ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 2

“เจ้าขยับมาช่วยข้าหน่อยได้ไหม” ซูหว่านถือเสื้อผ้าที่ไม่รู้ว่าควรใส่ไว้ข้างในหรือข้างนอก พลางมองอีกฝ่ายอย่างงุนงง

นางไม่ได้โง่หรอกนะ แต่ชุดกระโปรงหรูฉินอะไรนี่ซับซ้อนวุ่นวายมาก ข้างหน้าข้างหลังทับกันตั้งหลายชั้นจนนางเริ่มสับสน

เมื่อเห็นดังนั้น แม่นมเฒ่าจำต้องเข้าไปช่วยนางอย่างไม่เต็มใจนัก พลางคิดในใจว่าคนที่ทำอะไรไม่เป็นและไม่เข้าใจอะไรสักอย่างแบบนี้ จะไปใช้ชีวิตในชนบทได้อย่างไร

ซูหว่านกำแหวนที่ทะลุมิติมาด้วยไว้แน่นไม่ให้คนอื่นสังเกตเห็น หลังจากแต่งตัวเสร็จ นางก็เดินตรงดิ่งออกจากประตูไป

ของสิ่งนี้เป็นของนาง ไม่ใช่ของจวนกู้ นางต้องเอาไปด้วย

แม่นมเฒ่าเดินตามหลังมา เห็นว่านางไม่ได้หยิบฉวยอะไรไปเลย ในใจรู้สึกฉงน นี่นางรู้สถานการณ์ของตัวเองแล้วหรือ?

ทันทีที่ออกจากห้อง ซูหว่านก็อาศัยความทรงจำเดินตรงไปที่ประตูใหญ่

นางชนเข้ากับบ่าวรับใช้คนหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเป็นซูหว่าน เขาจึงเอ่ยขึ้นว่า “บุตรชายคนโตตระกูลซูมารับเจ้าแล้ว”

เมื่อได้ยินดังนั้น ซูหว่านก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที สีหน้าเบิกบาน ทันทีที่ได้ยินว่าเป็นพี่ใหญ่ตระกูลซูเป็นคนมารับ นางก็ตื่นเต้นมาก เพราะในนิยายบรรยายไว้ว่าพี่ชายคนโตเป็นสุภาพบุรุษที่สุภาพอ่อนโยนดุจหยกอันล้ำค่า แล้วยังมีความสามารถล้นเหลือ

บ่าวรับใช้นำทางซูหว่านออกจากจวน ระหว่างทาง ซูหว่านสังเกตเห็นว่าบ่าวไพร่ในจวนดูเหมือนจะยุ่งมาก ต่างพากันเดินเข้าเดินออกขนย้ายสิ่งของ ใต้ระเบียงยังมีเด็กสาวคนหนึ่งในชุดกระโปรงสีชมพูยืนอยู่ อายุอานามดูน่าจะไล่เลี่ยกับนาง

เด็กสาวคนนั้นก็กำลังทอดสายตามองมาทางนี้เช่นกัน ฮูหยินกู้กำลังลูบใบหน้านางด้วยความเอ็นดู จึงไม่ทันได้สังเกตเห็น แต่ซูหว่านกลับรู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมองมา

เนื่องจากระยะห่างและเป็นเวลากลางวัน นางจึงมองเห็นรูปลักษณ์ของอีกฝ่ายไม่ชัดเจน แต่นั่นก็ไม่ได้ขัดขวางการคาดเดาของนางเลยว่าอีกฝ่ายคือใคร

หากเดาไม่ผิด เด็กสาวคนนั้นจะต้องเป็นกู้เย่ว์ที่สลับตัวกับนาง

ยามนี้วงล้อแห่งโชคชะตาเริ่มหมุน กู้เย่ว์กลับคืนสู่จวนกู้ เริ่มต้นชีวิตที่สวยงาม ในขณะที่ซูหว่านปลดเครื่องประดับออกจากเรือนผมทั้งหมด สวมเพียงเสื้อผ้าธรรมดาออกจากประตูบ้านตระกูลกู้ สะบัดแขนเดินอาดๆ จากไปโดยไม่ได้นำเมฆาแม้เพียงเสี้ยว** (**สื่อถึงการจากลาอย่างหมดจด ไม่ทิ้งความผูกพันหรือความเศร้าใดๆ ไว้)

ที่หน้าประตูใหญ่จวนสกุลกู้ มีชายหนุ่มอายุราวๆ ยี่สิบปียืนอยู่ เขาสวมชุดของสำนักศึกษาในตัวอำเภอ เสื้อคลุมสีเทาอมเขียวที่ซักจนสีซีด ซ้ำยังมีรอยปะชุนอยู่หลายแห่ง แต่เขาก็ยังทำใจโยนทิ้งไม่ลง

รูปร่างของเขาดูผอมบางมาก แต่แผ่นหลังกลับตั้งตรง ความสูงประมาณหนึ่งเมตรแปดสิบ เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู เขาก็หันมาเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลา ความคิดแวบแรกในใจของซูหว่านก็คือ ‘สุภาพบุรุษอ่อนโยนดั่งหยก ท่วงท่าสง่างามดุจดอกกล้วยไม้’

