ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 75

หัวใจของหลินเมิ่งหวันเต้นแรงขึ้นในทันที “มีคนวางยาท่านย่า?! ”

การคาดเดาในหัวของนางชัดเจนมากยิ่งขึ้น สายตาอันโหดเหี้ยมมองไปที่ห้องโถงด้านนอก

เพียงแต่กู่เยว่หานส่ายหัวเบาๆ และกล่าวอย่างยิ้มเยาะว่า “จะว่าถูกวางยาพิษก็ไม่เชิง ของสิ่งนี้หากคนธรรมดากินแล้วจะไม่เป็นอะไร แต่สำหรับฮูหยินใหญ่แล้ว ไม่สามารถทนได้ หากไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เช่นนั้นคนที่ลงมือก็ต้องคิดมาเป็นอย่างดี”

“ฝังเข็มและใช้ยาแบบเดียวกับโรคหลอดเลือดสมองแล้วใช่หรือไม่?” กู่เยว่หานมองไปที่ฉินลั่วเฟิง

หลินเมิ่งหวันตกตะลึง แน่นอนว่าฝังเข็มให้หลินฮูหยินใหญ่อย่างจนปัญญา

“ขอรับ” ฉินลั่วเฟิงตอบรับในทันที รายงานจุดฝังเข็ม และมองไปที่กู่เยว่หานอย่างประหม่า

กู่เยว่หานพยักหน้า “จัดการได้ดี แต่โชคดีที่ไม่ได้ใช้ยา หากใบสั่งยาเป็นตำรับที่ไหลเวียนเลือด ฮูหยินใหญ่คงจะหมดทางรักษาจริงๆ”

ฉินลั่วเฟิงรู้สึกหนาวในหัวใจอย่างฉับพลัน หมอหลวงทุกท่านสีหน้าเปลี่ยนในทันที

เมื่อครู่พวกเขากำลังหารือกันถึงตำรับยาไหลเวียนเลือด แต่เนื่องจากหลินฮูหยินใหญ่อายุมากแล้ว ดังนั้นจึงลังเลที่จะตัดสินใจเรื่องปริมาณยาได้

หากกู่เยว่หานมาช้ากว่านี้ เกรงว่าคงจะสั่งยาไปแล้ว

แต่ตามคำกล่าวของกู่เยว่หาน หากฮูหยินใหญ่ใช้ตำรับยาไหลเวียนเลือด การฝังเข็มก็จะไม่ได้ผล

หรือว่าโรคหลอดเลือดสมองของหลินฮูหยินใหญ่จะไม่ได้เกิดจากขาดเลือด แต่เป็นเพราะเลือดออก?

แต่เห็นได้ชัดว่าชีพจรของนาง......

“ข้าจะฝังเข็มให้ฮูหยินใหญ่ก่อน เจ้าไปตรวจสอบ​​อาหารและชีวิตประจำวันของฮูหยินใหญ่”

กู่เยว่หานสั่งหลินเมิ่งหวัน และหยิบถุงเข็มออกจากในอ้อมแขน

หลินเมิ่งหวันเดือดดาลในใจ และก้าวออกจากประตู สายตาอันเฉียบคมของทุกคนในห้องโถงด้านนอกจับจ้องไปที่ร่างของหลี่อี๋เหนียง

หัวใจของหลี่อี๋เหนียงเต้นแรงในทันที นางกำผ้าเช็ดหน้าในมือไว้แน่น และพยายามรักษาความนิ่งสงบ

เพียงแต่ไม่นานหลินเมิ่งหวันก็ละสายตา และหันไปทางฉู่โม่หยวน

“จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย ข้าขอคุยด้วยได้หรือไม่?” นางคำนับให้ฉู่โม่หยวน น้ำใสๆ ในตาที่บวมแดง ยังคงไม่จางหาย แต่กลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

กู่เยว่หานบอกว่าอาการป่วยของหลินฮูหยินใหญ่เป็นเพราะกินของผิดสำแดง แต่หลินเมิ่งหวันรู้ดีว่า​​อาหารและชีวิตประจำวันของหลินฮูหยินใหญ่ล้วนมีคนดูแล และเคร่งครัดมาแต่ไหนแต่ไร ย่อมไม่มีเรื่องบังเอิญเช่นนั้นอย่างแน่นอน

ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา เกิดเรื่องขึ้นมากมาย อย่างแรกคือเรื่องที่สวีซื่อใช้ยาเสน่ห์กับหลินย่าหังถูกเปิดเผย และสวีซื่อกับหลินซิงโหรวก็ถูกส่งไปที่หมู่บ้านในชานเมือง

