ฉันน่ะ...เศรษฐีนีตัวแม่จ้า นิยาย บท 4

งานจบลง

เย่ชิงหลีออกมาจากห้องน้ำ เมื่อครู่นี้ทางเดินสุดหรูยังมีคนเดินผ่านไปผ่านมาอยู่เลย ตอนนี้เงียบสงัดไร้เสียง!

ที่อยู่ไม่ไกล

ผู้ชายที่พิงกำแพงหินอ่อนในมือกำลังคีบบุหรี่ กำแพงพื้นหลังสีเทาเข้ม ยิ่งขับให้เขาดูสง่างามและสูงส่ง

สายตาเขาชะงักเล็กน้อย แต่ก็กลับสู่ความสงบอย่างรวดเร็ว

เขาหาเจอเร็วขนาดนี้เชียว?

“เย่ชิงหลี!”

น้ำเสียงผู้ชายคนนั้นเย็นชา ความโกรธแค้นถูกระงับไว้ในดวงตา กระตุ้นให้ลูกตาแดงฉาน

เย่ชิงหลีทิ้งกระดาษทิชชูในมือลงถังขยะ มองเผยจิ้นโม่ด้วยแววตาเย็นเยือกราวกับมองคนแปลกหน้าคนหนึ่ง

คนแปลกหน้า ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมาก

แต่ทว่าขณะที่เธอเดินผ่านร่างชายคนนั้น แขนเรียวก็ถูกชายคนนั้นจับเอาไว้

ไม่รอให้เธอตอบสนอง เอวเรียวก็เกิดแรงบังคับ พลิกไปก็ถูกชายคนนั้นกดไว้ที่กำแพงหินอ่อนอันเย็นเฉียบ

สี่สายตาสบกัน นัยน์ตาผู้ชายแดงฉาน นัยน์ตาเย่ชิงหลีสุขุม “คุณชายเผย แบบนี้ไม่เหมาะสมไหม!?”

น้ำเสียงเธอเย็นชามาก

ความเย็นชาแบบนี้ มันโจมตีหัวใจเผยจิ้นโม่โดยตรง

นิ้วเรียวยาวเชิดคางเธอขึ้น เขาพูดเรียบๆ “เธอไม่มีอะไรอยากพูดกับฉันเหรอ!?”

“คุณชายเผยอยากฟังอะไร?” เย่ชิงหลีหัวเราะเบาๆ

ความอะไรก็ได้ของเธอ ทำให้ดวงตาเผยจิ้นโม่หรี่ลง

“เธอรู้ไหมว่าฉันกำลังตามหาเธอ?”

หามาตั้งสามปี!

ในสามปีนี้ คนข้างกายเตือนอยู่ตลอดว่าเย่ชิงหลีของเขาตายไปแล้ว ถูกกระแสแม่น้ำลี่พัดเข้าสู่มหาสมุทรหาไม่เจออีกแล้ว

เขาไม่เคยเชื่อ พยายามคิดทุกวิถีทาง ตามหาเธอพลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน แต่เธอกลับไม่มีข่าวคราวเลย!

ตอนได้ยินเผยจิ้นโม่บอกว่ากำลังตามหาตน เย่ชิงหลีก็ยิ้ม “ตามหาฉันเพื่อช่วยคุณฉางของนายเหรอ?”

“เย่ชิงหลี!” น้ำเสียงผู้ชายหนักอึ้ง

“นายมีอะไรให้โกรธ ฆาตกรไม่คู่ควรยืนต่อหน้าฉัน”

เธอไม่มีวันลืมตลอดกาล เขาจะฆ่าลูกของเธอ เพื่อช่วยเมียน้อยคนหนึ่ง!

รอยยิ้มเย่ชิงหลีกว้างขึ้น “แต่ฉันประหลาดใจมากนะ ผู้หญิงที่ตอนนั้นป่วยหนักเกินเยียวยาต้องการเอาชีวิตเราสองแม่ลูกไปแลกเปลี่ยน วันนี้ดูเหมือนจะชีวิตยืนยาว!”

เธอยิ้ม น้ำเสียงพราวไปด้วยเสน่ห์ แต่ดวงตาเย็นยะเยือก “นายว่าทำไมถึง...ไม่ตายล่ะ!”

สายตาเผยจิ้นโม่เย็นชาลง “หุบปาก!”

“คุณชายเผยสะเทือนใจอะไร ฉันหมายถึงตัวฉันเอง”

ขณะที่พูด เย่ชิงหลีก็ปัดมือชายคนนั้นออก

ขณะที่ทั้งสองจูงมือกันหันหลัง ลี่เลี่ยก็ส่งสายตายั่วยุให้เผยจิ้นโม่

ยั่วยุ ต้องจงใจแน่ๆ

ทั้งสองเดินไปไม่ถึงสองก้าว!

เสียงอันตรายของผู้ชายก็ดังขึ้นมาด้านหลัง “เขาคือผู้ชายที่เธอคว้ามาใหม่เหรอ?”

แทบจะในเวลาเดียวกัน ลี่เลี่ยและเย่ชิงหลีชะงักฝีเท้า มองหน้ากันและกัน

แค่ได้ยินคนด้านหลังพูดขึ้น “คุณชายเผยเข้าใจผิดแล้ว เขาคือสามีฉัน”

“เหอะ สามีเธอ?”

เผยจิ้นโม่แค่รู้สึกสมองตัวเองระเบิด

ทั้งสมองถูกยัด ‘สามีฉัน’ อันเบาบางประโยคนั้นของเย่ชิงหลีเต็มไปหมด ดวงตาที่ตอนแรกแดงฉาน ตอนนี้มันยิ่งหดเกร็ง

ความเดือดดาล ตลบอบอวล!

เย่ชิงหลีแค่นหัวเราะ ไม่ได้ตอบอีก

แต่ขณะที่เธอหันหลังจะเดินไป ข้อมือก็เกิดแรงอันหนักหน่วง

ชายคนนั้นแทบจะขยี้กระดูกเธอให้แหลก “เธอรู้ไหมว่าตัวเองกำลังพูดอะไร?”

“นี่คุณชายเผยแก่แล้ว หูตึงเหรอ?”

มุมปากเย่ชิงหลีกระเพื่อมไปด้วยความเย้ยหยัน ซึ่งชัดเจนเกินไปมาก