ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 217

หลินชิวหยุนอึ้งอย่างเบาๆ ทันใดก็รีบใส่หัว 

“ท่านฉินเข้าใจผิดแล้ว คุณหนูพูดกับข้าไว้แล้ว ให้ข้าไปแสดงละครเพื่อหลอกลวงคนจับตามองของตระกูลหยุนกับฝั่งเมืองหลวง จากนี้พระองค์ชายสองกับตระกูลหยุนจะช่วยทำการโฆษณาเทคนิคการปักเย็บ ในใจข้าอยากขอบพระคุณแทบจะไม่ไหว จะไม่พอใจได้อย่างไร?”

“เทคนิคการปักเย็บนี้เป็นท่านแม่ของเจ้าได้หลงเหลือไว้ เป็นของของพวกเจ้าตระกูลหลิน จะมอบออกไปแบบนี้ เจ้าไม่เป็นห่วง?”

“คุณหนูบอกข้าไว้แล้ว ตอนเทคนิคการปักเย็บนี้ได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งโลกแล้ว ก็เป็นช่วงเวลาแห่งการเปิดเผยความจริง ถึงเวลา ตระกูลหยุนก็จะตายหมดจนไร้ซากกระดูก พระองค์ชายสองกับพระราชินีเกาก็จะโดนเกี่ยวข้องด้วย แบบนี้แค้นของพวกข้าตระกูลหลินก็ถูกชำระอย่างเสร็จสิ้นแล้ว คุณหนูคิดถึงข้าในทุกๆเรื่อง แต่ก่อนหน้านี้ข้ากลับเกือบฆ่าคุณหนู ทุกวันนี้นึกถึงแล้ว ร้อนใจเป็นอย่างมาก”

ดวงตาหลินชิวหยุนแดงขึ้นมา ประมาณว่าน้ำตาไหลลงอย่างละอายใจ 

ฉินฮั๋วเหนียนสังเกตสีหน้าของนาง สักพักก็ได้เก็บสายตาอันเข้มงวดไว้ “เจ้าต้องจำคำของวันนี้ไว้ตลอดเวลา หากมีวันใดที่ลืมไปแล้ว ข้าจะคิดวิธีให้เจ้านึกขึ้นได้”

“อาท่านฉินไว้ใจได้ ข้าไม่กล้าลืมแม้แต่สักวินาที”

“ถ้าอย่างนั้นก็เตรียมพร้อมทำตามที่คุณหนูสั่งเถอะ อย่าทำละครเรื่องนี้พังทลายละกัน”

“ทราบ”

ผ่านไปหลายวัน จดหมายหนึ่งฉบับได้ส่งไปยังเมืองซูตระกูลหยุน หยุนชีค่อยๆเปิดจดหมาย เห็นตัวหนังสือของเฟิงฉิ้นหว่าน สายตาอันเย็นชาได้เต็มไปด้วยความตื่นอกตื่นใจ 

“คุณหนู……”

เขาจับจดหมายอย่างระมัดระวัง รู้สึกได้ว่าฝ่ามือเหงื่อออก ยังเช็ดตรงเสื้อ ตอนนี้เพิ่งจะอ่านจดหมาย

ดูเนื้อหาบนจดหมายเสร็จ สีหน้าหยุนชีได้มีแสงเย็นฉ่ำแวบผ่าน ที่ตระกูลหยุนร่ำรวยขึ้นจากผลงานเย็บปักถักร้อยนั้นเป็นการแย่งชิงมาจากตระกูลหลินนี่เอง ยังฆ่าชีวิตคนตระกูลหลินเพราะเรื่องนี้ อะไรก็กล้าทำออกมาจริงๆ

หยุนชีสังเกตการตกแต่งที่มีความสวยหรูสวยโอ่อ่าในห้อง ในใจเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ของเหล่านี้จะสวยมากแค่ไหน ก็ปิดบังกลิ่นเลือดคาวในท่ามกลางนั้นที่เเพร่ออกมาไม่ได้หรอก 

เขาดูจดหมายของเฟิงฉิ้นหว่านอีกรอบอย่างละเอียดถี่ถ้วน ตอนนี้เพิ่งจะจับพู่กันตอบกลับ สติตื่นเต้นอย่างมาก จนกระทั่งมือที่จับพู่กันยังค่อยๆสั่น 

