สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 366

กู้ฉางฉิงคิดว่า ในเมื่อคนอื่น'หวังดี'ส่งเฟิงจิ่งเหยากลับมา เธอเป็นเจ้าบ้านก็ควรจะไปขอบคุณ

ใครจะรู้ หลังจากที่เธอลงไปชั้นล่าง ก็ไม่เห็นมู่เฉาเกอแล้ว ทำให้เธอขมวดคิ้วแน่น

เธอรีบให้คนเรียกพ่อบ้านมา แล้วถามว่า : "ไม่ใช่บอกว่าคุณมู่จะค้างคืนที่นี่หรอ แล้วทำไมไม่เห็นคนเลยล่ะ?"

พ่อบ้านได้ยินคำนี้ จึงได้สังเกตเห็นว่ามู่เฉาเกอที่น่าจะนั่งรออยู่ที่ห้องรับแขกกลับหายไปแล้ว

"ฉันจะให้คนไปตามหา"

กู้ฉางฉิงได้ยิน ก็พยักหน้า

มู่เฉาเกอที่พวกเขากำลังตามหา เวลานี้อยู่ในห้องหนังสือของเฟิงจิ่งเหยา พยายามค้นหาแฟลชไดร์ฟที่เย่าซือบอกมา

เธอคุ้นชินตามนิสัยปกติของเฟิงจิงเหยาในการวางของ ค้นลิ้นชักหลายๆอัน ก็ไม่พบแฟลชไดร์ฟ

"หรือว่าจะเก็บไว้ในตู้เซฟ?"

เธอจ้องไปที่ตู้เซฟขนาดเล็กใต้โต๊ะทำงาน แล้วพูดพึมพำคนเดียว แต่มองอยู่นานก็ไม่กล้าลงมือ

เพราะนี่คือตู้เซฟระดับสูง ไม่เพียงแต่มีการจับคู่ลายนิ้วมือเท่านั้น การป้อนรหัสผ่าน ยังมีการตรวจสองรอม่านตา ตราบใดที่มีข้อผิดพลาด ก็จะส่งสัญญาณเตือนแจ้งตำรวจทันที

เป็นธรรมดาที่มู่เฉาเกอจะรู้เรื่องเหล่านี้ ดังนั้นเธอจึงวางแผนที่จะหาโอกาสที่จะให้เฟิงจิ่งเหยา'ช่วย'เธอเปิดสิ่งเหล่านี้

คิดเสร็จ เธอก็ออกจากห้องไป

พอดีกับเธอเตรียมจะลงไปชั้นล่าง ด้านหลังก็ได้ยินเสียงพ่อบ้าน ทำให้เธอตกใจ

"คุณมู่ ที่แท้คุณก็อยู่ที่นี่ คุณนายรองของเราตามหาคุณอยู่"

แม้ว่าพ่อบ้านจะสงสัยว่ามู่เฉาเกอมาปรากฏตัวที่ชั้นบนได้อย่างไร แต่ก็พูดออกไปโดยมารยาท โดยไม่ได้ถาม

แต่เห็นกู้ฉางฉิงเดินลงมาจากชั้นบน ขมวดคิ้ว รู้สึกว่ามีอะไรผิดแปลกไป

แต่ความแปลกใจนี้เธอเก็บกดไว้ชั่วขณะ เอ่ยทักทายว่า : "คุณมู่ ห้องพักแขกฉันให้คนทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว คุณสามารถเข้าไปพักผ่อนได้ทันที ถ้าขาดเหลืออะไร ก็บอกพ่อบ้านได้เลย"

มู่เฉาเกอมองดูเธอที่ทำตัวเหมือนเจ้าบ้าน ในใจอิจฉาขึ้นมา ทว่าอดทนไว้

"โอเค รบกวนฉางซินเลย ดึกขนาดนี้ยังต้องมาดูแลฉัน"

เธอระงับความโกรธที่พลุ่งพล่านในใจ ยิ้มให้อย่างมีมารยาท

กู้ฉางฉิงพยักหน้า พูดอย่างสุภาพสองสามประโยค เพราะนึกถึงเฟิงจิ่งเหยา เธอก็ขึ้นชั้นบนกลับไปที่ห้อง

……

วันต่อมา เฟิงจิ่งเหยาตื่นจากอาการเมาค้าง เพียงแต่หัวไม่ได้ปวดจากอาการเมาค้าง

ภาพเมื่อคืนนี้ ก็ค่อยๆกลับเข้ามาในหัว

แม้ว่าสุดท้ายแล้วเขาจะมีอาการมึนเมาเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์ก็ตาม แต่จิตใต้สำนึกก็ฟื้นกลับมามาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ฉางฉิงใช้น้ำอุ่นเช็กดตัวเขา จากนั้นก็นวดขมับให้เขาเกือบชั่วโมง เขาก็รู้สึกได้ทั้งหมด

คิดเสร็จ เขามองไปที่คนข้างๆด้วยสายตาอ่อนโยน

เห็นคนข้างๆที่หลับสนิทอยู่ ใต้ตาคล้ำนิดๆ น่าจะเกิดจากที่ดูแลเขาเมื่อคืน

เขาเห็นแล้ว ก็สงสาร โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงแผลบนร่างกายของกู้ฉางซินเองที่ยังไม่หายดี

เขาเอากู้ฉางฉิงอยู่ในอ้อมกอดอย่างระมัดระวัง แล้วคิดที่จะอยู่บนเตียงอย่างหาได้ยาก

ส่วนกู้ฉางฉิง ถูกเขากอดไว้ ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะได้กลิ่นของเขาหรือเปล่า กู้ฉางฉิงหลับลึกยิ่งขึ้น

ทางด้านสองคนนี้ที่พะเน้าพะนอกันอยู่ ทว่ามู่เฉาเกอที่ตื่นแต่เช้าก็โกรธอย่างมาก

ถึงแม้จะรู้ว่ากู้ฉางฉิงได้รับบาดเจ็บ ทั้งสองคนอยู่ในห้องก็ไม่สามารถมีอะไรได้

แต่เมื่อคิดว่าทั้งสองอยู่กันตามลำพัง ในใจเธอก็ริษยาจนแทบบ้าคลั่ง

เธอมองอาหารเช้าที่เต็มโต๊ะ แววตาริษยาและวางแผนชั่วร้ายก็ประกายขึ้นมา

"พ่อบ้าน ฉันทานเสร็จแล้ว จะไปที่บ้านหลักและไปดูคุณน้าเฟิงหน่อย"