ฉันน่ะ...เศรษฐีนีตัวแม่จ้า นิยาย บท 15

โต๊ะอาหารเย็น

บรรยากาศกระอักกระอ่วนมาก

ไม่กี่ปีที่ผ่านมา เป็นครั้งแรกที่ท่านเผยทานอาหารร่วมกับทุกคน ระหว่างทานอาหาร ตู้หยุนหรั่นเป็นห่วงสุขภาพท่านปู่มาก

“พ่อ นี่ซุปที่ให้ห้องครัวต้มให้พ่อ พ่อดื่มหน่อยนะ” ขณะที่พูดอย่างอ่อนโยนก็เติมหนึ่งชามให้ท่านปู่!

ต่อมาก็กล่าวประโยคธรรมดาๆ ขึ้นมา “ชิงหลีก็ชอบดื่ม”

เย่ชิงหลี “...”

ไม่นานซุปชามหนึ่งก็วางตรงหน้าเธอ ตู้หยุนหรั่นเติมให้เธอ

เธอตอบสนอง “ขอบคุณค่ะ”

“ฉันบอกแล้วไงแม่ ทำไมวันนี้มีแต่อาหารโปรดของพี่สะใภ้รอง แม่ไม่ได้ให้คนทำเนื้อวัวต้มให้ฉันเหรอ?” เผยเยว่บ่นพึมพำมองตู้หยุนหรั่น

ตู้หยุนหรั่นจ้องเขม็งเธอทันที ไม่ตอบรับ

เผยเยว่จะกล้าพูดต่อที่ไหนกัน ทำได้แค่ก้มหน้าทานอาหารอย่างไม่เต็มใจ

เย่ชิงหลีก็มองออกเช่นกัน โต๊ะอาหารนี้ ล้วนเป็นอาหารที่ตัวเองกลับมาทานทุกครั้งเมื่อสามปีก่อน

มันคืออาหารโปรดในช่วงปีนั้นที่อาศัยอยู่ที่นี่

“ชิงหลี กินเร็วๆ เห็นช่วงนี้เธอผอมๆ ชิงหลีของฉันต้องเป็นทุกข์อยู่ข้างนอกแน่ๆ เลย!” ท่านปู่ดีใจเป็นพิเศษในคืนนี้ แต่เห็นเผยจิ้นโม่แล้วยิ่งขัดหูขัดตา

แต่เผยจิ้นโม่ถูกสายตาเชือดเฉือนจนชินแล้ว ทานอาหารเงียบๆ ด้วยท่าทางสุขุม

เย่ชิงหลี “ฉันกินอยู่นะคะคุณปู่”

“กินอย่างเดียวได้ที่ไหน ต้องกินเยอะๆ! กินจนจุกไปเลย!”

ท่านปู่สั่ง แล้วถอนหายใจอีกครั้ง “เธอกลับมาก็ดี เดี๋ยวให้แม่เธอบำรุงเธอ”

แม่ คุณหญิงเผย?

เย่ชิงหลีแข็งทื่อ

เห็นได้ชัดว่าการตอบสนองแรกคือ เธอไม่ได้ตอบสนองว่าท่านปู่พูดถึงใคร

แต่เมื่อตู้หยุนหรั่นได้ยินคำพูดนี้ ก็แข็งทื่อไปสักพัก จากนั้นเธอก็ตอบก่อน “คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะขุนเธอให้อ้วนเลย!”

เย่ชิงหลี “...” ทำไมรู้สึกว่าคำพูดนี้ค่อนข้างกัดฟันกรอด?

เธอมองเผยจิ้นโม่โดยไม่รู้ตัว

และชายคนนั้นก็กำลังมองเธออยู่

สี่ตาประสานกัน เธอเห็นความตึงเครียดที่แวบเข้ามาในดวงตาเผยจิ้นโม่อย่างชัดเจน เย่ชิงหลีละสายตาออกมามองคุณหญิงเผย