ต่อมาหลินฮูหยินใหญ่ก็ไหว้วานให้แม่นางอู๋ช่วยให้หลินซ่างซูได้แต่งงานใหม่

เมื่อพิจารณาจากสองเรื่องนี้ สวีซื่อกับหลี่อี๋เหนียงล้วนมีเหตุผลที่จะโกรธแค้นหลินฮูหยินใหญ่และลงมือวางยา

หลินเมิ่งหวันไม่มีทางปล่อยคนที่ทำร้ายหลินฮูหยินใหญ่ไปอย่างเด็ดขาด แต่หากต้องการตรวจสอบเรื่องนี้อย่างละเอียด จวนหลินก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงความเสียหาย และทุกคนในจวนหลินอาจไม่เต็มใจให้ความร่วมมือ

ดังนั้นหลินเมิ่งหวันจึงต้องการใครสักคนที่จะใช้วิธีการเผด็จการ และช่วยนางสืบทุกอย่างให้กระจ่าง!

ฉู่โม่หยวนพยักหน้าและเดินตามหลินเมิ่งหวันไปที่ลานบ้าน

หลินเมิ่งหวันยังไม่ทันเอ่ยปาก มือขนาดใหญ่อันอบอุ่นก็จับมือที่เย็บเฉียบของนางไว้แน่น

ฉู่โม่หยวนมองลงไปมองหลินเมิ่งหวัน และกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “รออีกเดี๋ยว ข้าส่งคนไปตรวจสอบแล้ว ไม่นานก็รู้ผล”

หลินเมิ่งหวันใจสั่น และเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ

ฉู่โม่หยวนกล่าวต่อว่า เสวียนยีพาคนของสำนักตรวจการมาล้อมจวนหลินไว้แล้ว จะไม่มีใครออกไปได้ ข้าสั่งให้เขาตรวจสอบอาหารและชีวิตประจำวันของหลินฮูหยินใหญ่ในวันนี้ และเขาก็พาคนที่น่าสงสัยไปสอบสวนแล้ว คืนนี้ข้าจะให้บทสรุปที่น่าพึงพอใจกับเจ้าอย่างแน่นอน”

สีหน้าของเขาสงบนิ่ง น้ำเสียงเยือกเย็น แต่นัยน์ตาอันล้ำลึกทั้งคู่ดูเหมือนจะร้อนระอุ

“แม่นมหลี่ ท่านก็เรียกไปด้วยหรือ?” หลินเมิ่งหวันถามออกมาโดยไม่รู้ตัว

หลินเมิ่งหวันจำได้ว่าเห็นแม่นมหลี่ตอนที่ตนเองเดินเข้าไป แต่ไม่รู้ว่าแม่นมหลี่ไปทำอะไร เมื่อครู่จะต้มยาก็หาไม่เจอ

ในตอนนั้นหลินเมิ่งหวันไม่มีเวลาไตร่ตรอง แต่ตอนนี้เมื่อได้ยินที่ฉู่โม่หยวนพูด นางก็ตระหนักได้ว่าแม่นมหลี่จะต้องถูกคนของฉู่โม่หยวนพาตัวไปอย่างแน่นอน

ฉู่โม่หยวนพยักหน้า “การตรวจสอบเรื่องนี้ จำเป็นต้องการได้รับความร่วมมือจากนาง”

จิตใจของหลินเมิ่งหวันสงบขึ้นในทันที และกล่าวด้วยความซาบซึ้งใจ “ขอบพระทัยเพคะ”

“ระหว่างเจ้ากับข้า ไม่จำเป็นต้องเกรงใจ” ฉู่โม่หยวนออกแรงกุมมือของหลินเมิ่งหวันและพูดเบาๆ ว่า “เข้าไปอยู่เป็นเพื่อนหลินฮูหยินใหญ่เถอะ ได้บทสรุปแล้วข้าจะไปบอกเจ้า”

“อืม” หลินเมิ่งหวันพยักหน้าอย่างหนัก และหันหลังกลับเข้าไปในห้องทันที

กู่เยว่หานฝังเข็มหลินฮูหยินใหญ่และสั่งยา

หลินเมิ่งหวันไม่ไว้ใจใคร จึงให้เฝ่ยชุ่ยและเจินจูไปต้มยาด้วยตนเอง

ยังต้มยาไม่ทันเสร็จ หลินเมิ่งหวันก็ได้ยินเสียงความโกลาหลจากด้านนอก

“อ้า......พวกเจ้าทำอะไร......”

“ปล่อยแม่ของข้า...… จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย ท่านจะทำอะไร?”

