ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 220

เฟิงฉิ้นหว่านขี่อยู่บนหลังม้า สายตาอันเย็นชาได้มองไปยังเหล่าสุนัขไล่ล่าที่โหดเหี้ยมที่ราชการของที่ว่าการอำเภอได้จูงไว้ ตลอดทางตามติดไปอย่างรวดเร็ว 

จ้าวยี่เอ่ยปากอย่างไม่ใส่ใจ “แม่นางเฟิงเลี้ยงสุนัขไล่ล่าตั้งแต่เมื่อไหร่? เหล่าสุนัขไล่ล่าพวกนี้ดูเหมือนจะโหดเหี้ยมมาก ควรต้องระมัดระวังอย่างเป็นพิเศษ เผื่อจะไปกัดคน”

“เชิญใต้เท้าเจ้าไว้ใจได้ สุนัขไล่ล่าเหล่านี้เป็นคนของท่านชายฟู่หามา ดูเหมือนจะโหดเหี้ยม แต่ตั้งใจฝึกฝนเลี้ยงมาอย่างดี จะไม่กล้ากัดใครง่ายๆ และข้าเพียงแค่อยากนำพวกมันเลี้ยงอยู่ที่ตระกูลเฟิง เฝ้าบ้านเฝ้าลานเฉยๆ สุนัขเนี่ยเป็นสัตว์ที่ซื่อสัตย์ที่สุด หากว่าไม่ใช่มีคนถาโถมเข้ามาไปเรื่อย พวกมันก็ไม่โผล่นิสัยโหดเหี้ยมแบบนี้ออกมาหรอก”

ท่านชายฟู่เป็นคนหามา ถ้าอย่างนั้นก็ไม่แปลกใจแล้ว

จ้าวยี่ไม่พูดอะไรอีก ตามเฟิงฉิ้นหว่านไปยังทิศตะวันออกของเมืองอย่างรวดเร็ว 

กู้โม่ไป๋พยุงหลินชิวหยุนอย่างแน่น วิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่หยุด “ม้า……รถม้าอยู่ที่ไหน?”

ขณะนี้สีหน้าเขาได้ออกแดง อ้าปากหายใจเข้าอย่างแรง คอเริ่มแห้ง หน้าอกปวดแสบไม่ไหว

ตอนนั้นหลังจากที่หักหลังตระกูลหลิน เขาก็ได้พึ่งพาตระกูลหยุน จากนั้นผ่านการที่พระองค์ชายสองกับตระกูลหยุนทดแทนความว่างเปล่าเล็กน้อย ถึงจะว่าไม่สามารถมีตำแหน่งขึ้นพรวดพราด ก็สามารถพูดได้ว่าเป็นแหล่งที่ชีวิตอยู่ดีกินดี ไม่เคยทุกข์ทรมานแบบนี้มาก่อน?

หลินชิวหยุนก็ทรมานเช่นกัน ตั้งใจที่จะนำน้ำหนักตัวพิงไปยังกู้โม่ไป๋อีกครั้ง 

เห็นไอเลวนี้ทรมาน ทันใดนางก็รู้สึกสบายขึ้นเยอะเลย

คนชุดเสื้อดำตอบด้วยน้ำเสียงอันเบา “ตอนนี้ถึงช่วงเวลาห้ามออกนอกเข้าใน ประตูเมืองได้ปิด นั่งคนม้าก็ออกไปไม่ได้ พวกข้าต้องซ่อนตัวก่อนรอจนฟ้าสว่างแล้ว ประตูเมืองได้เปิดค่อยออกจากเมืองไป”

กู้โม่ไป๋เพียงแต่รู้สึกว่าตรงหน้าได้มืดมัว ฉะนั้น ต้องวิ่งแบบนี้อีกหรือ?

เสียงสุนัขเห่าไกล้บ้างไกลบ้าง ไล่อยู่ตามข้างหลังตลอด 

ดูท่าแล้วกู้โม่ไป๋วิ่งจนขาดลมหายใจ จนเขามีความอยากโยนหลินชิวหยุนลงไปทีเดียว สายตาที่เหลียวไปมองตลอดได้เต็มไปด้วยความรำคาญ 

ในใจหลินชิวหยุนยิ้มอย่างเย็นชา พริกตาทั้งสองดวง สลบไปแล้ว 

กู้โม่ไป๋ไม่ได้เตรียมการป้องกัน ล้มลงบนพื้นพร้อมกับหลินชิวหยุน ล้มจนสีหน้าเขาเบี้ยวไปหมด ทันใดนั้นรู้สึกพาลโกรธ 

“หลินชิวหยุนอี่นาง……”

คนชุดเสื้อดำรีบไปข้างหน้า มีดเล็กบนมือชี้ไปยังลำคอของกู้โม่ไป๋โดยตรง น้ำเสียงอันเย็นฉ่ำพร้อมกับการฆ่า “จำคำสั่งของนายท่านไว้ หากเจ้ากล้าทำพัง จะฆ่าชีวิตเจ้า”

สีหน้ากู้โม่ไป๋เปลี่ยน รีบพยักหน้า “ทราบ ทราบ ข้าจำไว้แล้ว”

“อุ้มหลินชิวหยุน รีบซ่อนตัวไว้”

เฟิงฉิ้นหว่านได้มาคนไล่ตามเกือบสองชั่วโมงอย่างไม่เร็วและก็ไม่ช้า ตอนนี้เพิ่งจะโผล่สีหน้าอันเสียออกมา “ใต้เท้า สุดท้ายสุนัขไล่ล่านี้ก็หาคนไม่เจอ ไม่แน่อาจจะคิดวิธีหนีออกจากเมืองไปแล้วก็ได้ รบกวนใต้เท้าแล้วที่มาตามหาตั้งนาน รู้สึกไม่สบายใจเลยจริงๆ”

“ไม่เป็นไร ข้าพเจ้าจะให้คนออกจากเมืองไปสอบสวน หากว่าหาหลินชิวหยุนเจอ จะรีบส่งกลับมาให้เจ้าทันที”

“ทราบ ขอบคุณใต้เท้า”

ฟ้าได้สว่างแล้ว เฟิงฉิ้นหว่านกลับถึงในบ้าน นอนหลับอย่างสบาย หลังจากตื่นขึ้นมารู้สึกเพียงแต่มีชีวิตชีวา 

เหว้ยหลันเดินเข้ามา “คุณหนู ข้าได้รับข่าวสารแล้ว คนของพระองค์ชายสองได้พาหลินชิวหยุนขึ้นเรือไปแล้ว ไปยังเมืองซู”

เฟิงฉิ้นหว่านนั่งข้างเก้าอี้ สีหน้าได้มีรอยยิ้มอ่อนๆ “คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ครั้งนี้เป็นพระองค์ชายสองที่แย่งไปก่อน”