ชีวิตในสวนผัก นิยาย บท 35

นางเดินไปกินปลาย่าง ปลาย่างไก่ย่างตั้งเเต่นางเดินทางก็ได้กินแต่อาหารพวกนี้ถ้าออกจากป่านางจะชวนท่านอาจารย์ไปกินอาหารอร่อยๆ เป็นเเน่ แต่ตอนนี้คงได้แต่กินปลาไปก่อน

ตอนนี้นางก็อยู่ในป่ามา2วันเเล้วคนบาดเจ็บก็ดีขึ้นมากแล้วแต่ก็ยังเงียบเหมือนเดิมแต่เขาชอบเเอบมองนางพอนางหันไปก็หันหน้าหนีนาง

"หลิ่งเอ้อ"

"เจ้าค่ะ! ท่านอาจารย์"

"เจ้าไปเก็บของเถอะเราจะเดินทางออกจากป่ากันเเล้ว"

"เจ้าค่ะ"นางหันไปพยักหน้าให้ท่านอาจารย์แล้วเดินไปเก็บของ

"แล้วเจ้าจะไปกับพวกข้าหรือไม"ท่านอาจารย์หันไปถามคนเจ็บ

"อืม! คนของข้ารออยู่ข้างนอกแล้ว"

"ท่านอาจารย์ข้าเก็บของเสร็จเเล้วเจ้าค่ะ"

"อืม! งั้นก็ไปกันเถอะ"

ท่านอาจารย์หันไปพยุงคนเจ็บแล้วใช้วิชาตัวเบากระโดนตัวเองขึ้นจากพื้น เมื่อท่านอาจารย์ถีบตัวขึ้นจากพื้นนางก็ถีบตัวกระโดนขึ้นจากพื้นเพื่อตามท่านอาจารย์ไปใช้เวลาประมาณ2ชั่วยามพวกนางก็ออกจากป่าระหว่างทางก็มีเเวะพักบาง

พอมาถึงทางออกหมู่บ้านนางเห็นคนสวมชุดสีดำยืนอยู่ประมาณ10คน

"ท่านไปส่งข้าตรงนั้น"อยู่ๆ ชายคนที่บาดเจ็บก็ชี้นิวไปที่ชายชุดดำหรือว่าจะพักพวกของชายที่บาดเจ็บ

"อืม! "

ตอนนี้พวกนางก็มายืนอยู่หน้าชายชุดดำทั้ง10คนเเล้ววรยุทธของเเต่ละคนไม่ธรรมดา

"ขออภัยพะยะค่ะ"ชายทั้ง10คนก้มหัวเเละพูดพร้อมกัน. ชายคนนี้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาเเน่นอน นางหันไปมองหน้าเขานางน่าจะรู้ตั้งเเต่เเรกว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดาเพราะจากหน้าตารูปร่างเเละรัศมีนั่น นางเผลอมองอยู่อย่างนั้นจนเขาหันกลับมามองนางทำให้นางรีบหลบเพราะดวงตาเขามีเสน่ห์มากถ้านางจ้องนานกว่านี้ต้องตกหลุมพรางเขาเเน่ๆ

"อืม! "เขาโบกครั้งเดียวชายทั้ง10ก็ลุกขึ้นพร้อมกัน มีคนเขามาพยุงเขา

"ขอบใจท่านมากที่ช่วยข้า"เขาหันมาขอบคุณท่านอาจารย์

"ไม่เป็นไร! "

อยู่ๆ เขาก็หันหน้ามาทางนางนางก็มองตอบเขา

"ตึกๆ "เสียงนี้คือเสียงหัวใจ สงสัยนางจะป่วยเป็นเเน่อยู่หัวใจก็เต้นเเรงทั้งที่ไม่เคยเป็นเเบบนี้

เมื่อเขารู้ว่านางมองตอบก็หลบสายตาของ นาง

"งั้นพวกเราขอลาก่อน"ท่านอาจารย์พูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ

"อืม! ขอให้ท่านโชคดี"

"หลิ่งเอ้อ! เจ้าหายเหนื่อยรึยัง"