ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 206

หนำซ้ำฤดูใบไม้ผลิมีฝนตกชุก วางไว้ข้างนอกเกรงว่าจะชื้น หลังฝนตกในฤดูใบไม้ผลิหลายครั้ง ต้นกล้าดอกไม้เล็กๆในสวนด้านหลังเเละเเปลงดอกไม้ก็เริ่มผลิบานออกมาเรื่อยๆ

เจียงเซิงเเละเจียวซิ่งเเทบจะใช้เวลาว่างทุกวันเฝ้าดูอยู่ในทุ่งนา แปลงดอกไม้ไม่มีต้นหญ้าสักต้น ดูเเลดีเป็นพิเศษ

ในเวลาว่าง เมื่อมีเวลา ทั้งสองจะเเวะมาที่บ้านตระกูลซูเพื่อดูว่ามีอะไรที่ต้องช่วยหรือไม่

ตอนนี้ธุรกิจยังไม่เริ่มต้นอย่างเป็นทางการ คำสั่งซื้อยังไม่มาก ดังนั้นงานจึงไม่เยอะ

ต้นกล้าข้าวในบ้านได้ถูกเพาะปลูกเเล้ว เเละต้นกล้าก็งอกออกมา พ่อซูวางเเผนที่จะปลูกนาข้าวสองสามหมู่ที่บ้าน น้าหยางหมิงเเละเจียงเซิงได้เข้ามาช่วย เเละในไม่กี่วันก็ปักดำนาข้าวสองสามหมู่นั้นเสร็จ

เมื่อซูหว่านกลับถึงบ้าน พ่อซูกับคนอื่นๆก็เพิ่งกลับจากทุ่งนาเช่นกัน น่องของพวกเขามีเเต่โคลน

ซูหว่านได้มอบกระดาษพู่กัน เเละสีที่ซื้อให้เเก่พี่ห้า เพื่อสนับสนุนธุรกิจวาดภาพขายของเขาอย่างเต็มที่

เมื่อเห็นกระดาษพู่กันเเละสีสันต่างๆเหล่านี้ ภายในใจของซูอี้รู้สึกซาบซึ้งใจ

“ขอบคุณหวานหว่าน รอข้าหาเงินได้เมื่อไร จะให้เจ้าหมดเลย”

มือทั้งคู่ของเขารับสิ่งของเหล่านี้ เเละกอดมันไว้อย่างระมัดระวัง

ตอนนี้เขายังไม่มีความสามารถ ความฝันของเขายังคงต้องพึ่งซูหว่านสนับสนุน ดังนั้นเขาจึงคิดในใจเงียบๆว่า ในอนาคตเงินที่เขาหามาได้ทั้งหมดจะมอบให้ซูหว่านเป็นสินสอด

“ให้ครึ่งเดียวก็พอ อีกครึ่งที่เหลือ พี่ห้าเก็บไว้เเต่งพี่สะใภ้เถอะ”

ซูหว่านพูดแซวพร้อมกับหัวเราะ ทำให้ใบหน้าของซูอี้เเดงก่ำ

“พี่ห้า ขอให้ท่านประสบความสำเร็จนะ!”

ซูหว่านยกมือขึ้น ซูอี้เข้าใจความหมายของนางทันที จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกไปแปะมือกับนาง

ซูหว่านเคยบอกว่า นี่คือความลับเล็กๆน้อยๆที่พวกเขารู้กัน

ยิ่งไปกว่านั้น จนถึงตอนนี้ ซูหว่านก็กระทำการพิเศษแบบนี้กับเขาเท่านั้น พี่ชายคนอื่นๆยังไม่เคยมีเลย

เมื่อซูอี้คิดถึงตรงนี้ ในใจเขาก็มีความรู้สึกภาคภูมิใจที่ยากจะบรรยาย

จากนั้น เขาก็จับมือซูหว่านเเล้วเดินไปที่ห้องของตัวเอง

“หวานหว่าน ข้ามีอะไรให้เจ้าดู!”

ซูหว่านได้ยินดังนั้นก็รู้สึกอยากรู้อยากเห็นมาก นางตามเขาเข้าไปในห้อง ก็เห็นเขาหยิบกระดาษวาดภาพปึกหนึ่งออกมาจากใต้โต๊ะให้ซูหว่านดู

มีทั้งหมดสิบกว่าเเผ่น ทั้งหมดเป็นภาพวาดของซูหว่าน ไม่ว่าจะเป็นท่าทาง สีหน้าหรือรอยยิ้มที่เเตกต่างกัน ล้วนปรากฏอยู่บนกระดาษอย่างมีชีวิตชีวา

หลังจากสบู่สี่ร้อยก้อนบรรจุเรียบร้อยเเล้ว ซูหว่านก็เดินทางไปเมืองเซียงโจวพร้อมกับซูเฉินเเละซูอี้

…

ที่หมู่บ้านเฟิงเย่ว์ในจงโจว ภายในหอไจซิง เจียงอวี้ซึ่งสวมชุดคลุมสีม่วงลายกลมยืนอยู่ริมหน้าต่าง

ลูกน้องเข้ามาส่งจดหมาย เเละยื่นจดหมายที่หนามากซองหนึ่งให้เขา

“นายน้อย เซียงโจวมีจดหมายมาขอรับ”

เจียงอวี้รับจดหมายมา โบกมือให้คนถอยออกไป จากนั้นเปิดอ่านอย่างรีบร้อน

บนจดหมายหลายหน้าเขียนรายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตระกูลซูเมื่อไม่นานมานี้อย่างละเอียดยิบ ทั้งเรื่องที่ซูหว่านเปิดไร่ดอกไม้ ขายสูตรซาฉีหม่า เเละเรื่องที่ญาติฝ่ายน้าของซูหว่านมาพักอยู่ชั่วคราว เรื่องเล็กๆน้อยๆเหล่านี้ดูเเล้วไม่ใช่ฝีมือการเขียนของเฟิงอิ่งนั้นเเน่ๆ หมอนั่นไม่จู้จี้จุกจิกขนาดนี้หรอก

เจียงอวี้อ่านตั้งเเต่ต้นจนจบ สายตาของเขาหยุดอยู่ที่ประโยคสุดท้ายที่ว่า

“เเม่นางซูถามนายท่าน วันหน้าจะได้พบกันอีกไหม”

เขาอ่านจบเเล้วอดหัวเราะเบาๆออกมาไม่ได้ ซึ่งเเสดงถึงความสุขที่ไม่อาจปกปิดได้