ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 88

แต่ซูจิ่งสิงต้องการ นางเชื่อใจเขาโดยจิตใต้สำนึก

เพียงแต่ว่าเขาจะใช้ปืนเป็นใช่หรือไม่?

หลังจากที่เห็นซูจิ่งสิงคว้าปืนไป เขาได้ทำการเลียนแบบท่าทางของกู้หว่านเยว่แล้วลั่นไกปืน แรกเริ่มเขายังจับไม่ถนัดมือนัก แต่หลังจากยิงปืนออกไปได้สองครั้ง ทุกอย่างก็เข้ามือ

แม้กระทั่งการเล็งเป้าหมาย เขาก็เล็งมันได้อย่างแม่นยิ่งกว่ากู้หว่านเยว่

ปืนหนึ่งนัด ยิงทะลุร่างของโจรกระจอกหนึ่งคน

ตั้งแต่การไล่ล่าในช่วงแรก ไปจนถึงสัญชาตญาณการเอาชีวิตรอดได้ปรากฏขึ้น พวกโจรเหล่านั้นต่างเริ่มหนีอย่างสุดชีวิต

สุดท้ายทุกอย่างก็พลิกผันไปจากเดิม ก่อนหน้านั้นกู้หว่านเยว่เป็นฝ่ายหนีอย่างบ้าคลั่งอยู่ข้างหน้า พวกโจรไล่ลามอยู่ด้านหลัง

ตอนนี้กลับกลายเป็นพวกโจรที่เป็นฝ่ายวิ่งหนีอย่างลนลาน ส่วนสองสามีภรรยาก็เดินเอ้อระเหยอยู่รอบ ๆ อย่างสบายอารมณ์พร้อมกับปืนคนละกระบอก

อีกทั้งกู้หว่านเยว่ยังพบกับเรื่องที่ไม่คาดคิด ดูเหมือนว่าโจรกลุ่มนั้นจะมีปัญหาเข้าแล้ว หลังจากที่พวกเขาวิ่งไปได้ไม่นาน ขาทั้งสองข้างก็อ่อนกำลังและล้มลงไปบนพื้น

“เก็บชีวิตไว้เถอะ”

เมื่อเห็นในกลุ่มที่เหลือเพียงโจรธรรมดาไม่กี่คน ซูจิ่งสิงก็คืนปืนให้กู้หว่านเยว่ ในขณะเดียวกันเขาก็กระโดดเตะโจรหนึ่งในนั้นล้มลง จากนั้นก็กดเขาไว้บนพื้น

“บอกมา คนที่ส่งเจ้ามาปิดปากพวกข้าคือใคร”

แววตาของโจรเปล่งประกายพลางกล่าว “ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังเอ่ยถึงสิ่งใด ข้าเป็นแค่โจรในภูเขาหู่หลางเท่านั้น”

“โกหก!”

ไม่มีทางที่โจรเหล่านี้จะได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี อีกทั้งหากคิดจะปล้นชิงทรัพย์จริง ๆ คงไม่มีทางไล่ตามพวกเขา แต่คงทิ้งกองกำลังขนาดใหญ่ล้อมพวกเขาไว้แทน

ซูจิ่งสิงล้วงมีดเล่มเล็กออกมา จากนั้นก็กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ในเมื่อกล้าบุกมาฆ่าข้า ก็ต้องเคยได้ยินชื่อเสียงของข้ามาก่อน แต่พวกเจ้าคงจะยังไม่รู้ว่าข้าสอบสวนสายลับปากแข็งเหล่านั้นได้อย่างไรสินะ”

เมื่อเหล่าโจรเห็นมีดเล็กเล่มนั้น ก็ถึงกับตัวสั่นเทิ้ม

เขารู้ดีว่าทักษะของเจิ้นเป่ยอ๋องไม่มีใครไม่รู้จัก

แต่เขาเป็นทหารหน่วยกล้าตายที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี เดิมทีทักษะธรรมดาไม่ได้สร้างความหวาดกลัวให้เขา หากภารกิจล้มเหลว ก็ตายสถานเดียวเท่านั้น

“เจ้าเอาอะไรให้ข้าดื่ม?”

โจรคนนั้นยกมือกุมคอ อยากจะพ่นบางสิ่งบางอย่างออกมา แต่ปากก็ยังเก่งกล้า

“ต่อให้เจ้าฆ่าข้า ข้าก็ไม่มีวันบอกเจ้า”

อย่าเพิ่งร้อนใจสิ การตายคือวิธีที่ง่ายที่สุด หลังจากนี้ข้าจะให้เจ้าได้รับรู้ถึงความรู้สึกของการตายทั้งเป็น”

จากนั้นกู้หว่านเยว่ก็ดีดนิ้วหนึ่งครั้ง ยาในร่างหายของโจรก็ค่อย ๆ ออกฤทธิ์

ตอนแรกเขาแค่รู้สึกถึงผมที่ขาวโพลนของตัวเอง แต่ไม่นานหูของเขาก็มีเสียงแหลมดังขึ้น

เสียงที่น่ากลัวนั้นดังขึ้นจากทั่วสารทิศ เหมือนอยากให้แก้วหูของเขาแตกอย่างไรอย่างนั้น

เขาทนไม่ไหวจนต้องจับหัว เสียงนั้นยังคงน่ากลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ สติของเขาแทบจะถูกทำลาย ดวงตาแดงก่ำ รู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

“ฆ่าข้า รีบฆ่าข้าซะ อ๊าก.... หยุดส่งเสียงได้แล้ว ข้าจะบ้าอยู่แล้ว ข้าจะเป็นบ้าอยู่แล้ว!”