ชายาร้ายที่ไม่ได้รัก นิยาย บท 8

เสี่ยวเหลียนขอทานน้อยตอบเจื้อยแจ้ว ใบหน้าดำเมี่ยมเสื้อผ้าขาดจนเมิ่งลี่เฟยคิดว่าจะทนความหนาวได้อย่างไร แต่นางผู้นี้ก็ยังดูสบายดี เมิ่งลี่เฟยจึงนับถือในความอดทนต่อความหนาวบาดกระดูกของนาง

เมิ่งลี่เฟยยืนดูเสี่ยวเหลียนกินขนมจนหมด กระทั่งคล้ายขนมจะติดคอใบหน้าแดงก่ำทั้งไอออกมา กว่าจะหายใจได้อีกคราก็แทบแย่ เมิ่งลี่เฟยรู้สึกขบขันจึงหัวเราะออกมาจนปวดท้อง

"ข้าถูกใจเจ้า เห็นหน้าเจ้าแล้วสนุกกว่าเล่นกับบ่าวในจวนเสียอีก"

ว่าแล้วนางก็ควักถุงเงินออกมาทั้งมอบให้เด็กขอทานไปทั้งถุง เมิ่งลี่เฟยกลัวว่าบ่าวจะตามมาเจอแล้วห้ามนางให้เงินคนมากเช่นนี้ นางจึงปัดมือของตนเองแล้วบอกเสี่ยวเหลียนเบา ๆ 

"ข้าไปก่อนนะ เงินนี่ให้เจ้าไปซื้อของที่อยากกิน"

เสี่ยวเหลียนรับถุงเงินมาอย่างงง ๆ กระทั่งคิดได้จึงยิ้มกว้างออกมา

"ขอบคุณ คุณหนู"

เมิ่งลี่เฟยเพียงพยักหน้าแล้วหมุนตัวคิดเดินจาก ทว่านางกลับชนเข้ากับบุรุษผู้หนึ่ง เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบว่าเขากำลังแสยะยิ้มอย่างน่ากลัวเผยฟันดำเมี่ยม

เมิ่งลี่เฟยตกใจ แต่นางไม่หวาดกลัวด้วยรู้ว่าไม่มีผู้ใดกล้ายุ่งกับชนชั้นสูงให้เดือดร้อนเป็นแน่

ตรงกับที่นางคิด คนผู้นั้นเมื่อเห็นการแต่งกายด้วยผ้าไหมเนื้อดี ใบหน้างดงามทั้งยังปักปิ่นหยกแสดงฐานะสูงส่ง คนผู้นั้นขยับกายห่างนางทันใด ทั้งยังเอ่ยชมดวงตาวาว

"โอ๊ะ คุณหนูบ้านใดกันจึงได้น่ารักเช่นนี้ โปรดอภัยให้ข้าน้อยที่ไม่มีตา"

เมิ่งลี่เฟยเชิดใบหน้าเล็กที่ฉายแววงดงามจนคนต้องตื่นตะลึงขึ้นเล็กน้อย นางกระแอมให้คอโล่งส่งเสียงดังฟังชัด

"ทหารของข้ามาโน่นแล้ว รีบหลีกทาง"

แน่นอนว่าเมื่อได้ยินคำว่าทหาร บุรุษฟันดำผู้นั้นพร้อมกับพวกอีกสองคนรีบค้อมตัวหลีกทางให้อย่างนอบน้อม เขาผายมือแล้วเอ่ยว่า

"เชิญคุณหนูขอรับ"

เป็นทหารอารักขาของเมิ่งลี่เฟยจริง ๆ พวกเขาหน้าตื่นวิ่งเข้ามาหานาง ทว่าไม่มีผู้ใดกล้าตำหนิเมิ่งลี่เฟยสักคน ได้แต่ขอให้นางกลับไปที่เกี้ยวเพราะได้เวลากลับจวนแล้ว