ชีวิตที่อยู่ร่วมห้องกับสาวๆ 18+ นิยาย บท 47

บทที่ 47 แต่เป็นการเข้าทางด้านหลัง

เรื่องต่อยตีผมอาจจะเทียบกับหวูเจิ่นดงไม่ได้ แต่การสู้กับคนอ่อนแอที่ท่าทางเหมือนพวกนักวิชาการไม่สมกับชื่ออย่างซานจี่ ดูเหมือนว่าผมไม่ต้องลงแรงอะไรให้มากมาย

“นายมันก็แค่โฮสต์อย่าสอดให้มาก ระวังจะโดนแทงอีก”

บัญชีระหว่างเจิงห้าวผมยังคงข่มกลั้นเอาไว้ไม่ไปคิดบัญชี แต่ซานจี่ก็ยังกล้าที่จะท้าทาย

ดังนั้นผมเลยเดินเข้าไปใกล้ซานจี่

เขากลัวว่าผมต้องการจะทำอะไร

ผมจึงบอกเขา “สิทธิในการเลือกของลูกคนรวยแบบนายถูกตัดแล้ว”

ไม่ปล่อยโอกาสให้เขาได้ตั้งตัว ผมกระชากหัวสีเหลืองของเขา และโยนไปทางเครื่องออกกำลังกายที่อยู่ข้างๆ

เสียง ปึง ดังขึ้นมา หลังจากนั้นซานจี่ก็กุมหัว มีเลือดไหลออกมาตามร่องนิ้ว จนหยดลงบนสิ่งที่สวมถุงยางอนามัยของเขา

“นายจะฆ่าฉัน นายต้องการจะฆ่าฉัน แม่มึงสิ...”

ผมไม่รู้ว่าเขามองอย่างไรว่าผมต้องการจะฆ่าเขา หรือบางทีอาจเพราะผมทำเขาหัวแตกอย่างนั้นหรือ

ผมไม่รู้ แต่ผมค่อนข้างชอบที่เขากำลังด่าทีเดียว

ดังนั้นผมจึงถอดรองเท้า มือซ้ายกระชากขนสีเหลืองของเขา มือขวาก็ใช้รองเท้าฟาดอย่างแรง

หลังจากที่โดนส้นเท้าไปสิบกว่าครั้ง ใบหน้าของซานจี่ก็บวม มีแผลปริแตก ที่มุมปากมีเลือดไหลออกมา

“ลองด่าให้ผมฟังอีกสักครั้งสิ ผมค่อนข้างชอบคำด่าคุณเลย”

“แม่มึง...”

ผมไม่ได้เปลี่ยนข้าง จับแก้มขวาของซานจี่ไว้ และใช้พื้นรองเท้าฟาดเข้าอีกครั้ง

เคาะเถาบุหรี่ลงบนหัวของเขา และพ่นควันใส่หน้าของเขา “ด่าอีก”

“ฉัน...”

พื้นรองเท้าดูแข็งแรงทีเดียว เสียง ผั๊วะผั๊วะ ฟังดูเพลิดเพลินดี

แต่ต้องขอพูดเลยว่า ซานจี่นั้นยังคงทระนงตนน่าดู หน้าถูกฟาดจนดูไม่ได้เขาก็ยังไม่เปลี่ยนคำพูด

เป็นเรื่องที่ดี ผมชอบวิธีนี้นะ ผมเองก็อยากรู้ว่าเหมือนกันว่า พื้นรองเท้ากับหน้าของเขาอะไรจะทนทานกว่ากัน

แต่ในตอนที่ผมกำลังจะทำการเปรียบเทียบ ทันใดนั้น ก็มีสองมือกอดที่ขาของผมเอาไว้ ต่อจากนั้นก็ราวกับลิงปีนต้นไม้ เลื่อยไปตามขาของผมจนจับที่ตรงนั้น และก็เริ่มเล่นงานอย่างบ้าคลั่ง

ผมก้มหน้ามองเสี่ยวฉิงที่กำลังมึนงงด้วยฤทธิ์ของยา ผมอยากจะบอกเธอจริงๆ ที่เธอกำลังเล่นนั้นคือเนื้อ ไม่ใช่เหล็ก

“แม่มึงตาย มึงจบแล้วไอ้สัตว์ กูจะให้คนมาเอาคืนมึงให้ได้”

ในตอนที่เสี่ยวฉิงกอดขาผม ซานจี่ก็ถือโอกาสหนีไป หนีไปแต่ไม่วายจะหันมาขู่ผม เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการฟาดเบาๆ เท่านั้น