ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 130

แต่เมื่อถูกคนจ้องมองเช่นนี้ หยุนฝู้เฉินก็รู้สึกว่าไม่สบายใจเป็นอย่างมาก ดังนั้นจึงกล่าวอย่างเคร่งขรึม

"ยืนนิ่งอะไรอยู่ มาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ข้า"

เซี่ยจินอานถึงได้มีสติกลับมาทันที "โอ้"

จากนั้นได้ก้าวไปข้างหน้า หยิบเสื้อผ้าที่ราวแขวนที่อยู่ถัดไปแล้วมาปรนนิบัติ

เซี่ยจินอานอยู่ที่นี่ได้ยี่สิบกว่าวันแล้วโดยธรรมชาติก็ได้เรียนรู้วิธีสวมชุดนี้ว่าสวมอย่างไรแล้ว

ในวันธรรมดาก็สวมเสื้อผ้าให้กับตัวเองด้วยแล้ว และก็ยังไม่คุ้นเคยกับกระบวนการนี้เท่าไหร่

ดังนั้นจึงนำสวมเสื้อผ้าของหยุนฝู้เฉินสวมใส่ให้เรียบร้อย

เมื่อจะคาดสายรัดเอว เซี่ยจินอานได้โอบรอบเอวของหยุนฝู้เฉิน ไม่พูดก็ไม่ได้ว่าเอวนี้ช่างบางและทรงพลังจริงๆ!

หลังจากจัดสายรัดเอวแล้ว ทั้งตัวเซี่ยจินอานทาบติดไปที่ร่างกายของหยุนฝู้เฉิน

กลิ่นมะลิบนผม ทำให้จิตใจของหยุนฝู้เฉินสับสนแล้ว

แต่ในหัวยังคิดว่า หญิงคนนี้กระหายร่างกายของเขาเป็นอย่างมาก แค่สวมเสื้อผ้ายังไม่ลืมที่จะเอาเปรียบเขา

เซี่ยจินอานช่วยเขาจัดเสื้อผ้าและผมของเขา แต่เห็นติ่งหูของหยุนฝู้เฉินเป็นสีแดงโดยไม่ได้ตั้งใจ

"??" เซี่ยจินอาน

แค่สวมเสื้อผ้าเท่านั้นจะอายอะไร ไม่ได้เปลื้องผ้าเสียหน่อย

หยุนฝู้เฉินก้มศีรษะลงเห็นแววตาที่สับสนและสงสัยของเซี่ยจินอาน จึงหันหน้าหนีอย่างขาดความมั่นใจ จากนั้นได้แสร้งทำเป็นจัดแขนเสื้อตัวเอง แล้วเดินไปนั่งที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง

"หวีผม"

เซี่ยจินอานเดินไปหยิบหวีที่โต๊ะเครื่องแป้งขึ้นมา แล้วหวีผมให้จนสุด

ในใจอดที่จะอิจฉาไม่ได้

ผมของผู้ชายคนนี้ช่างนุ่มลื่นจริงๆ นอนไปทั้งคืน ก็ไม่มีที่พันกันเลยแม้แต่นิดเดียว!