ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 562

ท่านอ๋องเห็นซูมู่แล้ว ก็เป็นฝ่ายเริ่มชวนคุยก่อน

“ท่านคือศิษย์สายตรงของท่านปรมาจารย์ซุนเป่ยโต่ว ผู้ที่ถูกขนานนามว่าหมอเทวดาน้อยใช่หรือไม่?”

ซูมู่พยักหน้า

“ใช่ ข้าเอง แต่คำว่าหมอเทวดาน้อย ข้าไม่กล้ารับ”

“ไม่ไม่ไม่ ท่านได้ช่วยชีวิตชาวบ้านมามากมาย สมควรได้รับสมญานามอันทรงเกียรติว่าหมอเทวดาน้อย”

ซูมู่ยิ้มอย่างสุภาพ แสดงความถ่อมตัว

“วันนี้ต้องขอบคุณท่านแม่ทัพซูที่ช่วยชีวิตจวิ้นจู่ของพวกเรา ขอบคุณมากจริงๆ”

เซียงอ๋องซื่อจื่อคำนับซูเฉิน จากนั้นก็คำนับซูมู่

“ขอบคุณหมอเทวดาน้อย ที่ช่วยรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาของน้องสาวข้า”

“ซื่อจื่อเกรงใจเกินไปแล้ว นั่นเป็นสิ่งที่ควรทำ”

สองพี่น้องแทบจะพูดออกมาพร้อมกัน และคำพูดก็เหมือนกันทุกประการ

ทุกคนต่างนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ แม้แต่ซูหว่านเองก็คาดไม่ถึงว่าพี่ชายทั้งสองจะใจตรงกันถึงขนาดนี้

บนร่างกายของเจียเฉิงมีรอยฟกช้ำและรอยถลอกจากการล้มหลายแห่ง แต่ก็ไม่รุนแรงนัก ทว่าหวังเฟยกลับรู้สึกปวดใจเป็นอย่างยิ่ง

พอได้ฟังเรื่องราวจากเจียเฉิง นางก็รู้สึกใจหายใจคว่ำ

โอ้สวรรค์ นั่นมันเสือเลยนะ ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาคงจะแย่แน่ๆ

“ดูเหมือนว่าวันนี้โชคดีจริงๆ ที่ท่านแม่ทัพซูพบเห็นได้ทันท่วงที ไม่อย่างนั้นก็คงสายเกินแก้” ซื่อจื่อเฟยตบหน้าอกเล็กน้อย ยังคงรู้สึกหวาดผวาอยู่

“ใช่แล้ว เจ้าลิงซุกซนคนนี้ ทำให้แม่ต้องกังวลจริงๆ ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา เจ้าจะให้แม่ทำอย่างไร? ครั้งนี้ดูซิว่าเจ้าจะจดจำไว้ไหม ต่อไปจะซนอีกหรือไม่?” ซื่อจื่อเฟยร้องไห้ด้วยความสงสาร

เจียเฉิงทำปากยื่น และมีน้ำตาคลอเบ้า

“ท่านแม่ ข้าขอโทษที่ทำให้ท่านต้องเป็นห่วง ต่อไปจะไม่กล้าทำแบบนี้อีกแล้ว”

หลังจากพันผ้าพันแผลที่บาดแผลเสร็จแล้ว ผู้คนจึงค่อยๆ ทยอยเข้ามา แต่ซูเฉินยังไม่ได้ทำความสะอาดตัวเอง ยังคงเปื้อนเลือดไปทั้งร่าง

สายตาของคนทั้งสองประสานกัน ก็ทำให้นึกถึงเรื่องจูบเมื่อครู่ทันที ใบหน้าก็แดงก่ำในพริบตา

ท่านอ๋องเข้ามา ก็อบรมเจียเฉิงชุดใหญ่ แต่ในน้ำเสียงก็เต็มไปด้วยความสงสาร

“ท่านอ๋อง ข้าคิดดูแล้ว เจียเฉิงได้รับบาดเจ็บ เราสองคนพานางไปพักรักษาตัวที่เมืองหลวงก่อนเถอะ ให้ซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟยอยู่ที่นี่ก็พอ”

หวังเฟยคิดว่าควรพาเจียเฉิงกลับไปพักรักษาตัวที่เมืองหลวงจะดีกว่า

แต่พอเจียเฉิงได้ยินดังนั้น ก็ไม่พอใจ

“ข้าไม่กลับ ข้าอยากอยู่ที่นี่ต่อ” นางพูดพลางแอบมองซูเฉินไปพลาง