ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 319

“ส่งถึงตรงนี้เถอะ ท่านเเม่ หวานหว่าน พวกเจ้ารีบกลับไปเถอะ ข้างนอกแดดแรง”

หน้าประตูเมือง นอกเหนือจากครอบครัวของพวกเขาเเล้ว ยังมีฉากการลาจากเกิดขึ้นอีกหลายเเห่ง เพียงเเต่ภูมิหลังของเเต่ละครอบครัวแตกต่างกันไป จุดประสงค์ก็เเตกต่างกันไป

บางคนถูกบีบด้วยสถานการณ์ชีวิต ในขณะที่บางคนมาจากความรู้สึกรักชาติบ้านเมือง

“กลับมาอย่างปลอดภัยนะ ข้ากับพ่อของเจ้ายังมีพวกน้องสาว รอเจ้ากลับมานะ”

เเม่ซูไม่ได้พูดจาร่ำลาเศร้าโศกอะไรมาก อย่างน้อยก็เพื่อให้ลูกชายไปอย่างสบายใจ จะได้ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลังถึงบ้านเมื่ออยู่ในค่ายทหาร

พี่น้องหลายคนผลัดกันบอกลาซูเฉิน ซูเฉินก็กำชับพวกเขาเล็กน้อย ในห่อผ้าของซูเฉินมีเพียงเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนไม่กี่ชุด ที่เหลือเป็นของที่ซูหว่านเตรียมให้ จัดไว้อย่างเรียบร้อย

ข้อดีของการมีน้องสาวก็คืออย่างนี้เเหล่ะ ที่สำคัญคือการมีน้องสาวอย่างซูหว่าน

สุดท้าย ซูเฉินได้ยิ้มเเละพูดทิ้งท้ายให้เเม่ซูกับซูหว่านประโยคหนึ่งว่า

“ข้าไปเเล้ว รอข้ากลับมานะ”

พูดจบ เขาก็หันหลังเดินไปยังทิศทางของค่ายทหารใหม่ เดินไปไกลเเล้วก็ยังหันกลับมามองครอบครัวเป็นครั้งคราว พวกเขายังคงยืนส่งเขาอยู่ที่นั่น

เขาก็ค่อยๆมองไม่เห็นสีหน้าของพวกเขาเเล้ว

แต่การที่เขาหันกลับมามองครอบครัวเป็นครั้งคราว ก็เเสดงถึงความผูกพันธ์ที่เขามีต่อครอบครัว

ครอบครัวซูยืนอยู่ที่หน้าประตูเมือง มองดูร่างของซูเฉินค่อยๆเลือนหายไปจนลับตา ในที่สุดแม่ซูก็ทนไม่ไหว ยืนพิงตัวลูกสาวร้องไห้อย่างเศร้าโศก

หลังจากกลับมา นางป่วยไปหลายวัน กินไม่ได้นอนไม่หลับ ซูหว่านจึงอยู่เป็นเพื่อนแม่สองสามวัน

เมื่อน้าชายได้รับข่าวว่าซูเฉินเข้าร่วมกองทัพ คนก็จากไปเสียเเล้ว เรื่องราวเกิดขึ้นกระทันหันเสียจนเขาตั้งตัวไม่ติด

ตอนนี้ซูเฉินกำลังเดินทางอยู่ในกองทัพ สภาพความเป็นอยู่ยากลำบาก อากาศร้อนอบอ้าว โชคดีที่มีรองเท้าที่น้องสาวเตรียมให้ ทำให้เท้าของเขาสบายกว่าคนอื่นมาก

เขาไม่เคยเดินติดต่อกันนานขนาดมาก่อน พักสามครั้งต่อวัน ส่วนเวลาที่เหลือก็เร่งเดินทาง เท้าของหลายคนมีตุ่มพองที่ฝ่าเท้าเเละปลายเท้า เเต่ก็ต้องกัดฟันทน

พวกเขาทั้งหมดเป็นพลทหารใหม่ที่ไม่เคยได้รับการฝึกฝนมาก่อน ความอดทนย่อมไม่เท่าทหารเก่าเป็นเรื่องธรรมดา

…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน