ฉันน่ะ...เศรษฐีนีตัวแม่จ้า นิยาย บท 16

คืนนี้ เย่ชิงหลีหลับสบายมากเป็นพิเศษ อาจจะเป็นเพราะได้อยู่ห้องนี้ที่อยู่อาศัยมาหลายปี

เช้าวันรุ่งขึ้น

โต๊ะอาหารเช้า ไม่มีแค่คุณปู่ มีเผยจิ้นโม่ด้วย

“พ่อ โจ๊กนี่ฉันตื่นเช้ามาต้มเลยนะคะ”

คุณหญิงเผยมีสีหน้าดูดีขึ้นไม่น้อยอย่างเห็นได้ชัด ถึงแม้ใบหน้ายังมีความเข้มงวดเหมือนเดิม แต่น้ำเสียงผ่อนคลายลงมาก

ลุงเฉินที่อยู่ข้างๆ ก็ยิ่งซาบซึ้งใจ “ท่านปู่ไม่ได้ทานอาหารเช้ากับทุกคนมาหลายปีแล้วครับ”

โดยเฉพาะสามปีก่อนที่เย่ชิงหลีหายตัวไป

อย่าว่าแต่ทานอาหารเช้าด้วยกันเลย อาหารพร้อมหน้าพร้อมตาก็แทบไม่ทาน

เห็นได้ชัดว่าเย่ชิงหลีมีสถานะแบบไหนในใจท่านเผย ตอนเย่ชิงหลีลงมาก็ได้ยินเสียงซาบซึ้งใจของลุงเฉิน

ส่วนเผยจิ้นโม่นั่งอยู่ข้างกายท่านเผย

ท่านปู่ที่เดิมที่มีสีหน้าโอเค เมื่อเห็นเผยจิ้นโม่ก็สีหน้าหนักอึ้ง “แกไปดูยัยหนูชิงหลีหน่อย ตอนนี้เธอกลับมาแล้ว ดูแลเธอให้ดีหน่อย!”

เผยจิ้นโม่ขมวดคิ้ว

เขาก็อยากไปหาเธอ แต่เธอปฏิเสธเขามากเกินไป เมื่อคืนก็แยกกันไม่ดี

คุณหญิงเผยที่อยู่ข้างๆ ก็พูดขึ้น “เจ้าเด็กเพิ่งกลับมา คงเหนื่อยมาก ให้เธอนอนไปดีกว่า ฉันสั่งให้คนเก็บอาหารไว้ให้เธอ”

คุณหญิงเผยพูดแบบนี้ สีหน้าท่านปู่ก็ผ่อนคลายเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นเผยจิ้นโม่ ก็ยังคงอารมณ์ไม่ดี หน้าหงิกห[]น้างอ

เย่ชิงหลีหายใจเข้าลึกๆ เดินไปข้างหน้า “คุณปู่ คุณหญิง”

“หนูชิงหลี รีบมาเร็ว!”

“ค่ะ คุณปู่”

เมื่อครู่ได้ยินคุณปู่ไม่ได้ทานอาหารเช้ากับทุกคนเป็นเวลานาน ในใจเธอ...ค่อนข้างเจ็บปวดนิดหน่อย

ยังไงแล้วตอนเธออาศัยอยู่ที่นี่ คุณปู่ทานอาหารกับทุกคนทุกวัน

ข้างโต๊ะอาหาร เหลือเพียงที่เดียว ซึ่งอยู่ข้างกายเผยจิ้นโม่

เย่ชิงหลีกัดปาก ไม่อยากเดินไป แต่สุดท้ายก็ต้องนั่งมัน

ชายคนนั้นแผ่กระจายกลิ่นอายเย็นยะเยือกออกมาทั่วทั้งร่าง อาหารเช้ามื้อนี้ หดหู่กว่าอาหารเย็นเมื่อคืนอีก

หลังจากทานเสร็จ

ท่านเผยก็พูดกับเผยจิ้นโม่ด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดีนัก “ถ้าปีที่ผ่านมาแกยังคิดไม่ได้ ก็ไม่ต้องกลับมา!”

“...”

“แค่มีชิงหลี ฉันก็ใช้บั้นปลายชีวิตได้อย่างพอใจ”

เผยจิ้นโม่ “...”

จี๋ลู่ที่มารับเผยจิ้นโม่ “...”