ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 61

เดิมทีเซี่ยจินอานอยากจะรีบชิ่งออกไป แต่พอได้ยินคำพูดประโยคนี้เลยจำต้องกัดฟันเดินเข้าไปในห้องหนังสือ

สีหน้าดูซีดเซียวเล็กน้อย บนหน้าผากมีร่องรอยของเหงื่อเย็นที่ไหลออกมาหลงเหลืออยู่

ในห้องหนังสือเงียบสงัดไปทั้งห้อง ราวกับว่าต่างก็รอให้มีคนเอ่ยปากก่อนเป็นคนแรก

องครักษ์ทั้งสี่ราวกับได้กลิ่นของสงคราม ดังนั้นจึงกล่าวขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน: "ข้าน้อยขออำลา"

ทั้งสี่คนออกไปพร้อมกัน ตี้เฟิงไม่ลืมส่งสายตาแสวงหาความโชคดีด้วยตัวเองให้กับเซี่ยจินอาน

สายตาเย็นยะเยือกที่กัดกินคนของหยุนฝู้เฉิน มาหยุดอยู่บนตัวของเซี่ยจินอานโดยตรง สุดท้ายก็ไปหยุดอยู่ที่รอยเลือดสีแดงตรงคอของนาง จู่ๆสายตาก็มีประกายสีแดงเลือดแวบหนึ่งขึ้นมากะทันหัน

จู่ๆเขาก็รู้สึกถึงเลือดในร่างกายเดือดพล่านขึ้นมาเล็กน้อย ไม่ได้รุนแรงมากแต่ว่ามันอึดอัด

อึดอัดจนอยากไปชิมรสชาติของเลือดสีแดงสดนั่น

สายตานี่ทำให้แผ่นหลังของเซี่ยจินอานเย็บวาบ หากไม่ใช่ว่าจิตของนางค่อนข้างแข็งแกร่ง คงตกใจกลัวจนเข่าทรุดไปนานแล้ว!

"มานี่" เสียงที่ต่ำและเยือกเย็น เคลื่อนที่ผ่านแก้วหูของนางกระตุ้นไปถึงส่วนลึกในใจของนาง

เซี่ยจินอานจิตใจสับสนวุ่นวายเหมือนด้ายที่พันกัน

เมื่อกี้นางคงไม่ได้ไปได้ยินความลับใหญ่หลวงอะไรเข้านะ? ชายผู้นี้คงไม่คิดจะฆ่าปิดปากหรอกใช่ไหม?

"ข้าไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น!" เซี่ยจินอานกล่าวอธิบายอย่างร้อนตัว เดินก้าวเล็กๆไปข้างกายของหยุนฝู้เฉิน

หยุนฝู้เฉินไม่ได้พูดอะไร ยกมือขึ้นมาโดยตรง เช็ดรอยเลือดตรงคอของเธอออก

เซี่ยจินอานรู้สึกประหม่าในใจ นางกังวลจริงๆว่าชายผู้นี้จะบีบคอของนางหักด้วยความโกรธ!

นางรู้สึกถึงปลายนิ้วที่เย็นเล็กน้อยของเขาพาดผ่านลำคอของนาง ทำให้เกิดความรู้สึกแห้งผากที่อธิบายไม่ถูก

นางก้มลงไปมองดูดวงตาของเขา สายตาสงบลึกล้ำที่แฝงไปด้วยความเย็นยะเยือกหยุดอยู่ตรงบาดแผลตรงคอของนาง เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นเขี่ยความคิดและความรู้สึกของนางให้เคลื่อนไหวเบาๆ

ว่ากันว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของจิตใจ แต่ว่าดวงตาของเขากลับเหมือนหน้าต่างสีดำที่ป้องกันการมองเห็น กันคนเอาไว้ด้านออก มองไม่เห็นภายในจิตใจเลยแม้แต่น้อย!

แต่ว่าทำไมจู่ๆชายผู้นี้ถึงต้องเช็ดคอให้นางด้วย? ตอนนี้ยังนิยมการตบหัวแล้วลูบหลังอยู่หรือ?