ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 3

บางทีสายตาของเซี่ยจินอานที่มองมานั้น "อบอุ่น" เกินไป หยุนฝู้เฉินได้ดึงเชือกบังเหียนม้าหยุดลง และทหารม้าที่อยู่ข้างหลังเขาก็หยุดลง เมื่อครู่องครักษ์ที่รับผิดชอบในการเปิดทางก่อนหน้านี้มีสีหน้าที่ซีดเผือด พลิกตัวลงจากหลังม้า และมาตรงหน้าม้าของเขา

"ท่านอ๋อง ข้าน้อยทำงานไม่ราบรื่น ท่านอ๋องโปรดลงโทษด้วยพ่ะย่ะค่ะ!"

หยุนฝู้เฉินไม่สนใจ เขาเหลือบมองไปที่เซี่ยจินอานที่คุกเข่าอยู่บนแท่นตัดหัว และเสียงที่ทุ้มต่ำได้เอ่ยออกมา

"นำนางมานี่"

......

เสียงฟ้าร้องยังคงดังกึกก้อง ฝนเริ่มตกเบาลง แต่ประชาชนที่ล้อมรอบลานประหารไม่มีใครกล้าขยับ เซี่ยยิวหรานแอบเงยหน้ามอง เห็นองครักษ์สองคนเดินไปข้างหน้าเพื่อนำเซี่ยจินอานออกไป แล้วทิ้งไว้ที่เท้าม้าของหยุนฝู้เฉิน

เซี่ยจินอานกุมศีรษะขดตัวอยู่บนพื้น ชายบนหลังม้ามองลงมาที่นาง กล่าวเสียงเย็นชาว่า

"ใครให้เจ้าบังอาจมองหน้าข้าตรงๆ?"

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ มือที่กุมศีรษะของนางก็ชะงักไป และเงยหน้าขึ้นอย่างสุดกำลัง

"ข้ามองท่าน เพราะ......ท่านป่วย!"

เมื่อคำพูดเหล่านี้จบลง ชาวบ้านที่อยู่ด้านข้างต่างมีสีหน้าหวาดกลัว ร่างกายที่หมอบคลานอยู่แล้วยิ่งหมอบลงกับพื้น ร่างกายสั่นเทามากขึ้นไปอีก ทหารม้ากว่าร้อยนายที่อยู่ด้านหลังหยุนฝู้เฉินก็ชักดาบออกมา มองนางอย่างโกรธแค้น

ถ้าคนทั่วไปถูกจ้องมองด้วยสายตาที่จริงจังเช่นนี้ คงจะกลัวจนขวัญหนีดีฝ่อ แต่เซี่ยจินอานกลับไม่แสดงความหวาดกลัวออกมาแม้แต่น้อย

นางเช็ดน้ำฝนบนใบหน้า ดิ้นเพื่อจะลุกขึ้นนั่ง เงยหน้ามองเขา บังเอิญว่าเวลานี้ สายฟ้าสายหนึ่งกรีดผ่าน แสงสีเทาส่องลงบนหน้ากากอัปลักษณ์สีทองเข้มของหยุนฝู้เฉิน ราวกับเป็นผีร้ายกำลังมาเยือน

แต่เซี่ยจินอานกลับไม่ได้ถอยออกเลยแม้แต่น้อย นางพูดทีละคำ

"ท่านป่วย ข้าสามารถช่วยท่านได้ แต่ก่อนอื่น ท่านจะต้องช่วยข้า"

ใบหน้าภายใต้หน้ากากของหยุนฝู้เฉินได้หม่นหมองลงเล็กน้อย ประกายแสงกะพริบในดวงตา ทหารม้าที่อยู่ข้างหลังเขาเบิกตากว้าง พวกเขาอยากจะเห็นจุดจบของหญิงสาวที่ไม่รู้จักผิดชอบดีชั่วผู้นี้จะน่าสลดเพียงใด

เป็นดังคาด เพียงแค่หยุนฝู้เฉินพลันยกแส้ขึ้น ม้าเหงือโลหิตตัวนั้นก็ได้รับคำสั่งจากเขา เพื่อที่จะยกเท้าหน้าขึ้นสูง ราวกับจะเหยียบไปที่เซี่ยจินอานให้ตายทั้งเป็น!

ทุกคนไม่กะพริบตา แต่หยุนฝู้เฉินกลับโน้มตัวลง เซี่ยจินอานฉวยโอกาสนี้ยื่นมือออกไป และถูกเขาดึงขึ้นมา แล้วโยนไว้บนหลังม้าอย่างไร้ความปรานี!

ก่อนที่ทุกคนจะทันได้ตอบสนอง ก็เห็นหยุนฝู้เฉินนำคนกบฏที่พึ่งจะอยู่บนแท่นตัดหัวออกไปยังประตูเมือง ทหารม้ากว่าร้อยนายที่อยู่ด้านหลังก็ตกใจเล็กน้อย และรีบควบม้าตามพวกเขาไป

ขุนนางดูแลโทษตัดหัวอ้าปากค้างอย่างงุนงง ชี้นิ้วชี้ไปยังทิศทางที่ทั้งสองคนจากไป อยากจะพูดแต่ก็พูดไม่ออก

เซี่ยยิวหรานลุกขึ้นยืนเช่นกัน นางเช็ดน้ำฝนที่หน้า และกัดฟันพูดกับขุนนางดูแลโทษตัดหัว

"เจ้ายังยืนอยู่ตรงนั้นทำไม? รีบส่งคนไปไล่ตามเร็ว!"