ซูหว่านเดินไปหาชายหนุ่มที่ประตูทีละก้าว ชายหนุ่มก็มองมาที่นางเช่นกัน

นี่คือบุตรชายคนโตของตระกูลซู ซูจิ่ง พี่ชายในอนาคตของนาง ในนิยายบอกว่าพี่ใหญ่ซูจิ่งสอบบัณฑิตขั้นสูงได้อันดับสามเป็นทั่นฮวา ภายหลังยังได้เข้ารับราชการในตำแหน่งขุนนางขั้นสาม

ซูหว่านส่งยิ้มให้เขา เผยให้เห็นลักยิ้มเล็กๆ น่ารักคู่หนึ่ง ผิวพรรณของนางขาวผ่อง ใบหน้างดงามปานภาพวาด แววตาแฝงเงาของมารดาเมื่อครั้งวัยเยาว์ คล้ายคลึงกับตนอยู่หลายส่วน

พันธุกรรมของตระกูลซูดีมาก บุตรสาวแท้ๆ จึงไม่ได้ด้อยไปเลยสักนิด ซูหว่านเป็นเด็กสาวหน้าตาสะสวย ยิ่งได้รับการชุบเลี้ยงมาเป็นอย่างดีในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ลำพังแค่รูปลักษณ์ภายนอกก็แตกต่างจากเด็กสาวในชนบทอย่างเห็นได้ชัด

“พี่ใหญ่!” ซูหว่านเรียกเขาพร้อมรอยยิ้ม จากนั้นก็ยกกระโปรงเดินเข้าไปหาเขา ราวกับผีเสื้อน้อยแสนสวย

ซูจิ่งอดไม่ได้ที่จะตะลึงงันอยู่ในใจ เพราะเสียงของนางสดใสราวกับเสียงขับขานของนกกางเขน

“อื้อ…” ซูซูจิ่งตอบรับอย่างขัดเขิน

“ฮูหยินบอกให้จัดคนไปส่งพวกเจ้า!” บ่าวรับใช้ตะโกนจากด้านหลัง เวลาป่านนี้แล้ว หากเดินกลับ กว่าจะถึงชนบท ฟ้าก็คงมืดค่ำพอดี

“ไม่ต้องหรอก ข้ากับพี่ใหญ่เดินกลับกันเองได้ ฝากขอบคุณฮูหยินกู้แทนข้าด้วย!” ซูหว่านปฏิเสธอย่างสุภาพ

ในเมื่อพี่ใหญ่มารับแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องรบกวนนางอีก

“น่าจะใช่ขอรับ ดูเหมือนว่าจะดีใจเสียด้วยซ้ำ สงสัยจะโมโหจนสติฟั่นเฟือนไปแล้ว” ตอนนี้ซูหว่านไม่ใช่คุณหนูใหญ่อีกแล้ว บ่าวรับใช้คนนี้จึงเริ่มดูถูกนางอย่างไม่เกรงใจ

“ฮูหยิน นางไม่ได้หยิบฉวยอะไรไปเลย นางจากไปเพียงแค่เสื้อผ้าที่สวมใส่เท่านั้น” แม่นมเฒ่าพูดเสริม

ฮูหยินกู้ขมวดคิ้วและกล่าวว่า “แต่เดิมก็ไม่ใช่ของของนางอยู่แล้ว ทั้งหมดล้วนเป็นของเย่ว์เย่ว์ต่างหาก แต่ของที่นางใช้ไปแล้ว เย่ว์เย่ว์ของข้าก็ไม่สมควรใช้ซ้ำ หากล่องมาสักใบจัดการเก็บไปให้หมด อย่าวางไว้ข้างนอก”

เด็กสาวในชุดสีชมพูที่อยู่ข้างๆ มีรอยยิ้มบนใบหน้าอยู่ตลอดเวลา มือหนึ่งจูงมือฮูหยินกู้ไม่ปล่อย ดูเหมือนว่านางจะพอใจกับท่าทีของฮูหยินกู้ที่มีต่อซูหว่านมาก

จะว่าไป จริงๆ แล้วนี่คือบาปกรรมที่ฮูหยินกู้สร้างไว้ แต่ดูเหมือนนางจะไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลย แค่รู้สึกผิดต่อบุตรสาวของตัวเองเท่านั้น

ทั้งๆ ที่ซูหว่านก็เป็นผู้เคราะห์ร้ายเหมือนกัน

ตอนนั้นนางเป็นแค่ทารก จะทำผิดอะไรได้?

ฮูหยินกู้พยายามหลีกเลี่ยงตระกูลซู เพราะกลัวว่าพวกเขาจะมาเกาะแกะ

นอกจากนี้ ทุกครั้งเมื่อเห็นซูหว่าน นางจะนึกถึงบาปกรรมที่ตนเองเคยก่อ นางไม่มีความสุขเลย จึงขอเลือกที่จะไม่เห็นหน้ากันจะดีกว่า

ด้วยเงื่อนไขของตระกูลกู้ การเลี้ยงดูบุตรสาวอีกสักคนก็ไม่ใช่เรื่องเหลือบ่ากว่าแรง แต่หลักๆ เป็นเพราะฮูหยินกู้ไม่ใช่คนมีน้ำใจ

“ไปกันเถอะเย่ว์เย่ว์ แม่จะพาเจ้าไปกินของอร่อยๆ”

นางจูงมือลูกสาวของนาง มองอย่างไรก็มีความสุข คิดในใจว่า ‘ลูกสาวแท้ๆ นี่แหละเหมือนนางที่สุด’