ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 166

หยุนฝู้เฉินสองมือไพล่หลัง ยืนอยู่กลางสนามฝึก สายตาจับจ้องไปยังเหล่าคนที่อยู่ไม่ไกลนักด้วยสายตานุ่มลึกสงบนิ่ง

เขามองเห็นหยาดเหงื่อที่หลั่งรินทีละหยดของพวกเขา และสีหน้ามุ่งมั่นตั้งใจนั่น

"ถอนพิษเถิด" หยุนฝู้เฉินพูดเสียงต่ำ

เซี่ยจินอานพยักหน้า "ข้าก็คิดเช่นนั้น เพียงแต่ถ้าพวกเราจู่ๆเข้าไปพูดเรื่องถอนพิษ พวกเขาคงจะหวาดระแวงเอาได้"

ร่างกายมีพิษร้ายรุมเร้ามาหลายปี น่ากลัวจะหวาดกลัวขึ้นสมองแล้วมั้ง

ทั้งคู่อยู่ในภาวะเงียบงันครู่หนึ่ง เซี่ยจินอานถึงเสนอขึ้นว่า "แอบถอนพิษให้พวกเขาแล้วกัน"

ขอเพียงถอนพิษได้ จะสนใจทำไมว่าพวกเขารู้หรือไม่ว่าใครถอนพิษให้พวกเขา

หยุนฝู้เฉินพยักหน้าเห็นด้วย

เพียงแต่จะแอบถอนพิษยังไงก็ทำให้เซี่ยจินอานปวดหัวหนัก แต่นางก็ปวดหัวได้ไม่นาน หยุนฝู้เฉินไปหาวิธีการมา ส่วนเรื่องวิธีการอะไร หยุนฝู้เฉินไม่ได้พูดชัดเจน เซี่ยจินอานก็ไม่ได้ถาม

ตอนแรกเหล่าทหารไม่รู้ว่าพิษในร่างพวกตนได้รับการถอนพิษแล้ว จวบจนวันที่พิษกำเริบ หากร่างกายกลับไม่มีความเจ็บปวด ทั้งหมดจึงนึกสงสัย แอบปรึกษากันก็ยังหวาดหวั่นกัน จึงให้หมอทหารมาตรวจร่างกายพวกเขา

สุดท้ายกลับได้รู้ว่าร่างกายพวกเขาไม่มีปัญหาอะไรเลย ทำให้เหล่าทหารงุนงงยิ่งนัก จึงบอกเล่าซึ่งกันและกันว่าระยะนี้พวกเขาทำอะไรกันมาบ้าง แต่กลับพบว่าต่างก็ฝึกทหารอยู่ในค่าย เหมือนปกติทุกวัน

หากจะมีสิ่งใดผิดปกติไปก็แค่ครั้งนั้นที่เซ่อเจิ้งหวางกับเซี่ยจินอานมาครั้งเดียว แต่ทั้งหมดกลับไม่รู้สึกอะไร

จวบจนต่อมาไม่นาน ฐานะเซี่ยจินอานกับเซี่ยลิ่งหยิงถูกเปิดเผย วิชาแพทย์ของเซี่ยจินอานได้รับการชื่นชมจากผู้คน พวกเขาถึงเริ่มคาดเดาถึงความจริงเรื่องนี้ได้

มันก็ทำให้เซี่ยจินอานได้ทำบุญไปโดยไม่รู้ตัว

ทั้งคู่เดินมาถึงสนามม้า จู่ๆหยุนฝู้เฉินก็หยุดชะงักฝีเท้า หันมามองเซี่ยจินอาน แต่เซี่ยจินอานที่กำลังก้มหน้าครุ่นคิดเรื่องอยู่ไม่ทันเห็น จึงชนเข้ากับแผงอกของหยุนฝู้เฉินอย่างจัง