ชายาร้ายที่ไม่ได้รัก นิยาย บท 7

เมิ่งลี่เฟยออกแรงดึงร่างของเสี่ยวเหลียนขึ้นจากพื้นที่เย็นเยียบ ทว่าตนเองก็แทบจะยืนไม่ไหวสิ่งที่ทำได้ในยามนี้จึงเป็นเพียงนำผ้าห่มกับหมอนมาปูแล้วผลักร่างของบ่าวรับใช้ให้กลิ้งไปนอนบนผ้าห่มอย่างทุลักทุเล

เสียงของบ่าวข้างนอกเรือนดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน 

ขอท่านอ๋องทรงประทานอภัย พระชายารองมีน้ำพระทัยหากจะลงโทษก็ให้ลงโทษบ่าวเถิดเพคะ บ่าวยินดีรับโทษนี้แทนพระชายารอง

เมิ่งลี่เฟยส่ายหน้าละครฉากนี้ช่างน่าสนใจยิ่ง นางเองก็อยากรู้ว่าคนใจดำผู้นั้นจะตัดสินเช่นไร หรือจะตามมาหาเรื่องนางในนี้อีก ทว่าประตูก็หาได้เปิดออกอย่างที่คิด

เมิ่งลี่เฟยเดินไปหยิบยาเพื่อมาทาให้เสี่ยวเหลียน หูของนางยังเงี่ยฟังคนด้านนอก สุดท้ายแล้วท่านอ๋องผู้นั้นมิได้ทำให้นางผิดหวัง เมื่อเขาเอ่ยเสียงดังราวกับต้องการให้นางได้ยินเช่นกัน

พระชายารองทำผิดจริง เช่นนั้นเปิ่นหวางขอลงโทษให้กักตัวในเรือนตนเองเพื่อสำนึกผิด ห้ามออกจากเรือนเป็นเวลาเจ็ดวัน

เมิ่งลี่เฟยบัดนี้หัวเราะเสียงดังด้วยความขบขันปนสมเพช กระทั่งเสียงหัวเราะดังออกไปด้านนอก เต๋อลู่หานจ้องประตูเขม็ง ในใจอยากจะผลักเข้าไปถามนักว่านางหัวเราะด้วยเรื่องอันใด

ทว่ามือเรียวของพระชายารองกับรั้งเขาเอาไว้

"ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันยินดีรับโทษ เรากลับกันเถิดเพคะ หม่อมฉันรู้สึกวิงเวียนแล้ว"

หัวใจของเขาอ่อนยวบ รู้สึกสงสารพระชายารองจนเจ็บในใจ ที่ผ่านมาเขาถนอมนางเอาไว้ในฝ่ามือ มิเคยทำให้ชอกช้ำใจแม้แต่น้อย ทว่าบัดนี้เขากลับต้องสั่งลงโทษเมียรักด้วยตนเอง

ทั้งหมดนี้แน่นอนว่าต้องเพราะนางปีศาจผู้นั้นที่ทำให้จวนที่สงบสุขวุ่นวายเพียงนี้

เมิ่งลี่เฟยรับรู้ถึงความลำเอียงนี้และจดจำความรู้สึกเอาไว้ไม่ให้ตกหล่นเลยแม้แต่น้อย

ทว่าดูไปช่างเป็นบทลงโทษที่ชวนขบขันจนต้องเปล่งเสียงหัวเราะดัง ๆ ออกมาอีกครั้ง 

คนผู้นั้นไม่คู่ควรให้นางเคารพนับถือในฐานะสามีเลยแม้แต่น้อย แต่เอาเถิดยามนี้มิใช่เวลาจะเปิดศึก นางจะเกิดปัญหากับตนเองในยามอ่อนแออีกไม่ได้ หากนางล้มลงอีกคนจะปกป้องเสี่ยวเหลียนได้อย่างไร

เต๋อลู่หานประคองเมียรักกลับจวน ทว่าพระชายารองของเขาอ่อนแอยิ่งนัก

เฉียนมี่แท้จริงแล้วเป็นบุตรสาวพ่อค้าผู้หนึ่ง แม้ว่าเต๋อลู่หานอยากจะให้นางอยู่ในตำแหน่งชายาเอกแต่เพราะชาติตระกูลต่ำต้อย จึงทำให้ไทเฮาไม่ทรงเห็นด้วย เขาเองไม่อยากมีปัญหากับพระมารดาจึงจำใจต้องทำตามรับสั่ง

นอกจากใบหน้าที่งดงามหมดจดของเฉียนมี่แล้วเต๋อลู่หานยังหลงใหลในความอ่อนหวานและช่างเอาอกเอาใจของนาง แม้ว่าเขามีอนุอีกสามคนอยู่ในจวนก็ไม่เคยสนใจ

เพราะรักใคร่เฉียนมี่ยิ่งนัก สตรีเหล่านั้นเต๋อลู่หานแทบจะไม่เคยเรียกหาตั้งแต่พระชายารองก้าวเข้ามาในจวน

คงเป็นเพราะเป็นเพียงบุตรสาวพ่อค้า เฉียนมี่จึงไม่ได้รับการเคารพจากอนุทั้งสาม ยังกลั่นแกล้งพระชายารองจนล้มป่วย

เต๋อลู่หานทราบเรื่องจึงสั่งขังอนุในเรือนเย็น ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่มีผู้ใดกล้าแตะต้องเฉียนมี่อีกด้วยรู้ว่านางสำคัญต่อเขาเพียงใด

เดินไปได้ไม่กี่ก้าว เฉียนมี่ที่ใบหน้าซีดเซียวก็แข้งขาอ่อนแรง ทำให้เต๋อลู่หานต้องอุ้มนางเอาไว้พากลับเรือนด้วยใจร้อนรน