สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 367

สองสามคนนั้นดูเหมือนจะคุยกันอย่างถูกคอ ก็ไม่รู้ว่าคุณนายดฟิงเจตนาหรือเปล่า พูดคุยกันตลอดจนกู้ฉางฉิงไม่สามารถแทรกขึ้นมาได้เลย

ตลอดทั้งเช้า กู้ฉางฉิงก็กลายเป็นฉากหลังของคนเหล่านั้น

เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้สังเกตเห็น เพราะความรู้สึกนึกคิดของเขาถูกดึงดูดโดยงานที่มู่เฉาเกอพูด

กู้ฉางฉิงยิ้มถากถางมุมปาก กวาดสายตาเย็นชามองมู่เฉาเกอกับคุณนายเฟิง

ภาพเช่นนี้ช่างคุ้นเคยเหลือเกิน

เมื่อนึกถึงตอนที่ลู่ซือหยี่อยู่ ภาพเช่นนี้ก็แทบจะปรากฏให้เห็นทุกๆสามสี่วัน

คิดแล้ว เธอก็ไม่ได้สนใจ อีกอย่างก็เจ็บๆแผลเล็กน้อย เลยขอตัวออกมา

แม้ว่าเฟิงจิ่งเหยาจะพูดคุยอยู่กับมู่เฉาเกอ แต่เวลานี้ได้ยินว่ากู้ฉางฉิงไม่ค่อยสบาย ก็หันกลับมาเป็นห่วงทันที

"เจ็บแผลหรอ? ฉันจะให้หมอประจำครอบครัวมาดูให้นะ"

กู้ฉางฉิงมองไปที่ดวงตาที่เป็นกังวลของเขา เดิมทีความรู้สึกไม่สบายในใจก็หายเป็นปกติในชั่วพริบตา

"ไม่ต้องหรอก ฉันกลับไปนอนพักสักหน่อยก็พอแล้ว"

เธออมยิ้มตอบกลับ เฟิงจิ่งเหยาไม่วางใจ ลุกขึ้นต้องการจะเดินตามเธอไปด้วย

คุณนานเฟิงเห็นเช่นนี้ ก็แอบด่าความอ่อนแอของกู้ฉางฉิงไปพลาง แล้วชักชวนให้เฟิงจิ่งเหยาอยู่ต่อไปด้วย

"จิ่งเหยา เฉาเกอยังอยู่ที่นี่ คุณต้องการให้ยายแก่อย่างฉันนี่อยู่เป็นเพื่อนคนอื่นหรอ? ฉางซินบอกว่าไม่เป็นไรไม่ใช่หรอ? ให้พ่อบ้านส่งเธอกลับไปก็พอแล้ว"

มู่เฉาเกอก็หวังอยากฝห้เฟิงจิ่งเหยาอยู่ในเวลานี้ เพียงแต่ท่าทีที่แข็งกร้าวของคุณนายเฟิงจะทำให้เฟิงจิ่งเหยาไม่พอใจ และยังจะมาเกี่ยวโยงกับตนเองด้วย เธอก็ไม่ปรารถนาที่จะฉุดรั้งเอาไว้ ทำให้เฟิงจิ่งเหยาเห็นความคิดของตน

"คุณน้าไม่เป็นไร ฉางซินบาดเจ็บ ควรจะให้จิ่งเหยาอยู่เป็นเพื่อนฉางซินเถอะ อีกทั้งหาได้ยากที่จิ่งเหยาจะได้พักผ่อน"

มู่เฉาเกอเดินไปข้างหน้าเพื่อช่วยคุยกับคุณนายเฟิงให้กับเฟิงจิ่งเหยา

คุณนายเฟิงขมวดคิ้ว ตาทั้งคู่เต็มไปด้วยความสงสัยมองมู่เฉาเกอ ไม่เข้าใจอย่างมาก

ตามเหตุผลที่พูดเธอกำลังช่วยมู่เฉาเกออยู่ เธอน่าจะเข้าข้างตนเองสิ แต่คนคนนี้ทำเรื่องพังลง ชั่วขณะเธอก็ขมวดคิ้วแน่น ในแววตาประกายความไม่พอใจ

เป็นธรรมดาที่มู่เฉาเกอจะสังเกตเห็น เพียงแต่เวลานี้เฟิงจิ่งเหยากับกู้ฉางฉิงอยู่ด้วย เธิจะอธิบายก็ไม่ดี ได้แต่ส่งสายตาให้คุณนายเฟิง แล้วยิ้มให้เฟิงจิ่งเหยาออกไปก่อน

รอคนออกไปแล้ว คุณนายเฟิงก็ไม่อดทนต่อไปถามมู่เฉาเกอขึ้นมา

"เฉาเกอ คุณทำอะไร ฉันจะช่วยให้จิ่งเหยาอยู่กับคุณ ทำไมคุณถึงช่วยผู้หญิงราคาถูกอย่างกู้ฉางซินนั่น?"

มู่เฉาเกอไม่พอใจอย่างมากกับคำตำหนิของคุณนายเฟิง แต่ยังอดทนอธิบายว่า : "คุณน้า ฉันรู้ว่าคุณอยากช่วยฉัน แต่ตอนนี้ความคิดของจิ่งเหยามีแต่ฉางซิน ถ้าให้รู้ความรู้สึกนึกคิดของฉัน เกรงว่าต่อไปฉันจะไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้อีก ฉันไม่อยากลงเอยเหมือนกับลู่ซือหยี่ ที่ไม่สามารถแม้แต่จะเข้าใกล้ได้ ตอนนี้เป็นเช่นนี้ก็ดีมากแล้ว"

คุณนานเฟืงได้ยินชื่อลู่ซือหยี่ สีหน้าก็หม่นหมอง

"ได้ งั้นฉันจะไม่ก้าวก่ายคุณแล้ว คุณก็ดูคิดแผนการเองเถอะ"

ก็ไม่รู้ว่านึกถึงลู่ซือหยี่หรือเปล่า หรือมู่เฉาเกอปฏิเสธความหวังดีของเธอ เธอจึงหันออกไปอย่างพาลๆเล็กน้อย

มู่เฉาเกอมองเธอที่จากไป สีหน้าก็เคร่งขรึม ในแววตาก็ยิ่งไม่พอใจ

แต่เรื่องทั้งหมดนี้ เฟิงจิ่งเหยาหกับกู้ฉางฉิงไม่รู้

ทั้งสองมาถึงบ้านใหม่ เฟิงจิ่งเหยาก็อุ้มกู้ฉางฉิงขึ้นไปที่ห้องนอน

ถึงแม้ว่ากู้ฉางฉิงจะบอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าไม่เป็นอะไร แต่เฟิงจิ่งเหยาก็ยังเรียกหมอประจำครอบครัวมา

"คุณนายรองไม่เป็นอะไร ขยับเขยื้อนมากไปบาดแผลเลยรับไม่ไหว แต่นี่ก็เป็นเรื่องที่ดีเช่นกัน สามารถกระตุ้นให้แผลติดกันดียิ่งขึ้น"

หมอตรวจแล้ว ก็รายงานเฟิงจิ่งเหยา

ความกังวลในใจเฟิงจิ่งเหยาจึงเบาลง ให้พ่อบ้านส่งหมอกลับ แล้วช่วยกู้ฉางฉิงทำแผลด้วยตนเอง