ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 554

คณะล่าสัตว์ยังไม่กลับมา ซูหว่านเพิ่งกลับเข้ามาในกระโจมและพบว่าซุนหลิงเอ๋อร์กำลังนั่งอยู่อย่างเบื่อหน่าย

“หวานหว่าน ในที่สุดเจ้าก็กลับมาแล้ว!”

ซูหว่านไปเข้าสังคม นางอยู่คนเดียวในกระโจมก็เลยเบื่อมาก

ซูหว่านคิดถึงนางที่อยู่คนเดียวที่นี่ เลยกลับมาก่อนเวลา แต่พี่สะใภ้ใหญ่ไม่สามารถปลีกตัวกลับมาก่อนได้ ยังคงต้องอยู่เป็นเพื่อนต่อไป

“นี่ก็กลับมาอยู่เป็นเพื่อนเจ้าแล้วอย่างไรเล่า พวกเราอดทนรอหน่อยนะ บ่ายนี้ก็ออกไปเที่ยวเล่นกันได้แล้ว”

เพิ่งกลับมาได้ไม่นาน ก็มีคนมาหาทันที ปรากฏว่าเป็นนางกำนัลใหญ่ข้างกายเฉินกุ้ยเฟย

ซูหว่านได้ยินว่าเป็นคนของเฉินกุ้ยเฟยก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“ถวายพระพรเซวียนเล่อจวิ้นจู่” พอคนเข้ามาก็โค้งคำนับให้นางอย่างเคารพ

“ไม่ต้องมากพิธี ไม่ทราบว่าเฉินกุ้ยเฟยมีธุระอะไรกับข้างั้นหรือ?” นางถามอย่างตรงไปตรงมา

“ไม่มีอะไรหรอกเพคะ เพียงแค่เฉินกุ้ยเฟยเพิ่งสังเกตเห็นว่าท่านดูไม่มีชีวิตชีวาในงานเลี้ยงและกลับออกมาก่อนเวลา จึงส่งบ่าวมาถามว่าท่านว่ารู้สึกไม่สบายท้องหรือเปล่า? หากท่านรู้สึกไม่สบาย ก็ให้คนไปบอกพระนางได้เลย พระนางจะได้ให้หมอหลวงมาตรวจดูให้ท่าน ที่บริเวณล่าสัตว์คนเยอะมาก แต่หมอหลวงมีเพียงไม่กี่คน ถ้าให้พวกเราเชิญหมอหลวงให้ท่าน ก็จะสามารถช่วยท่านดูอาการได้ทันทีโดยไม่เสียเวลาเพคะ”

เฉินกุ้ยเฟยใส่ใจนางขนาดนี้เลยหรือ? นางแอบอยู่ข้างหลังขนาดนั้นแต่ก็ยังถูกเฉินกุ้ยเฟยเห็นว่านางไม่มีชีวิตชีวา แถมยังส่งคนมาสอบถามอาการเป็นพิเศษ นี่มันหมายความว่าอะไรกัน?

ในความทรงจำของนาง เคยพบพระสนมเพียงครั้งเดียวนั่นก็คือในวันพิธีแต่งตั้ง หลังจากนั้นก็ไม่เคยเจอกันอีกเลย

จะบอกว่าสนิทกันก็คงไม่สนิท นางกับมู่หรงไหวก็ไม่ได้สนิทกันอย่างเปิดเผย คงไม่ใช่เพราะมู่หรงไหวหรอกกระมัง

แล้วเป็นเพราะอะไรกัน?

ช่างเถอะ อย่าเพิ่งคิดเลย จัดการกับคนตรงหน้าก่อนแล้วค่อยว่ากัน

“ข้าไม่เป็นไร แค่ตื่นเช้าไปหน่อย เลยรู้สึกไม่ค่อยมีแรง ขอบคุณที่เฉินกุ้ยเฟยทรงเป็นห่วง ขอให้ท่านช่วยขอบคุณพระนางแทนข้าด้วย”

“ท่านไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว บ่าวจะกลับไปรายงานเดี๋ยวนี้” นางยิ้มอย่างสง่างามและโค้งคำนับให้ซูหว่าน

ซูหว่านถอดกำไลหยกจากข้อมือและยื่นให้นาง

“ขอบคุณกูกูที่อุตส่าห์มาถึงที่นี่ ลำบากท่านแล้ว”

ของถูกยื่นไปอยู่ในมือแล้ว กูกูผู้นี้ก็ไม่ได้ปฏิเสธ แต่รับไว้อย่างเปิดเผย

ซูหว่านส่งนางออกไปจากกระโจมและมองดูนางจากไป

กลับมาที่กระโจมก็ยังคิดไม่ตกอยู่ดีว่าเพราะเหตุใด

ซุนหลิงเอ๋อร์ก็รู้สึกแปลกใจเช่นกันจึงซุบซิบขึ้นมาว่า