ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 89

โจรคนนั้นเอาแต่โขกหัวกับพื้นอย่างต่อเนื่อง ความเจ็บปวดนั้นทวีความรุนแรงจนเขาอยากตายไปเสียรู้แล้วรู้รอด

ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าการตายทั้งเป็นอย่างที่กู้หว่านเยว่เอ่ยนั้นหมายความว่าอย่างไร หญิงสาวผู้นี้น่ากลัวยิ่งนัก!

นางหยิบยาที่ใช้ทรมานคนเช่นนี้ออกมาใช้อย่างง่ายดาย

“ขอร้อง ข้อร้องเจ้าล่ะ ให้ข้าหายปวดเถอะ อย่าทรมานข้าเช่นนี้เลย....”

การโจมตีของเสียงที่แหลมแสบแก้วหูนั้นทำลายสติสัมปชัญญะของคนคนหนึ่งไปโดยสิ้นเชิง โจรในตอนนี้ก็เป็นเช่นนี้

ในสมองของเขาไม่ได้คิดถึงสิ่งใดเลย เขาแค่อยากตายให้มันหลุดพ้น

กู้หว่านเยว่เห็นเวลาที่มันสมควรแล้ว จึงเอ่ยถามอีกครั้ง “ตอนนี้เจ้าคงบอกได้แล้วสินะว่าใครส่งพวกเจ้ามาลอบฆ่าพวกเรา”

“เป็นหวายหนานอ๋อง! คุณชายเว่ยเสนอความคิดให้หวายหนานอ๋อง ด้วยการให้ผู้ชายแต่งกายเป็นโจรแล้วมาลอบสังหารซูจิ่งสิง”

ความจริงแล้วในใจของกู้หว่านเยว่ก็คาดการณ์ไว้แล้วว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังจะต้องเป็นมู่หรงอวี้ ถึงอย่างไรก็เพิ่งเจอกับพวกเขาในเมืองตงโจว ไม่ถึงสองวันก็โดนลอบสังหาร

นอกจามู่หรงอวี้แล้วก็คงไม่มีใครคนอื่น

แค่คาดไม่ถึงว่าเว่ยเฉิงจะให้มู่หรงอวี้วางแผนเช่นนี้

แม้จะกล่าวได้ว่าเว่ยเฉิงนั้นเป็นผู้วางแผนหลักให้กับมู่หรงอวี้ แต่จากนิสัยของเขาแล้ว ไม่น่าจะทำเรื่องที่แทงข้างหลังคนอื่น

แต่โจรที่ได้รับความทรมานไม่มีทางโกหกแน่นอน ถึงอย่างไรเขาก็รับสารภาพว่าเป็นมู่หรงอวี้

หลังจากครุ่นคิดครู่หนึ่ง กู้หว่านเยว่ก็ตัดสินใจถามความคิดเห็นของซูจิ่งสิง

“ท่านพี่ ท่านคิดอย่างไร?”

ซูจิ่งสิงส่ายหน้า “ข้าเชื่อในนิสัยของเว่ยเฉิง แต่ทำไมเขาถึงทำเช่นนี้ ข้าเองก็ไม่รู้”

กู้หว่านเยว่ทอดถอนใจ

“ดูเหมือนว่าเรื่องนี้คงทำได้แค่ต้องไปเจอเว่ยเฉิง และฟังเขาอธิบายด้วยตัวเอง

ส่วนมู่หรงอวี้ เขาคงได้รับคำสั่งมาจากฮ่องเต้น้อย เพียงแต่ข้าไม่เข้าใจ ฮ่องเต้น้อยเนรเทศท่านแล้ว ทั้งยังยึดอำนาจทางการทหารของท่านไปอีก เหตุใดถึงต้องฆ่าท่านด้วย?”

นี่คือเรื่องที่กู้หว่านเยว่คิดไม่วิตกมาตลอด

กู้หว่านเยว่รีบลุกขึ้นยืน จากนั้นก็ดึงแขนเสื้อข้างซ้ายของเขาขึ้น

บนไหล่ข้างนั้นมีรอยแผลจากการถูกยิงด้วยลูกธนูหลงเหลือไว้อยู่จริง ๆ

นางใช้ปลายนิ้วลูบไปบนแผลนั้น มันเป็นแค่แผลเก่าธรรมดา ไม่ได้มีอะไรพิเศษแต่อย่างใด

ตกลงมันเรื่องอะไรกันแน่?

กู้หว่านเยว่จมอยู่ในความคิด นิ้วมือก็ยังคงลูบไล้ไปบนไหล่ของเขาตลอดเวลา

ซูจิ่งสิงรู้สึกเพียงว่าปลายนิ้วที่แตะอยู่บนไหล่ของเขาเหมือนกับกำลังจั๊กจี้เขาอย่างไรอย่างนั้น

การจั๊กจี้นั้นทำให้หน้าท้องของเขาหดเกร็ง เขารู้สึกวูบวาบในใจจนยากที่จะทนไหว

แต่เขารู้ดีว่าในเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องนี้ เขารีบหลับตาพยายามทำจิตใจให้สงบ

แต่กลับถูกขัดจังหวะด้วยเสียงร้องตกใจของกู้หว่านเยว่

“ท่านพี่ ใต้กระดูกไหปลาร้าของท่านทำไมถึงมีรอยฟันละเจ้าคะ”