รอมานานขนาดนี้ คุณหนูได้ออกคำสั่งให้กับเขาอีกรอบสักที พูดได้ว่า คุณหนูยังยอมรับบ่าวคนนี้ ไม่ได้นำเขาให้เป็นคนแปลกหน้า 

รอให้จัดการตระกูลหยุนเสร็จ เขาก็จะเปลี่ยนหน้าเปลี่ยนตากลับไปอยู่ข้างคุณหนู ถึงแม้คุณหนูจะไม่เชื่อใจเหมือนแต่ก่อนแล้ว เพียงแค่ได้เห็นนางจากไกลๆ ก็รู้สึกสงบใจแล้ว จะได้ไม่ต้องเหมือนทุกวันนี้ ถึงจะได้นอนหมอนนุ่มเตียงสูง แต่กลับนอนไม่หลับสักคืน 

ไม่นาน ฟู่ลั่วเฉินตรงเมืองหลวงก็ได้รับจดหมายของเฟิงฉิ้นหว่าน

ช่วงเวลาแบบนี้ แน่นอนว่าขาดยู่ชินอ๋องที่จะมาก่อกวนไม่ได้เลย 

“ลั่วเฉิน ทุกสามวันแม่นางเฟิงจะเขียนจดหมายให้เจ้าหนึ่งฉบับ แต่จดหมายเพิ่งจะส่งถึงเมื่อวานอีกมิใช่หรือ? ทำไมวันนี้มาอีกฉบับแล้ว?”

หรือว่าความสัมพันธ์ของสองคนนี้ยิ่งอยู่ยิ่งดี หรือว่ามาถึงขั้นที่ไม่เจอเพียงวันเดียวแต่เหมือนไม่เจอกันประมาณฤดูใบไม้ร่วงสามครั้ง?

หากเป็นแบบนี้จริงๆ ไม่ไกลแล้วที่จะได้อุ้มหลานชายด้วยมีซ้าย、อุ้มหลานสาวด้วยมือขวา!

แค่คิดก็รู้สึกตื่นเต้น!

หยุนซวนไออยู่ด้านข้างทีหนึ่ง ทำตาให้ยู่ชินอ๋อง 

ท่านอ๋อง ท่านต้องเก็บอาการไว้หน่อย วันนี้เป็นช่วงเวลาที่ดีเป็นวันที่ลูกหลานทั่วทั้งจวนอ๋องรอคอยแม่นางเฟิงด้วยความเคารพ อย่าปฏิบัติตัวอย่างแปลกละ ทำให้ท่านชายมีใจสับสน ถึงเวลาแล้วไม่รับคนกลับมาทำอย่างไรละ?

ยู่ชินอ๋องรีบเปลี่ยนสีหน้าจริงจัง พยายามเก็บริมฝีปากที่ยกขึ้นลง “รีบว่ามา หลินผิงเกิดเรื่องด่วนอะไรหรือป่าว?”

ฟู่ลั่วเฉินเก็บจดหมายไว้อย่างดี วางลงในลิ้นชักแล้วล็อกไว้ เพิ่งจะตอบกลับ “ท่านพ่อ ชุดกระโปรงนกยุงสีรุ้งที่พระราชินีเกาได้รับ ท่านเป็นเห็นกับตาไหม?”

“เคยเห็นครั้งเดียว วันนั้นนางเต้นรำ แขกรับชมในราชสำนักก็ได้เห็นกันเยอะมาก ชุดกระโปรงนกยุงสีรุ้งนั้นน่าทะลึ่งใจคนจริงๆ เมื่อก่อนเคยแต่ได้ยินว่าฝีมือปักเย็บของบางคนนั้นยอดเยี่ยมมาก สง่างามดั่งของจริง ตอนนั้นยังรู้สีกเว่อวังเกินไป แต่พอได้เห็นชุดกระโปรงนกยุงสีรุ้งนั้นกับตาพึ่งรู้ว่าที่ผ่านมามักจะเฉยเมยนั้นกลับรู้สึกว่าตัวเองใจแคบ เสื้อสวยจริงๆเลยนะ!”