ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 482

ถ้าเช่นนั้นตำหนักเว่ยยางก็ต้องจบเช่นกัน ฮองเฮาประกาศทุกคนกลับไปได้ เหล่าฮูหยินสูงศักดิ์รวมถึงเหล่าสตรีชั้นสูงถึงค่อย ๆ ออกประตูวังไปรวมตัวกับพ่อและพี่ชายของตัวเอง

ซูจิ่งกับซูเฉินเดินมารับซูหว่านถึงหน้าประตูของวังหลังโดยเฉพาะ

ซูหว่านกับฮูหยินเสิ่น ยังมีเสิ่นชิงหลีเดินออกมาพร้อมกัน

เห็นพี่ใหญ่กับพี่สามกำลังรอตัวเอง ก็ถือกระโปรงขึ้น เดินไปอย่างดีใจ

“พี่ใหญ่ พี่สาม”

สาวน้อยในตอนนี้อ้อนอย่างเอาแต่ใจได้แล้ว

ซูจิ่งกับซูเฉินมองนางด้วยสายตา อ่อนโยนและเอ็นดูมาก ๆ

“หนาวไหม?” ซูจิ่งถามขึ้น

ซูหว่านส่ายหน้า เมื่อครู่นางอยู่ตำหนักเว่ยยางพักหนึ่ง ก็อุ่นขึ้นแล้ว

มหาบัณฑิตก็มารับภรรยาและลูกสาวเช่นกัน ซูจิ่งเงยหน้ามองไปทางเสิ่นชิงหลี และเสิ่นชิงหลีก็กำลังมองเขาอยู่ ระหว่างที่ทั้งสองคนสบตากัน ส่งความรู้สึกผ่านใบหน้า

ซูหว่านเห็นทั้งสองคนสบตากันอย่างหวานหยดย้อย ทอดถอนใจว่าตัวเองฟินอีกแล้ว

“ไปกันเถอะ ดึกมากแล้ว ท่านพ่อกับท่านแม่ยังรออยู่ที่นี่!” ซูเฉินตบไหล่ของซูจิ่งเพื่อเตือนสติ

ทุกคนเดินไปทางประตูเสวียนอู่ด้วยกัน หางตาของซูหว่าน เห็นเจียงอวี้ยืนอยู่ในมุมมืด จ้องมองนางอยู่เงียบ ๆ

นางเดินไม่กี่ก้าวแล้วหันกลับไป ทุกครั้งที่หันกลับไป เขาจะยืนมองนางอยู่ตรงนั้นเสมอ

จู่ ๆ ซูเฉินยื่นมือจัดศีรษะของนางให้ตรง ให้นางมองตรงไปข้างหน้า

“หวานหว่าน ตอนเดินต้องมีสมาธิ มองข้างหน้า เอาแต่หันกลับไปมองอะไรข้างหลัง?”

ซูเฉินตั้งใจ ไม่ให้นางมองเจียงอวี้ เขายังโกรธอยู่ แต่ก็ไม่อยากโกรธซูหว่าน

มาถึงประตูเสวียนอู่ หลังจากที่บอกลากับเสิ่นชิงหลี สามคนพี่น้องก็เตรียมตัวขึ้นรถม้า

รถม้าของกู้เย่ว์ผ่านด้านข้าง นางยกม่านมองไปข้างนอก สบตาเข้ากับสายตาของสามพี่น้องตระกูลซูพอดี

ซูเฉินมองเห็นกู้เย่ว์ ยังคิดว่าตัวเองตาฝาดไป ส่วนซูจิ่งกลับไม่มีการตอบสนอง ส่วนซูหว่านรู้สึกหมดคำพูด

ขัดตาจริง ๆ นางคนชอบทำตัวเด่น

กู้เย่ว์ก็รู้ว่าตอนนี้ตระกูลซูไม่ชอบตัวเอง ดังนั้นจึงไม่ได้เข้าไปทักทายก่อน

หลังจากที่ขึ้นรถม้า ซูเฉินถึงถามข้อสงสัยของตัวเองออกมา