวที่ไม่ราบรื่นของเขาในคืนเข้าหอ ยังคิดว่านี่เป็นครั้งแรกของเขา ที่ไหนได้นางถูกหลอกเข้าแล้ว!

ในใจของกู้หว่านเยว่เต็มไปด้วยความริษยา เหมือนกับว่านางกำลังทับรอยเก่าของเขาอย่างไรอย่างนั้น

หลังจากที่ซูจิ่งสิงได้ยินคำกล่าวของนางก็รีบก้มมองทันที ในตอนที่เขาเห็นรอยฟันที่มีลักษณะเป็นรูปจันทร์เสี้ยวนั้น ก็รีบอธิบาย

“น้องหญิง เจ้าอย่าเพิ่งเข้าใจผิด นี่ไม่ใช่รอยกัดของหญิงสาวนะ”

“ท่านอย่าบอกข้านะว่านี่คือรอยแมลงกัด”

ซูจิ่งสิงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่กลับรู้สึกว่ากู้หว่านเยว่ที่เป็นเช่นนี้ก็น่ารักไปอีกแบบ

“แน่นอนว่าไม่ใช่รอยแมลงกัดต่อย แต่ไม่ใช่รอยกัดของหญิงอื่น นี่คือรอยที่ท่านพ่อข้ากัดทิ้งไว้ ข้าเกิดทางตอนใต้ของเมือง ก่อนที่ข้าจะตามท่านแม่เข้าเมือง เขาได้ทิ้งรอยนี้ไว้บนไหล่ของข้า ป้องกันไม่ให้ข้าพลัดหลง หากเจ้าไม่เชื่อเจ้าก็ลองดูรอยแผลบนตัวข้าอย่างละเอียดอีกครั้งสิ มันเป็นแผลเก่าเมื่อนานมาแล้วใช่หรือไม่”

กู้หว่านเยว่มองดูขนาดของรอยฟันนั้นอย่างละเอียด แผลนั้นไม่ได้ดูเหมือนรอยกัดของหญิงสาวจริง ๆ

“ก็ได้ ข้าเชื่อท่านก็ได้”

“น้องหญิง เจ้าเชื่อข้าก็ดีแล้ว” ซูจิ่งสิงถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อครู่ที่นางแสดงสีหน้าบูดบึ้ง เขาตกใจแทบแย่

เขากังวลว่าหากอธิบายไม่เข้าหู ทั้งสองคนอาจจะเกิดช่องว่างกันและกัน

“แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้ยินท่านเอ่ยถึงพ่อสามีของข้า”

ซูจิ่งสิงกล่าวด้วยเสียงทุ่มต่ำว่า “เขาเป็นองครักษ์ข้างกายองค์รัชทายาทองค์แรก เพื่อปกป้ององค์รัชทายาทองค์แรกทำให้เขาล้มป่วยหนัก และจากโลกนี้ไปในตอนที่ข้าอายุได้ห้าขวบ”

จะว่าไปแล้ว ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันก็ไม่ใช่การสืบทอดจากเชื้อพระวงศ์โดยตรง องค์รัชทายาทองค์แรกคือเลือดเนื้อเชื้อไขเพียงคนเดียวของฮ่องเต้

แต่เขาและพระชายาในองค์รัชทายาทประสบกับการลอบสังหารในขณะที่เสด็จประพาสทางใต้ องค์รัชทายาท พระชายาในองค์รัชทายาทและเด็กน้อยที่กำลังจะครบกำหนดคลอดในท้องต้องมาสิ้นพระชนม์ด้วยน้ำมือของพวกโจร

ฮ่องเต้องค์แรกจนปัญญา จึงทรงรับเลี้ยงรัชทายาทองค์ปัจจุบันที่มาจากราชนิกุล ทั้งยังยกอำนาจการปกครองให้เขา

รอยยิ้มที่คล้ายกับภูเขาน้ำแข็ง สายลมของฤดูใบไม้ผลิที่ปะทะหน้าอันหล่อเหลาของเขา ทำให้กู้หว่านเยว่อดหลงใหลเคลิบเคลิ้มไม่ได้

ทั้งสองคนสบตากัน แก้มที่เริ่มแดงระเรื่อ ทุกอย่างเป็นคำอธิบายได้มากกว่าการเอ่ยวาจา

ในตอนนี้เอง ซูจิ่งสิงก็คุกเข่าลง กู้หว่านเยว่รีบเข้าไปประคองเขา

“ท่านเจ็บขาอีกแล้วใช่หรือไม่?”

“อื้อ”

ซูจิ่งสิงพยักหน้า ดูเหมือนว่าขาของเขาใกล้จะหายโดยสมบูรณ์แล้ว แต่ยังต้องใช้เวลา

ตอนนี้เขาพอจะฝืนยืนได้ แต่ยืนได้ไม่นานนัก ความเจ็บปวดก็เริ่มกำเริบอีกครั้ง

“ข้าจะแบกท่านกลับ” กู้หว่านเยว่โน้มตัวลง ตั้งใจจะแบกซูจิ่งสิงกลับไป

ใครจะรู้ว่าจู่ ๆ เสียงขอความช่วยเหลืออันคุ้นหูจะดังขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัว “พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย!”