ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 75

น้ำเสียงที่เยือกเย็น เคร่งขรึมและแข็งกระด้าง ทำให้ทุกคนตัวสั่นเทา

ทั่วทั้งถนนเงียบสงัดไม่มีแม้แต่เสียงนกกระจอกหรือเสียงกา

มองเห็นคนที่พูด ใบหน้าของเซี่ยยิวหรันซีดขาวลงในทันที บนหน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น

เซ่อเจิ้งหวาง! ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่ได้? ทำไมเขาถึงช่วยเซี่ยจินอานอีกแล้ว!

แต่ว่านี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดในการกำจัดเซี่ยจินอานแล้วแท้ๆ นางจะยอมแพ้ไปเช่นนี้ได้อย่างไร!

"ท่าน ท่านอ๋อง" เซี่ยยิวหรานกลืนสารคัดหลั่งของความประหม่า กล่าวต่อไปว่า: "เซี่ยจินอานเป็นขุนนางต้องโทษในใต้หล้า สมควรได้รับการลงโทษจากคนในใต้หล้า"

หยุนฝู้เฉินเหลือบมองชาวบ้านที่กำลังมุงดูอยู่อย่างดูแคลน แต่ละคนขี้ขลาดจนไม่กล้าพูด ยังกล้าให้พวกเขาไปลงโทษอีก

จากนั้นก็มองเซี่ยยิวหรานอย่างเย็นขา กล่าวเย้ยหยันว่า: "ต่อหน้าข้า เจ้ามีสิทธิพูดเมื่อไหร่กัน"

ท่าทางเช่นนี้ น้ำเสียงเช่นนี้ ทรงพลังจริงๆ!

เซี่ยจินอานเดินไปถึงตรงหน้าหยุนฝู้เฉิน กล่าวว่า: "เรากลับไปกันเถอะ"

นางเป็นกังวลว่าหยุนฝู้เฉินจะฆ่าคนด้วยความโกรธมากกว่า ไม่ใช่ว่าจะขอร้องแทนเซี่ยยิวหรานหรอก

และตอนนี้นางยังคงแบกรับความผิดของเซี่ยยิวหรานอยู่ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องทวงหนี้บัญชีนี้กลับมาก่อนค่อยว่ากัน

ถึงแม้นางจะไม่ชอบการเข่นฆ่า แต่ว่านางก็ไม่ชอบปล่อยให้ตัวเองเสียเปรียบโดยที่พูดอะไรไม่ออก

เพียงแต่ว่าเรื่องที่จะรื้อคดีของตนเองก็จำเป็นต้องจะคิดวางแผนในระยะยาว

หยุนฝู้เฉินหันหลังจากไป เซี่ยจินอานเดินตามอย่างใกล้ชิด

เซี่ยยิวหรานไม่เต็มใจต้องการจะรุดหน้าเข้าไปขัดขวาง----

"รอเดี๋ยว…"

"พรึบ!"

แต่ว่าปฏิกิริยาตอบสนองของหยุนฝู้เฉินไวกว่า หันหลังยกมือขึ้นแล้วปล่อยพลังลมปราณแรง จู่โจมจนคนล้มลงไปกับพื้น พร้อมกระอักเลือดออกมามาก

สายตานี้เหมือนกับหยดน้ำแข็งบนชายคาในฤดูหนาวของเดือนสิบสองตามปฏิทินจันทรคติ ถูกเขามองแวบหนึ่ง ร่างกายทั้งเย็นทั้งเจ็บ!

เซี่ยยิวหรานจับหน้าอกเอาไว้ หายใจหอบแรง

นางนึกไม่ถึงจริงๆว่าหยุนฝู้เฉินจะลงมือกับนางจริงๆ!