ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 94

หลังจากที่เซี่ยจินอานและอีกสองสามคนไปที่ลานบ้านที่หยุนฝู้เฉินอยู่แล้ว จึงพบว่าหยุนฝู้เฉินไม่อยู่ที่นั่น

และหลังจากที่ทั้งสามถามบ่าวรับใช้ชายสักพักจึงรู้ว่าหยุนฝู้เฉินไปที่สวนดอกไม้หลังบ้านแล้ว

หลายคนค้นหาในสวนดอกไม้สักพักหนึ่งแล้วจึงพบหยุนฝู้เฉิน

เขายืนอยู่ข้างสระน้ำ และโยนอาหารปลาที่กำลังถืออยู่ในมือไม่ขาด โดยมีเทียนเฟิงยืนอยู่ข้างๆเขา

"ท่านอ๋อง" พ่อบ้านและหมอจวนตะโกนออกไปร้องพร้อมกัน

เมื่อหยุนฝู้เฉินได้ยินคำพูดของทั้งสองคน เขาจึงหันมองไปทางพ่อบ้าน

แล้วถามด้วยความเป็นห่วงว่า "ขาของเจ้าดีขึ้นบ้างแล้วหรือยัง?"

พ่อบ้านรู้สึกอบอุ่นภายในหัวใจ จึงพูดว่า "ขอบคุณท่านอ๋องที่เป็นห่วง ขาของข้าน้อยดีขึ้นมากแล้วขอรับ"

เมื่อหยุนฝู้เฉินได้ยินคำพูดนี้ ก็เอาสายตาไปจับจ้องที่ตัวของเซี่ยจินอาน

ทักษะทางการแพทย์ของผู้หญิงคนนี้ช่างยอดเยี่ยมจริงๆ

เซี่ยจินอานสังเกตเห็นสายตาของหยุนฝู้เฉินเข้า จึงขมวดคิ้วแล้วถามว่า "มองข้าทำไมเจ้าคะ?"

หยุนฝู้เฉินถอนสายตากลับอย่างเฉยเมย แล้วพูดว่า "ข้าอยากรู้ทักษะทางการแพทย์ของเจ้าน่ะ"

เมื่อเซี่ยจินอานได้ยินคำพูดนี้ นางก็สำลักอยู่ครู่หนึ่ง แต่กลับไม่อยากรักษาหน้านี้ให้กับหยุนฝู้เฉินจึงตอบกลับไปตรงๆว่า "ถึงอยากรู้ท่านก็เรียนไม่ได้หรอก!"

"นอกจากนี้ แทนที่ท่านมีใจอยากรู้เกี่ยวกับทักษะทางการแพทย์ของข้า ท่านไปสนใจทักษะในการใช้ยาพิษของหมอจวนสักหน่อยจะดีกว่านะ"

หยุนฝู้เฉินหันหลังเดินไปยังศาลาพักร้อนที่อยู่ไม่ไกล และคนอื่นๆก็ตามหลังหยุนฝู้เฉินไปเช่นกัน

หยุนฝู้เฉินเดินด้วยฝีเท้าสุขุมเยือกเย็น แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบว่า "เกิดอะไรขึ้น?"

พ่อบ้านตอบรับคำพูดของเซี่ยจินอาน จากนิสัยที่กำเริบเสิบสานเช่นนี้ของเซี่ยจินอานเขายังคงกังวลใจจริงๆว่านางจะไปยั่วโมโหท่านอ๋องเข้าแล้ว

"ข้าน้อยขอเรียนให้ท่านทราบ" พ่อพูด "เมื่อไม่กี่วันก่อน ข้าน้อยขอร้องให้คุณหนูเซี่ยรักษาอาการป่วยที่เรื้อรังของข้าน้อย ในตอนแรกก็รักษาได้ผล แต่แล้วใครเล่าจะรู้ว่าอาการจะแย่ลง หลังจากที่คุณหนูเซี่ยตรวจสอบแล้วพบว่า ไม่รู้ว่าผู้ใดแอบเอายาของข้าน้อยมาเปลี่ยนเป็นยาพิษเสียแล้ว! ข้าน้อยจึงใช้กลอุบายบางอย่างเพื่อจับไอ้คนต่ำทรามผู้นี้เอาไว้ และวันนี้ก็เพิ่งจะจับตัวคนเลวคนนั้นได้ขอรับ!"

หยุนฝู้เฉินถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแข็งทื่อว่า "ใคร?"

หมอจวนถูกเสียงอันน่าสะพรึงกลัวของหยุนฝู้เฉินทำให้ตกใจจนตัวสั่น และบนใบหน้าของเขาก็ลนลานและหวาดกลัวเล็กน้อย!

ทันใดนั้นเขาก็มีความคิดที่จะหนีขึ้นมา!