สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 186

เดิมทีเฟิงจิงเหยาที่อยู่บ้านเห็นว่าดึกขนาดนี้แล้วกู้ฉางฉิงยังไม่กลับไป ก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงเล็กน้อย

"คุณอยู่ไหน?"

กู้ฉางฉิงฟังออกถึงความกังวลในคำพูดของเขา ในใจก็อบอุ่น ตอบกลัวว่า: "เพิ่งออกมาจากซูตี้ กำลังเตรียมจะกลับไป"

เฟิงจิงเหยาได้ยืนก็หมวดคิ้ว: "ดึกขนาดนี้แล้วเข้าไปทำอะไร?"

กู้ฉางฉิงนำเรื่องเมื่อกลางวันเล่าให้ฟังคร่าวๆ: แต่ไม่ได้เกิดปัญหาใหญ่อะไร คุณไม่ต้องเป็นกังวล"

เฟิงจิงเหยาเห็นเธอสามารถจัดการได้ ก็ไม่ได้ถามอะมากมาย

เขามองเวลา ดึกมากแล้ว ให้กู้ฉางฉิงกลับมาคนเดียว เขาจึงเอ่ยปากอย่างไม่สบายใจว่า: "คุณยืนรออยู่ที่โรงแรมนั่นแหละ ฉันจะไปรับ"

กู้ฉางฉิงกำลังจะพูดว่าไม่ต้อง แต่พอพูดจบทางด้านนั้นก็วางสายไป

เธอมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสาย กระแสไออุ่นก็กรอกเข้าในใจอย่างไม่ขาดสาย มุมปากก็แขวนไปด้วยยิ้มหวานโดยที่ตัวเธอเองไม่ได้สังเกต

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เฟิงจิงเหยาก็ขับรถมาจอตรงหน้ากู้ฉางฉิง

กู้ฉางฉิงนั่งข้างคนขับอย่างเป็นปกติ: "ไปกันเถอะ"

เธอรัดเข็มขัดไปพลางพูดไปพลาง ใครจะรู้ว่าเวลานี้เสียงท้องร้อง"จ๊อกๆ"ขึ้นมา ทำให้เธอหยุดการกระทำไปชั่วพริบตา แก้มก็ยิ่งแดงอย่าเขินอาย

เฟิงจืงเหยาไม่ได้วิพากย์วิจารณ์ มองเธอแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย: "คุณไม่ได้ทานข้าวเย็นหรอ"

ในคำพูดไม่พอใจ

"เอ่อ.....ยุ่งเกินไปเลยลืมน่ะ พอนึกขึ้นได้ก็ไม่หิวอีก....."

กู้ฉางฉิงไม่รู้ว่าทำไมเหมินกัน เห็นใบหน้าที่มาแสดงอารมณ์ของเขาแล้ว ก็ใจฝ่ออย่างมาก พอพูดถึงเบื้องหลังแล้วก็พูดไม่ออกเล็กน้อย

เฟิงจิงเหยามองเธออย่างลึกซึ้ง สตาร์ทรถแล้วออกจากโรงแรม

กู้ฉางฉิงเห็นสีหน้าที่ไม่พอใจของเขา ก็คิดว่าเขากำลังโกรธ กำลังคิดจะยอมรับผิด แต่ทว่ารถก็จอดลงอีกครั้ง

"ลงรถ!"

เฟิงจิงเหยาทิ้งท้ายประโยคนึง ก็มั่งตรงลงจากรถ

กู้ฉางฉิงเห็นเช่นนี้ ทำได้เพียงตามไป

แต่ก็พบว่าไม่รู้เมื่อไรที่เฟิงจิงเหยาขับรถมาที่ร้านอาหารร้านนึง

เธอมองภาพด้านหลังที่ไปไกลนั้น กระแสไออุ่นก็หลั่งไหลเข้าในใจอีกครั้ง

เธอก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว แล้วก็ดึงแขนของเฟิงจิงเหยา

"เอาล่ะ อย่าโกรธเลยนะ ฉันสัญญาว่าครั้งหน้าจะทานข้าวอย่างเชื่อฟัง ครั้งนี้เป็นความผิดของฉัน"

เธอง้อเฟิงจิงเหยาด้วยใบหน้าสำนึกผิด

เฟิงจิงเหยาเอียงสายตาไปมองเธอ ถึงแม้ว่าจะไม่พูด แต่ใบหน้าที่เย็นชาก็อ่อนโยนลงมา

กู้ฉางฉิงก็รู้สึกได้ด้วยตัวเอง รู้ว่าคนๆนี้ทะนงตัว ง้อไปอีกสองสามคำ จึงทำให้เฟิงจิงเหยาสนใจเธอ

หลังจากนั้นคนทั้งสองก็รับประทานอาหาร บรรยากาศเข้ากันได้ดีอย่างมาก

ที่พิเศษคือกู้ฉางฉิงคุยถึงเรื่องแผนการทำงาน ท่าทางมีชีวิตชีวา ก็ไม่รู้ว่าทำไมทำให้เฟิงจิงเหยาละสายตาไปไม่ได้

เขาอมยิ้มมองกู้ฉางฉิง ในสายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกทะนุถนอม

แต่พอกู้ฉางฉิง มองสายตาที่จับจ้องของเขา ยิ่งนานยิ่งหวั่นไหว แก้มที่ขาวหมดจดก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นแดง และต่อเนื่องลงมา ก็แดงไปถึงใบหู

"คุณมามองฉันทำไม? ไม่ทานข้าวแล้วหรือไง?"

กู้ฉางฉิงกล่าวอย่างเขินอาย

แต่ไม่รู้ว่าสีหน้าเช่นนี้ของเธอยิ่งทำให้คนใจเต้น

"เห็นคุณสวยจนอยากจะกลืนกิน"

เฟิงจิงเหยาอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อ ทำให้ใจกู้ฉางฉิงเต้นแรงในชั่วพริบตา

เดิมทีแก้มที่แดงระเรื่อก็ยิ่งแดงขึ้นมาไปหมด

เธอจ้องมองเฟิงจิงเหยาอย่างตำหนิ กัดฟันกล่าวว่า: "พูดจาเหลวไหล ทานข้าว!"

พูดจบ เธอก็ก้มหน้างุดอยู่แต่ในจานข้าว คล้ายกับว่าจงใจที่จะหลบเลี่ยง

เฟิงจิงเหยามองท่าทีเธอที่เขินอาย ในแววตาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก็รับประทานอาหารไม่หยอกล้ออีก

หลังทานอาหาร คนทั้งสองก็กลับไปถึงตระกูลเฟิง

ในระหว่างนั้นกู้ฉางฉิงไม่ได้ระมัดระวัง ก็ไปเหยียบเข้ากับก้อนหินบนทางเดิน ปรากฎว่าจะล้มลงบนพื้น พอดีเฟิงจิงเหยาตาไวมือเร็วไปประคองเอาไว้