ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 342

"ฝ่าบาท เรื่องที่หม่อมฉันเสนอแนะนั้นไม่ได้คิดคำนึกถึงแต่ส่วนตัวใดๆ แต่ในทางตรงกันข้ามมันเป็นสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อบ้านเมืองและประชาชน หากจัดการได้อย่างถูกต้อง ฝ่าบาทก็จะได้รับคำชมและเสียงปรบมือจากประชาชน! "

หยุนเทียนยิ่นไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง เรืองเหล่านี้ไม่ได้มีข้อเสียอะไรกับเขาจริง

เพียงแต่ว่าสายตาของเขาที่มองดูเซี่ยจินอานนั้นยังกังวลเล็กน้อย

หญิงที่ฉลาดเช่นนี้ ไม่ก็ให้นางเป็นผู้หญิงของตัวเอง ไม่ก็กำจัดทิ้งไปเลยทีเดียว!

เห็นได้ชัดว่าเขาสามารถเลือกได้เพียงข้อด้านหลังเท่านั้น

"ตกลง! เรื่องนี้ก็มอบหมายให้เซ่อเจิ้งหวางกับซ่างซูทั้งสองเช่นกัน"

เซี่ยจินอานยิ้มอย่างโล่งใจ

ตอนนี้สิ่งที่นางสามารถทำเพื่อคนเหล่านี้มีเพียงเท่านี้! เดียวรออำนาจแห่งแคว้นของนางใหญ่ขึ้นกว่านี้อีก นางจะพยายามทำให้ได้มากกว่านี้!

หยุนฝู้เฉินเหลือมองเซี่ยจินอาน มองเห็นรอยยิ้มของนางพอดี และอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม

"ยังมีเรื่องจะกราบทูลอีกหรือไม่?" หยุนเทียนยิ่นมองลงไปที่ผู้คนในท้องพระโรง

ไม่มีใครพูดไรเลย จากนั้นฝ่าบาทก็สั่งให้เลิกประชุม

ขุนนางชั้นสูงทยอยกันเดินออกจากตำหนักกระดิ่งทอง เซี่ยจินอานพวกเขากลับออกมาคนสุดท้าย

เซี่ยจินอานจับตัวเซี่ยยิวหรานและหวงย่านอวิ๋นทั้งสองคนที่ถูกมัดไว้ และจูงทั้งสองเดินออกไปข้างนอก

ทั้งสองคนได้กลายเป็นสภาพที่ตกตะลึงพรึงเพริดไปตั้งแต่ก่อนหน้านั้นแล้ว เป็นดั่งหุ่นชักสายเชิดที่เดินจากไปตามเซี่ยจินอาน

ทันทีที่ก้าวออกมาจากตำหนักกระดิ่งทอง เซี่ยจินอานก็รู้สึกถึงลมหนาวที่พัดผ่านมา และอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

หยุนฝู้เฉินที่ยืนอยู่ข้างๆนางเห็นเช่นนี้ก็ขมวดคิ้วและบอกว่า:"หนาว?"

เซี่ยจินอานพยักหน้า "อากาศหนาวขึ้นเรื่อยๆแล้ว วันนี้แม้แต่ดวงอาทิตย์ยังไม่มีเลย"

เมื่อหยุนฝู้เฉินได้ยินเช่นนี้ ก็หันหลังกลับและหยิบเสื้อคลุมของตัวเองจากมือของเทียนเฟิง และยกมือขึ้นคลุมไว้บนตัวเซี่ยจินอาน

ที่คอเสื้อเป็นขนจิ้งจอกสีขาว ซึ่งล้อมใบหน้าของเซี่ยจินอานเอาไว้ อบอุ่นเหลือเกิน ทำให้ใบหน้าของเซี่ยจินอานดูน่ารักมากยิ่งขึ้น ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะหยิกมัน

ดวงตาของหยุนฝู้เฉินมืดลง และยืนเอามือไขว้หลัง กลัวว่าจะทนไม่ไหวไปหยิกมัน