ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 4

เสิ่นเยว่พยายามยื้อเอาไว้ “ปล่อยเดี๋ยวนี้!”

เกาหนานกล่าวเสียงแข็งพลางหัวเราะ “เสิ่นเยว่ เจ้าเป็นแค่แม่เลี้ยง กลับหวังดีกับเฟิงฉิ้นหว่านขึ้นมาจริงๆ งั้นรึ เจ้าไม่ลองคิดทบทวนดูหรือ ตอนนั้นที่เฟิงหลิงสู่ขอเจ้าเป็นเพราะเห็นว่าเจ้าไม่มีพ่อไม่มีแม่ ไม่น่าสร้างความเดือดร้อนใดๆ และสามารถช่วยเขาดูแลเฟิงฉิ้นหว่านได้”

ดวงตาของเสิ่นเยว่แดงก่ำ “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแก!”

“ฮ่าๆ เจ้ายังไม่เข้าใจอีกหรือ เฟิงหลิงกลัวว่าเจ้าจะมีลูกเป็นของตัวเอง และเจ้าจะดูแลเฟิงฉิ้นหว่านได้ไม่ดี เพราะมีใจรักเด็กอีกคนด้วย เขาก็เลยให้ยาทำหมันแก่เจ้า ทำให้เจ้าไม่สามารถมีลูกได้อีกไปตลอดชีวิต เรื่องราวทั้งหมดนี้เป็นเพราะเฟิงฉิ้นหว่าน แล้วเจ้ายังจะปกป้องศัตรูของตัวเองอีกหรือ”

“เฟิงฉิ้นหว่านคือศัตรูของข้า อย่างน้อยๆ นางก็ยังเป็นคน ไม่เหมือนกับเจ้าที่ไม่ต่างอะไรกับสัตว์เดรัจฉาน!”

“เฮอะ เสิ่นเยว่ ข้าขอแนะนำเจ้านะ เจ้าต้องแยกแยะอะไรดีอะไรชั่วให้ออก เฟิงหลิงตายไปแล้ว กิจการของตระกูลเฟิงควรเป็นของเจ้าครึ่งหนึ่ง แต่เขากลับไม่เหลืออะไรไว้ให้เจ้าเลย และยกทุกอย่างให้เฟิงฉิ้นหว่าน เจ้าไม่เจ็บใจบ้างรึ เจ้าร่วมมือกับข้าแย่งทุกอย่างมาจากตระกูลเฟิง ข้าจะแบ่งให้เจ้าครึ่งหนึ่ง ชีวิตที่เหลือของเจ้าจะได้ร่ำรวย มีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย”

“สารเลว!” เมื่อเห็นคนรับใช้ของตระกูลเกากุมตัวเฟิงฉิ้นหว่านไปและเตรียมจะพาเดินออกไปด้านนอก เสิ่นเยว่ก็พยายามดิ้นรน “ปล่อยนาง!”

คนตระกูลเกาไม่ทันระวัง เมื่อโดนเสิ่นเยว่กระชากไปเช่นนี้ พอได้สติก็ออกแรงถีบจนเสิ่นเยว่กระเด็นล้มลงไปกับพื้น

เฟิงฉิ้นหว่านมีแผนการในใจของตัวเองอยู่แล้ว นางต้องไปที่คุก

แต่นางคิดไม่ถึงว่าเหตุการณ์จะไม่เป็นอย่างที่วางแผนไว้ นางเห็นเสิ่นเยว่ล้มลงกับพื้น ตอนนั้นแววตาของนางปรากฏความหวาดกลัวสุดขีด เพราะบนพื้นที่เศษกระเบื้อง และเป็นเศษกระเบื้องที่ปักแหลมขึ้นมาจากพื้น

นางจึงหันไปกัดบ่าวรับใช้ที่จับตัวนางไว้ และกระโดดไปทางเสิ่นเยว่โดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

นางอยู่ห่างออกมา จึงได้แต่พยายามยื่นแขนของตัวเองออกไปจนสุดแล้วใช้มือของตัวเองขวางเศษกระเบื้องเอาไว้

เสิ่นเยว่รู้สึกว่าหัวคิ้วของตัวเองกระแทกเข้ากับวัตถุนิ่มๆ จากนั้นจึงเบิกตากว้างขึ้น

เฟิงฉิ้นหว่านนอนกองอยู่กับพื้น มือขวาของเธที่พยายามยื่นออกมาจนสุดโดนกระเบื้องแทงทะลุ เลือดสดไหลริน

เสิ่นเยว่พยายามสูดเอาลมหายใจเย็นๆ เข้าไป หากเฟิงฉิ้นหว่านไม่เอามือมาขวางเอาไว้ ป่านนี้เศษกระเบื้องคงแทงทะลุเข้าไปในดวงตาของนาง

“เจ้า......”