ฉันน่ะ...เศรษฐีนีตัวแม่จ้า นิยาย บท 52

มองดูแผลเป็นที่น่าเกลียดบนใบหน้าของฉางซินเอ๋อร์นั้น

เมื่อสักครู่แม้ว่าจะอยู่ห่างกันมองไม่ชัดเจนมากนัก แต่เธอก็ได้ยินคนอื่นวิพากษ์วิจารณ์แล้วเช่นกัน แต่พอมาเห็นตอนนี้นั้น...!

ต้องบอกเลยว่า มันช่างน่าเกลียดจริงๆ

“เย่ชิงหลี ฉันเกลียดแก ทำไมกัน สรุปแล้วทำไมแกอต้องมาแย่งกับฉันด้วยนะ!”รอบข้างไม่มีผู้คนเลย

ฉางซินเอ๋อร์ถอดหน้ากากตัวเองออกอย่างสมบูรณ์ มองดูเย่ชิงหลีแล้วตะโกนโวยวาย

งานเลี้ยงในค่ำคืนนี้มีความหมายกับเธอยังไงนั้น ฉางซินเอ๋อร์รู้อยู่แก่ใจ

แต่ในตอนนี้ เพราะว่าเย่ชิงหลีพาคุณหญิงเผยปรากฏตัวอยู่ที่นี่ ในงานเลี้ยงการกุศลไม่เพียงแต่ไม่ได้ให้ความช่วยเหลือแก่เธอเลยสักนิด กลับทำให้คำวิพากษ์วิจารณ์นั้นหนักกว่าเดิมอีก

ฉางซินเอ๋อร์เกลียด เกลียดอย่างมาก!

เมื่อนึกถึงท่าทีที่เย่ชิงหลีแย่งสิ่งของทุกสิ่งทุกอย่างไปเช่นนั้น ใบหน้าที่น่าเกลียดนั้น เธอก็เกลียดจนแทบจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ

“แย่งกับเธอหรือ? เธอไม่คู่ควร!”ขออนุญาตถาม ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ เมื่อไหร่กันที่ฉางซินเอ๋อร์อย่างเธอไมได้แย่ง ฉางซินเอ๋อร์อย่างเธอไม่ได้คิดร้ายหรือ?

พอตอนนี้ พูดว่าเธอแย่งหรือ!?

แย่งกับเธอหรือ?

เธอช่างไม่คู่ควรเลยจริงๆ

ฉางซินเอ๋อร์มองดูท่าทีที่หยิ่งผยองเช่นนั้นของเย่ชิงหลี และความอิจฉาริษยาในดวงตาของเธอก็แผดเผามากยิ่งขึ้น

“เย่ชิงหลี แกใช้อุบายอะไรเกลี้ยกล่อมให้คุณหญิงเผยที่ไม่ชอบแกเลยสักนิดนั้นมาร่วมงานเลี้ยงในครั้งนี้กับแกได้กันแน่！”

“...”

“แกตั้งใจใช่ไหม!”ฉางซินเอ๋อร์ตะคอกใส่

เย่ชิงหลีมองดูสายตาของเธอ เย็นชามากกว่าเดิมอีก

“ใช่ ฉันตั้งใจ!”

ฉางซินเอ๋อร์ “...”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาทั้งคู่เกิดอารมณ์ที่ตกใจกว่าเดิม

ในเวลาเพียงชั่วพริบตา ก็เปลี่ยนเป็นคนน้อยอกน้อยใจน่าสงสาร

เย่ชิงหลีกล่าว “เธอไม่ต้องทำเช่นนี้ต่อหน้าฉันหรอก ฉันไม่ใช่ผู้ชาย ไม่มีทางมาเห็นอกเห็นใจหรือสงสารเธอหรอก!”

และในความเป็นจริง เธอก็ไม่สมควรที่จะได้รับความสงสารเลย!

ฉางซินเอ๋อร์น้ำตาคลอเบ้า

หลังจากที่พูดจบนั้น...!

ได้ยินแต่เพียงน้ำเสียงที่เย็นชาของผู้ชายดังขึ้น “ผู้หญิงที่ไม่มีแม้แต่หัวใจน่ะ จะสามารถเห็นอกเห็นใจและสงสารคนอื่นได้อย่างไร?”

เย่ชิงหลี “...”

เมื่อได้ยินเช่นนี้

สายตาที่มองดูฉางซินเอ๋อร์นั้น ก็เฉียบคมยิ่งขึ้น

ที่แท้ท่าทีที่ทำเป็นสงสารในกะทันหันนั้นไม่ได้ทำให้เธอดู แต่ทำให้ผู้ชายดูนั่นเอง!

ก็คงมีแต่ผู้ชายเท่านั้นแหละที่หลงกลของเธอ

หลังจากมองดูอย่างเฉียบคมแล้ว เธอหัวเราะเบาๆอย่างเฉยเมย “เธอก็มีเพียงความสามารถที่พึ่งพาผู้ชายอันน้อยนิดแค่นี้แหละค่ะ”

พอพูดจบ ก็หันกลับทันที

เผยจิ้นโม่ก็ได้ยืนอยู่ด้านหลังที่ไม่ไกลมากนั้น ดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นราวกับเป็นบ่อน้ำที่เย็นเยือก แทบอยากจะแช่เธอให้แข็งไปเลย

เย่ชิงหลี “กรุณาหลีกทางให้หน่อยค่ะ!”

ตำแหน่งที่ผู้ชายยืนอยู่นั้น เป็นข้างประตูรถของเธอพอดีเลย

แต่ทว่า เผยจิ้นโม่ก็ได้ยืนแข็งทื่ออยู่เช่นนั้น ไม่มีท่าทีที่จะหลีกทางให้เลยแม้แต่น้อย

เย่ชิงหลีไม่เข้าใจเลยจริงๆทั้งที่ผู้ชายที่เดินจากไปแล้วกลับปรากฏตัวอยู่ที่นี่อีกครั้งได้อย่างไร แต่ว่าเธอรู้ ในตอนนี้มองดูเธอทำเช่นนี้กับฉางซินเอ๋อร์ คงต้องปวดใจแย่เลย

เพียงแค่มองดูสายตาของเขาที่แทบจะกินคนได้นั้น ก็รู้ทันที

เย่ชิงหลีเดินไปโดยตรง ได้ผลักไปหนึ่งที ต้องการผลักเผยจิ้นโม่ออกไป แต่ในขณะที่ยื่นมือออกไปนั้น ก็มีแรงบีบที่ข้อมือ

จากนั้นก็ได้ยินแต่เพียงเสียงที่ดังขึ้นจากเหนือศีรษะนั้น “จี๋ลู่ ส่งซินเอ๋อร์กลับไป!”

“พี่จิ้นโม่คะ!”

“ปัง!”

น้ำเสียงที่เย็นชาของผู้ชาย น้ำเสียงที่น้อยอกน้อยใจของฉางซินเอ๋อร์ และเสียงปิดประตูรถอย่างไร้ปรานีนั้น ทำให้สมองของเย่ชิงหลีว่างเปล่าไปหมด

ผู้ชายได้ยัดเธอเข้าไปในรถ โดยที่เธอไม่ได้ตั้งตัวเลยแม้แต่นิดเดียว

รถนั้น ได้ขับพุ่งออกไปราวกับลูกธนูที่ยิงออกจากธนูเช่นนั้น!

ความเร็วรถนั้นเร็วอย่างมาก!