ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 96

พอคำพูดออกมา สีหน้าของทุกคนต่างก็เปลี่ยนไป!

เทียนเฟิงเดินไปอยู่ด้านข้างหยุนฝู้เฉินอย่างประหม่า และต้องการตรวจสอบร่างกายของหยุนฝู้เฉิน

แต่หยุนฝู้เฉินกลับโบกมือไปมา และให้เทียนเฟิงถอยออกไป

แล้วเทียนเฟิงก็ถอยกลับไปที่ตำแหน่งเดิมด้วยความลังเลใจ

แต่หมอจวนกลับมีสีหน้าที่ตื่นตระหนกตกใจ และถามด้วยน้ำเสียงที่โกรธเคืองว่า "เจ้านังผู้หญิงชั่วช้า! เจ้าวางยาพิษอะไรลงไปแล้วย่างนั้นรึ?"

เซี่ยจินอานพูดอย่างไม่สนใจไยดีเป็นอย่างยิ่งว่า "มันก็แค่ยาพิษธรรมดาๆ ที่เรียกว่ามีชีวิตอยู่ได้สามวันน่ะ"

ราวกับว่านางไม่เห็นสีหน้าซีดเซียวขึ้นเรื่อยๆของหมอจวนเลย และพูดอย่างไม่สนใจใครว่า "ข้าปรุงยาพิษนี้ด้วยตัวเอง ข้างนอกจวนไม่มียาแก้พิษหรอก! โชคดีที่หมอจวนไม่ได้แตะต้องมัน ไม่อย่างนั้นข้าคงไม่อาจช่วยชีวิตของท่านเอาไว้ได้!"

"ผู้ที่โดนพิษจะรู้สึกคันคะเยอไปทั้งตัวในตอนแรก เริ่มจากผิวหนังก่อน ต่อมาคือเนื้อเลือด และท้ายที่สุดก็คืออวัยวะภายใน ซึ่งมันจะรู้สึกคันจนทนไม่ไหว และทำให้คนรู้สึกหมดหนทางที่จะรับมือเป็นพิเศษ!"

"และผู้ที่โดนพิษก็จะไม่สามารถทนผ่านมันไปได้เลย แล้วในวันที่สามเขาก็จะเลือกที่จะฆ่าตัวตายและผ่าเอาอวัยวะภายในของตัวเองออกมา! ดังนั้นมันจึงถูกตั้งชื่อว่ามีชีวิตอยู่ได้สามวันอย่างไรล่ะ!"

สีหน้าของหมอจวนขาวซีดราวกับกระดาษ และตอนนี้เขารู้สึกได้ถึงอาการคันที่แผ่ออกมาจากร่างกายของตัวเองอย่างชัดเจนแล้ว

เขาโดนพิษเข้าแล้วจริงๆ!

หมอจวนรีบวิ่งไปอยู่ตรงหน้าเซี่ยจินอานด้วยสีหน้าที่อาฆาตแค้น และถามด้วยน้ำเสียงที่ดุร้ายว่า "แล้วยาแก้พิษล่ะ?"

เซี่ยจินอานแสร้งทำเป็นพูดอย่างงุนงงว่า "หมอเซวียไม่ได้โดนพิษ จะอยากได้ยาแก้พิษไปทำไมอ่ะ?"

หมอจวนอดไม่ได้ที่จะเกาไปบนร่างกาย แล้วพูดด้วยสีหน้าดุร้ายว่า "พูดไร้สาระให้มันน้อยๆหน่อย เอายาแก้พิษมาให้ข้า!"

เซี่ยจินอานหัวเราะเยาะ แล้วพูดว่า "ดูท่าหมอจวนคงเคยสัมผัสขี้ผึ้งตลับนั้นแล้วสินะ!"

หมอจวนจะไปจับคนเพื่อขู่เข็ญเอายาแก้พิษในทันทีโดยไม่รู้ตัว แต่เซี่ยจินอานกลับถอยหลังหนึ่งก้าวและหลบเลี่ยงหมอจวนไปได้

เมื่อพ่อบ้านที่อยู่ข้างๆได้ยินเซี่ยจินอานพูดว่านางได้วางยาพิษลงในตลับยาแล้ว เขาก็ตกตะลึงอยู่ในใจ แต่ทันใดนั้นกลับเกิดความสงสัยขึ้นมาเป็นอย่างมาก

ทำไมเขาแตะตลับยานั่นแล้วไม่เกิดอะไรขึ้นสักนิดเลยล่ะ? หรือว่าเซี่ยจินอานจะให้ยาแก้พิษกับเขาล่วงหน้าแล้ว?