ฉันน่ะ...เศรษฐีนีตัวแม่จ้า นิยาย บท 68

เมื่อเดินผ่านฉางซินเอ๋อร์ ทั้งสองมองหน้ากัน ดวงตาของฉางซินเอ๋อร์ว่างเปล่า คนที่ไม่รู้จัก อาจคิดว่าเย่ชิงหลีกำลังกลั่นแกล้งเธอ

และเย่ชิงหลีเงยหน้าขึ้น ความภาคภูมิใจและออร่าของเธอ ทำให้ฉางซินเอ๋อร์รู้สึกกดดันอย่างมาก ทำให้หล่อนอดไม่ได้ที่จะลากเย่ชิงหลีออกจากจุดยืนของเธอในตอนนี้

ในอดีต เย่ชิงหลีไม่เป็นแบบนี้

เนื่องจากฉางซินเอ๋อร์และฉางหวีมาจากชนบท พ่อแม่ของเธอมักสอนเธอว่า ต้องไม่มีสิ่งใดที่จะทำให้พวกเขาไม่สบายใจ

เธอทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้

แต่ตอนนี้ ฉางซินเอ๋อร์ทำให้เธออึดอัดมาก

ในรถ

“พี่สะใภ้รอง เมื่อกี้พี่สุดยอดมากเลย ทำให้พี่รองมีใบหน้าที่บึ้งตึงขนาดไหน ” นึกถึงฉากเมื่อกี้

มีเพียงเย่ชิงหลีเท่านั้นที่กล้าเผชิญหน้ากับเผยจิ้นโม่แบบนั้น

แต่นี่เป็นวิธีเดียวที่จะคลายความโกรธได้

เพื่อฉางซินเอ๋อร์แล้ว มาทำแบบนี้กับภรรยาตัวเอง หากเย่ชิงหลีร้องไห้ มันจะทำให้ผู้คนรู้สึกเสียใจอย่างมาก

ทำดีมาก ต้องสู้ให้ตายไปข้างหนึ่งเลย

"เขารนหาที่เอง" เย่ชิงหลีพูดอย่างสบาย ๆ ด้วยน้ำเสียงที่กระฉับกระเฉง ไม่สะทกสะท้านอะไรทั้งนั้น

เผยเยว่พยักหน้า "ใช่ เขารนหาที่เอง ต้องทำให้เข็ดกว่านี้ "

เห็นจิ้นโม่ถูกว่าจนเป็นแบบนั้น ในฐานะน้องสาว เธอไม่ได้รู้สึกแย่แต่อย่างใด เพียงเพราะผู้หญิงที่เขาปกป้องนั้นน่ารังเกียจ

ขยะแขยงที่สุด

"แล้วก็ฉางซินเอ๋อร์นั่นอีก พี่ดูเธอทำหน้าทำตาน่าสงสารนั่นสิ ในเวลานั้น พี่เหมือนราชินีจริง ๆ"

ยิ่งเธอคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เผยเยว่ก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้นเท่านั้น

คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิง แล้วหลั่งน้ำตาเพื่อให้อัศวินมาปกป้อง?

น่าเสียดายที่อัศวินไม่สามารถเอาชนะราชินีได้ และไม่มีใครสามารถปกป้องท่าทางที่น่าสงสารและน่าสมเพชของเธอได้

“เมื่อก่อน เธอมีความสัมพันธ์ที่ดีกับพี่รองของเธอไม่ใช่เหรอ?”

“ตอนนี้ไม่ดีแล้ว” เผยเยว่กล่าว

น้ำเสียงคมชัดและห้าว

เย่ชิงหลียิ้ม

การแข่งขันขนาดใหญ่ที่จัดขึ้นหนึ่งครั้งต่อหนึ่งทศวรรษ

ชนชั้นสูงจากทั่วทุกมุมโลกมารวมตัวกัน และเมื่อเย่ชิงหลีมาถึงที่งาน ฉีลั่วก็รออยู่ที่นั่นโดยได้เตรียมทุกอย่างไว้ให้เธอแล้ว

"เราไปดูนางแบบกันก่อน" ฉีลั่วพูดกับเย่ชิงหลี

เย่ชิงหลียื่นมือออก ปรับกระโปรงและเนกไทของชายคนนั้นให้ตรง แล้วพูดติดตลก "ไม่ได้เจอแค่แป๊บเดียว หล่อขึ้นเยอะเลยนะ "

ฉีลั่ว “...”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เขาก็ชะงักไปครู่หนึ่ง

"วันนี้เป็นโอกาสพิเศษ เธอจริงจังหน่อย" เมื่อ 3 ปีที่แล้ว เธออยากจะตายอย่างบ้าคลั่ง คิดว่าเขาจะช่วยผู้หญิงที่สมเพชและชอบโทษตัวเองไว้

คิดไม่ถึงว่า จิตใจก็ไม่ต่างอะไรจากเด็ก

เย่ชิงหลีพูดขึ้น "ฉันกำลังช่วยผู้ช่วยพิเศษของฉันปรับเนกไท ไม่จริงจังตรงไหน?"

ฉีลั่วทนเธอไม่ได้ เขาจึงรีบปัดมือเธอออก "ฉันจะทำเอง"

เย่ชิงหลีมองไปที่ใบหน้าของฉีลั่วที่กำลังจะแดงอีกครั้ง และยิ้มราวกับจิ้งจอกตัวน้อย

เป็นเวลาหลายปี ทุกครั้งก่อนขึ้นเวที เธอจะแกล้งฉีลั่ว ซึ่งดูเหมือนจะเป็นวิธีพิเศษในการคลายเครียดของเธอ

เมื่อมองไปที่คิ้วที่ขมวดแน่นของฉีลั่ว ความกังวลใจของเธอก็หายไป

ความตลกขบขันของทั้งสอง อยู่ในสายตาของดวงตาอันเย็นชาที่อยู่ไม่ไกล และเขากำหมัดแน่นจนได้ยินเสียงกระดูก

มีผลงานมากมายในนิทรรศการ คุณหญิงเผยก็มาแล้ว เผยเยว่ไปหาคุณหญิงเผย เจิ้งยู่ยังคงอยู่เคียงข้างเย่ชิงหลี

ระหว่างนั้นก็ได้พบกับเฉียวอาน และทั้งสองก็ตัวติดกันตลอด