ชายาร้ายที่ไม่ได้รัก นิยาย บท 5

เมิ่งลี่เฟยกัดกระพุ้งแก้มระงับอารมณ์จนได้กลิ่นเลือดในโพรงปาก ที่นี่คือจวนอ๋องเจ็ด กฎเกณฑ์นั้นเคร่งครัดยิ่ง ไม่ว่าผู้ใดทำผิดล้วนไม่เคยละเว้น บัดนี้เมิ่งลี่เฟยเข้าใจกระจ่างแจ้งแล้ว

ดวงตาหงส์พลันพร่าเลือน ใบหน้าซีดขาวเยียบเย็น นางค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างสง่างาม จับจ้องบ่าวนางนั้นไม่วางตา

"เจ้าเป็นผู้รักษากฎหรือ มีนามว่าอย่างไร"

บ่าวผู้นั้นเมื่อสบตากับเมิ่งลี่เฟยความรู้สึกหวาดกลัวประหลาดพลันเกิดขึ้น นางหลบตาเมิ่งลี่เฟยเล็กน้อย น้ำเสียงกลับยังผยอง

"บ่าวเป็นบ่าวของพระชายารอง นามอูเจ๋อทั้งยังเป็นผู้รักษากฎของจวนเพคะ"

เมิ่งลี่เฟยทวนชื่อนั้นเสียงเย็น

"อูเจ๋อหรือ อูเจ๋อบ่าวของพระชายารอง เป็นผู้คุมกฎบ่าวไพร่ในจวน ดีเจ้าทำดีมาก ดีเป็นอย่างยิ่ง"

อูเจ๋อกลับแปลกใจ พระชายานอกจากไม่กล่าวโทษนางแล้วยังกล่าวชื่นชม หรือว่าสตรีนางนี้ถูกขังจนเพี้ยนไปแล้วหรือ

"เพคะ ตามกฎของจวนอ๋องเพคะ อาหารของพระชายานั้นในระหว่างนี้เป็นเพียงน้ำข้าวต้มหนึ่งชามห้ามเสวยอย่างอื่นเป็นอันขาดจนกว่าจะถึงวันปล่อยตัวจากเรือนเย็น ที่ผ่านมาคนที่ถูกกักขังในเรือนนี้ย่อมต้องกินเช่นนี้ มิอาจมีสิ่งอื่นได้ แต่บ่าวผู้นี้กลับละเมิดกฎทั้งยังติดสินบนแม่ครัวจวน บ่าวมิได้ลงโทษแค่นาง แต่คนของโรงครัวบ่าวก็สั่งโบยไปด้วย เห็นหรือไม่ว่าบ่าวยุติธรรมเพียงใด"

เมื่อคาดคะเนความได้เปรียบเสียเปรียบในยามนี้แล้ว เมิ่งลี่เฟยจำต้องข่มความคับแค้นนี้เอาไว้ อีกแค่สี่วันเท่านั้นที่นางจะถูกปล่อยจากเรือนเย็น ความอดทนของเมิ่งลี่เฟยมีมากกว่าที่คนอื่นคิด หากนางวู่วามตอนนี้อาจจะถูกเต๋อลู่หานสั่งกักขังไม่มีกำหนดเป็นแน่ ในเมื่อคนผู้นั้นพร้อมจะเล่นงานนางทุกเมื่อนางจำต้องระมัดระวังตัวให้มาก