ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 87

ฝีเท้าของกู้หว่านเยว่รวดเร็วดุจสายลม นางวิ่งด้วยความเร็วสูงอยู่ในป่า

“โจร” ด้านหลังยังคงวิ่งไล่ตามมาติด ๆ และพยายามเล็งธนูมาที่พวกเขา

ภูเขาที่โล่งเตียน ไม่มีต้นไม้เป็นอุปสรรค พวกเขาเหมือนกระต่ายน้อยสองตัวที่อยู่ในสายตาของศัตรู

แต่กู้หว่านเยว่ไม่ใช่กระต่ายน้อยธรรมดา นางเป็นกระต่ายที่วิ่งเร็วที่สุด ไม่ว่า “โจร” ด้านหลังจะยิงธนูใส่อย่างไร ร่างกายอรชรที่ปราดเปรียวของนางก็ยังสามารถหลบไปซ้ายทีหลบไปขวาทีได้อย่างแม่นยำ

“ให้ตายเถอะ แม่นางผู้นี้มีดวงตาด้านอยู่หลังหรืออย่างไร!”

ถูซาน “โจร” ที่อยู่ด้านหน้าขยี้หัวอย่างหงุดหงิด หญิงสาวผู้นี้คงจะไม่ใช่หญิงสาวชาวบ้านธรรมดา เพราะนางแบกบุรุษวิ่งเร็วกว่าเหล่าชายฉกรรจ์อย่างพวกเขา!

เมื่อเห็นว่าตัวเองไล่ตามมาหลายลี้แล้วแต่ก็ยังไล่ตามกู้หว่านเยว่ไม่ทัน ถูซานจึงกระตุ้นวิชาตัวเบาอย่างโกรธเคือง จากนั้นก็หยิบมีดเล่มใหญ่เขวี้ยงไปยังแผ่นหลังของกู้หว่านเยว่

“ระวัง!”

รูม่านตาของซูจิ่งสิงหดลงทันที

แต่เขากลับเห็นกู้หว่านเยว่หันกลับมาอย่างฉับพลันและกระตุกยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้าย

“กล้าลอบโจมตีจากด้านหลังใช่ไหม? เช่นนั้นก็กินลูกเตะข้าหน่อยละกัน!”

กล่าวจบ เสี้ยววินาทีที่นางเตะออกไป ทันใดนั้นเกราะเหล็กจากห้วงมิติก็ปรากฏขึ้นบนเท้าของนาง ไม่นานเท้าข้างนั้นก็เตะเข้าที่เป้ากางเกงของถูซานอย่างรวดเร็วปานสายฟ้า

“อ๊าก!”

เสียงร้องอันน่าเวทนาก็ดังออกมาจากในภูเขา พร้อมกับเสียงไข่แตกที่ดังขึ้นอยู่เลือนรางในอากาศ ถูซานที่ถูกเตะจนกระเด็นออกไปถึงขั้นน้ำตาไหลเป็นทาง

น้องชายของเขา จบเห่แล้ว!

โจรที่อยู่ด้านหลังทยอยกันจับเป้ากางเกง กู้หว่านเยว่ส่งเสียง หึ ในลำคอ จากนั้นก็วิ่งตรงไปข้างหน้าอย่างปราดเปรียวคล่องแคล่วดังเสือดาว

“ฆ่านาง!” ใบหน้าของถูซานเต็มไปด้วยเหงื่อ เขากัดฟันออกคำสั่ง โจรเหล่านั้นจึงวิ่งตามนางไป

โจรหนึ่งในนั้นถือโอกาสตอนที่กู้หว่านเยว่ไม่ทันระวังตัว ขว้างตะขอปลายแหลมเล่มหนึ่งออกไป เขาพยายามจะเกี่ยวแขนของนางเอาไว้ เพื่อทำให้ปืนกระบอกนั้นหลุดออกจากมือของนาง

รูม่านตาของกู้หว่านเยว่หดลงทันที นางใช้วิชาเคลื่อนไหวผ่านมิติหลบเลี่ยงได้ แต่ไม่นานนางกลับพบว่าหลังจากที่วิ่งมานานเกินไป ทำให้พลังของห้วงมิติถูกใช้จนหมด

แย่แล้ว หลบไม่ได้แล้ว!

ในช่วงเวลาสำคัญ ซูจิ่งสิงที่นางแบกอยู่บนหลังก็ไม่รู้ไปเอาพลังมาจากไหน เขากระโดดขึ้นมา จากนั้นก็ขว้างตะขอเบ็ดออกไปด้วยมือเปล่า ทันทีที่ดึงกลับมา หัวของโจรคนนั้นก็หลุดออกจากบ่า

กู้หว่านเยว่ตกใจ คิดไม่ถึงว่าขาทั้งสองข้างของซูจิ่งสิงจะฟื้นตัวกลับมาในเวลานี้!

“ท่านพี่ ท่านยืนได้แล้วหรือ?”

“พอฝืนได้ ข้าขอยืมของในมือของเจ้าหน่อย”

หากของสิ่งนี้ไปตกอยู่ในมือของผู้อื่น กู้หว่านเยว่จะต้องไม่ให้แน่นอน ถึงอย่างไรก็เป็นสิ่งของที่มีกลิ่นอายสังหารรุนแรงมาก หากปืนกระบอกนี้เล็งเป้าไปที่นาง นางก็อาจจะใช้ห้วงมิติหลบเลี่ยงไม่ได้เช่นกัน