ดวงตาของหลินเมิ่งหวันหรี่ลง และออกไปจากห้องด้านในทันที

ทันทีที่มาถึงหน้าประตู หลินเมิ่งหวันก็ได้กลิ่นคาวเลือด และในเวลานี้หลี่อี๋เหนียงกำลังถูกเฉินเซียงกดลงไปกับพื้น

หลินเป้ยเหยาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าฉู่โม่หยวนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก และน้ำตาไหลริน

หัวใจของหลินเมิ่งหวันทรุดลง กำหมัดแน่นเพื่อบีบบังคับตนเองใจเย็นๆ และเดินไปข้างๆ ฉู่โม่หยวน “จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย ตรวจสอบกระจ่างแล้วหรือเพคะ?”

“อืม” ฉู่โม่หยวนพยักหน้าและยื่นมือให้หลินเมิ่งหวัน “นั่งลงแล้วฟัง”

หลินเมิ่งหวันสูดหายใจเข้าลึกๆ และกวาดสายตามองไปที่ห้องโถงด้านหน้า

ในเวลานี้ผู้คนในห้องโถงด้านหน้าอธิบายอย่างประหม่า และไม่กล้าหายใจหายแรง

นอกจากหลี่อี๋เหนียงถูกเฉินเซียงกดให้คุกเข่าอยู่บนพื้นแล้ว ยังมีอีกสองคนที่คุกเข่าอยู่ในห้องโถงด้านหน้า

ทั้งสองคนต่างก็มีเลือดไหล คนหนึ่งมือซ้ายถูกตัดนิ้วไปสองนิ้ว และเผยให้เห็นกระดูก

หลินเมิ่งหวันคลื่นไส้ นางละสายตาในทันที และตามฉู่โม่หยวนไปนั่งลง

สีหน้าของหลินซ่างซูซีดขาวราวกับกระดาษ และคำนับฉู่โม่หยวนอย่างไม่สบายใจ“จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย เกิดอะไรขึ้น? ”

ฉู่โม่หยวนจับมือของหลินเมิ่งหวัน และกล่าวอย่างเฉยเมย “อาการป่วยของหลินฮูหยินใหญ่มีลับลมคมใน ข้าจึงยื่นมือไปช่วยตรวจสอบ และได้ผลจริงๆ ”

“เสวียนยี”

“ขอรับ!” เสวียนยีก้าวไปข้างหน้าและตอบรับ คำนับหลินซ่างซูและกล่าวว่า “ใต้เท้าหลิน จากการตรวจสอบของสำนักตรวจการ การป่วยหนักอย่างกะทันหันของหลินฮูหยินใหญ่คราวนี้ เป็นเพราะหลี่อี๋เหนียงซื้อตัวคนรับใช้ในสวนสน รวมทั้งคนดูแลห้องเครื่อง และยืมมือพวกเขาสองคนวางยาหลินฮูหยินใหญ่”

“ใส่ร้าย! นายท่าน ข้าถูกใส่ร้าย!” หลี่อี๋เหนียงรีบอุทานออกมาในทันที และตัวสั่นสะท้าน

ความโกรธของหลินเมิ่งหวันพรั่งพรูออกมา นางลุกขึ้นยืนโดยสัญชาตญาณ เดินไปข้างหน้าหลี่อี๋เหนียง และตบหลี่อี๋เหนียงอย่างแรง

“หลินเมิ่งหวัน เจ้าหยุดนะ! ” หลินเป้ยเหยาตะโกนด้วยความโกรธแค้น ออกแรงผลักหลินเมิ่งหวัน และประคองหลี่อี๋เหนียง

“ท่านแม่ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?” หลินเป้ยเหยาน้ำตาไหลริน และมองหลี่อี๋เหนียงอย่างประหม่า

หลินเมิ่งหวันตบแรงมาก จนหูของหลี่อี๋เหนียงมีเสียงหึ่งๆ แก้มร้อนผ่าวด้วยความเจ็บปวด และเลือดกบปาก

นางออกแรงจับแขนของหลินเป้ยเหยาและขยิบตาให้นาง

หลินเป้ยเหยาเข้าใจ มองไปที่หลินซ่างซูและร้องไห้ “ท่านพ่อ ท่านช่วยท่านแม่ด้วย ท่านแม่จะทำร้ายท่านย่าได้อย่างไร? นางต้องถูกใส่ร้ายแน่ๆ”

“นายท่าน ข้าเปล่า...…” หลี่อี๋เหนียงมองไปที่หลินซ่างซูอย่างอ้อนวอน แววตาเต็มไปด้วยความคับข้องใจและความรักที่ไม่อาจบรรยายได้

ฉู่โม่หยวนหัวเราะเยาะ “ดูเหมือนว่ามีคนกำลังตั้งข้อสงสัยสำนักตรวจการของข้า”