ชีวิตที่อยู่ร่วมห้องกับสาวๆ 18+ นิยาย บท 49

บทที่ 49 คุณดูมือของคุณ

ในตอนที่ออกมาจากห้องไต่สวน ผมก็ได้ยินเสียงของจ้าวเย่นซวนดังมาจากทางห้องโถง

“ขังเขา ขังมันไปร้อยปีเลย ให้เขาไปทำงานอย่างหนักอยู่ในคุกนั่น ดูสิว่าเขาจะยังทำลายคนได้อีกไหม”

เธออาละวาดอย่างหนักเลย ต้องการฆ่าผมให้ตาย ทั้งยังอยากให้ผมถูกขังไปร้อยปี ทำไมไม่บอกให้ขังไปห้าร้อยปีพร้อมกับซุนหงอคงและรอพระเสวียนจั้งมาช่วยกันล่ะ

ในตอนที่ผมถูกปล่อยตัวและเดินออกมาที่ห้องโถง สีหน้าของจ้าวเย่นซวนก็งุนงงไปเล็กน้อย

“ทำไมเขาถึงถูกปล่อย ทำไมเขาถึงถูกปล่อยออกมาได้กัน พวกคุณที่เป็นตำรวจทำกับประชาชนแบบนี้หรือ มีเงินก็ปล่อยตัวออกมาได้แล้วหรือ มีเงินแล้วพ้นโทษได้แล้วหรือ”

เหมือนว่าจ้าวเย่นซวนต้องการจะพูดอะไรต่อ นายตำรวจที่อยู่ข้างๆ ผมก็รีบเดินไปตรงหน้าเธอ และตะโกนเสียงด้วยความโมโห “โปรดระมัดระวังคำพูดของคุณด้วย ไม่อย่างนั้นผมจะกักขังคุณข้อหาดูถูกเจ้าหน้าที่พนักงาน และยื่นฟ้องในข้อหาหมิ่นประมาทต่อ”

“ฉัน...”

จ้าวเย่นซวนยังไม่ทันกล่าวจบ นายตำรวจก็กล่าวต่อ “ยังมีอีก ที่คุณเอาแต่ตะโกนปาวๆ ว่าคุณเห็นกับตาว่าเขานั้นวางยาผู้เสียหายจริง เช่นนั้นผมขอถามคุณ เขาวางยาอะไร สีอะไร และใช้วิธีไหน ในตอนที่เขาวางยา คุณไปทำอะไรอยู่ที่ไหนกัน”

จ้าวเย่นซวนพูดไม่ออก

เพื่อนของนายตำรวจต่อว่าเธออย่างรุนแรง บอกว่าเธอไม่มีความรับผิดชอบ ตัดสินสถานการณ์ที่เห็นโดยจิตสำนึกส่วนตัวเท่านั้น

“กฎหมายให้ความสำคัญต่อพยานหลักฐาน ไม่ใช่การคาดเดาของคุณเพียงคนเดียว เดี๋ยวภายหลังผมสามารถพาคุณไปดูภาพจากกล้องวงจรปิดได้ ว่าพลเมืองเฉินเฟิงคนนี้กล้าหาญขนาดไหน ช่วยชีวิตคุณเสี่ยวฉิงไว้ และไม่ฉวยโอกาสกระทำการที่ไม่เหมาะสมในยามที่เธอไม่ได้สติ พวกเราควรสรรเสริญการกระทำของเขา ไม่ใช่ใส่ร้ายป้ายสีเขาแบบคุณ”

จ้าวเย่นซวนตื่นตะลึง เห็นได้ชัดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับสิ่งที่เธอคิดนั้นไม่เหมือนกัน และแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

ต่อจากนั้นตำรวจก็พาเธอไปดูเรื่องที่เกิดขึ้นจากกล้องวงจรปิด

ตั้งแต่ซานจี่วางยาอย่างไร จนถึงผมช่วยไว้อย่างไร จนถึงตอนสุดท้ายที่ถูกใส่ความและถูกตำรวจพาตัวไป ทุกอย่างนั้นได้ถูกบันทึกไว้อย่างชัดเจน

ตำรวจขับรถพาผมและจ้าวเย่นซวนกลับมาส่งที่ฟิตเนส และขอโทษกับผมอีกครั้ง

ส่วนจ้าวเย่นซวน ผมคาดว่าหากตำรวจไม่ได้ใส่ชุดเครื่องแบบ คงมีความคิดที่จะตีเธอเช่นกัน

แต่เดิมที่บอกว่าได้ยินกับหูเห็นกับตามันทั้งหมด จนผมถูกจับกุม และมาพบว่าเป็นการใส่ความพลเมืองดี ต้องโทษโดยที่เป็นแค่การใส่ความอย่างไม่ยุติธรรม

หลังจากที่ตำรวจออกไป จ้าวเย่นซวนก็ก้มหน้า ดูเหมือนว่าใบหน้าเล็กจะรู้สึกอับอาย

เธอไม่กล้าพูดอะไร ก้มหน้าก้มตาเดินเข้าไปในฟิตเนส

“คุณด่าผม ทั้งยังใส่ร้ายผม จากนั้นก็สนับสนุนให้ตำรวจใช้ปืนยิงผม สุดท้ายก็จะปล่อยผ่านไปโดยที่ไม่พูดถึงมันอย่างนั้นหรือ”

ผมนั่งลงที่บันไดด้านหน้าปากทางของฟิตเนส หยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งมวนและจุดมัน “ยิ่งไปกว่านั้นก่อนหน้านั้นผมก็เคยช่วยคุณเอาไว้หนึ่งครั้ง อย่างน้อยก็ช่วยเลี่ยงผลที่จะตามมาให้ นี่คือการแสดงคำขอบคุณที่มีต่อผมหรือ ช่างเปิดโลกทัศน์จริงๆ”

จ้าวเย่นซวนหยุดฝีเท้า หลังจากนั้นก็หันหลังเดินกลับมาหาผม และเอ่ยเสียงแผ่ว “ขอโทษด้วยค่ะ...”

ผมไม่ได้พูดอะไร เพียงรมควันต่อไปเท่านั้น

เป็นเวลานาน จ้าวเย่นซวนก็นั่งลง นั่งเป็นเพื่อนผมที่หน้าประตูตรงบันไดนี้

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันเพียงร้อนใจที่เห็นเสี่ยวฉิงถูกรังแกเท่านั้น แล้วก็คุณเองก็ไม่ได้อธิบายอะไรกับฉันเช่นกัน...”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ จ้าวเย่นซวนก็เงียบไปเอง โดยที่ผมไม่ได้ขัดอะไรเธอ

ผมหันหน้าไปมองใบหน้าบอบบางของเธอ หลังจากนั้นเธอก็หน้าแดง

“ที่คุณพูดมานี่ ดูเหมือนจะไม่ได้ละอายใจแม้แต่นิด”

ใบหน้าของจ้าวเย่นซวนแดงก่ำ “ขอโทษ ฉันลืมไป คุณอธิบายแล้ว แต่ฉันไม่ยอมให้คุณพูดจบและโทรแจ้งความเสีย”

นี่ต่างหากที่เป็นความจริง