ชีวิตที่อยู่ร่วมห้องกับสาวๆ 18+ นิยาย บท 49

บทที่ 49 คุณดูมือของคุณ

ในตอนที่ออกมาจากห้องไต่สวน ผมก็ได้ยินเสียงของจ้าวเย่นซวนดังมาจากทางห้องโถง

“ขังเขา ขังมันไปร้อยปีเลย ให้เขาไปทำงานอย่างหนักอยู่ในคุกนั่น ดูสิว่าเขาจะยังทำลายคนได้อีกไหม”

เธออาละวาดอย่างหนักเลย ต้องการฆ่าผมให้ตาย ทั้งยังอยากให้ผมถูกขังไปร้อยปี ทำไมไม่บอกให้ขังไปห้าร้อยปีพร้อมกับซุนหงอคงและรอพระเสวียนจั้งมาช่วยกันล่ะ

ในตอนที่ผมถูกปล่อยตัวและเดินออกมาที่ห้องโถง สีหน้าของจ้าวเย่นซวนก็งุนงงไปเล็กน้อย

“ทำไมเขาถึงถูกปล่อย ทำไมเขาถึงถูกปล่อยออกมาได้กัน พวกคุณที่เป็นตำรวจทำกับประชาชนแบบนี้หรือ มีเงินก็ปล่อยตัวออกมาได้แล้วหรือ มีเงินแล้วพ้นโทษได้แล้วหรือ”

เหมือนว่าจ้าวเย่นซวนต้องการจะพูดอะไรต่อ นายตำรวจที่อยู่ข้างๆ ผมก็รีบเดินไปตรงหน้าเธอ และตะโกนเสียงด้วยความโมโห “โปรดระมัดระวังคำพูดของคุณด้วย ไม่อย่างนั้นผมจะกักขังคุณข้อหาดูถูกเจ้าหน้าที่พนักงาน และยื่นฟ้องในข้อหาหมิ่นประมาทต่อ”

“ฉัน...”

จ้าวเย่นซวนยังไม่ทันกล่าวจบ นายตำรวจก็กล่าวต่อ “ยังมีอีก ที่คุณเอาแต่ตะโกนปาวๆ ว่าคุณเห็นกับตาว่าเขานั้นวางยาผู้เสียหายจริง เช่นนั้นผมขอถามคุณ เขาวางยาอะไร สีอะไร และใช้วิธีไหน ในตอนที่เขาวางยา คุณไปทำอะไรอยู่ที่ไหนกัน”

จ้าวเย่นซวนพูดไม่ออก

เพื่อนของนายตำรวจต่อว่าเธออย่างรุนแรง บอกว่าเธอไม่มีความรับผิดชอบ ตัดสินสถานการณ์ที่เห็นโดยจิตสำนึกส่วนตัวเท่านั้น

“กฎหมายให้ความสำคัญต่อพยานหลักฐาน ไม่ใช่การคาดเดาของคุณเพียงคนเดียว เดี๋ยวภายหลังผมสามารถพาคุณไปดูภาพจากกล้องวงจรปิดได้ ว่าพลเมืองเฉินเฟิงคนนี้กล้าหาญขนาดไหน ช่วยชีวิตคุณเสี่ยวฉิงไว้ และไม่ฉวยโอกาสกระทำการที่ไม่เหมาะสมในยามที่เธอไม่ได้สติ พวกเราควรสรรเสริญการกระทำของเขา ไม่ใช่ใส่ร้ายป้ายสีเขาแบบคุณ”

จ้าวเย่นซวนตื่นตะลึง เห็นได้ชัดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับสิ่งที่เธอคิดนั้นไม่เหมือนกัน และแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

ต่อจากนั้นตำรวจก็พาเธอไปดูเรื่องที่เกิดขึ้นจากกล้องวงจรปิด

ตั้งแต่ซานจี่วางยาอย่างไร จนถึงผมช่วยไว้อย่างไร จนถึงตอนสุดท้ายที่ถูกใส่ความและถูกตำรวจพาตัวไป ทุกอย่างนั้นได้ถูกบันทึกไว้อย่างชัดเจน

ตำรวจขับรถพาผมและจ้าวเย่นซวนกลับมาส่งที่ฟิตเนส และขอโทษกับผมอีกครั้ง

ส่วนจ้าวเย่นซวน ผมคาดว่าหากตำรวจไม่ได้ใส่ชุดเครื่องแบบ คงมีความคิดที่จะตีเธอเช่นกัน

แต่เดิมที่บอกว่าได้ยินกับหูเห็นกับตามันทั้งหมด จนผมถูกจับกุม และมาพบว่าเป็นการใส่ความพลเมืองดี ต้องโทษโดยที่เป็นแค่การใส่ความอย่างไม่ยุติธรรม

หลังจากที่ตำรวจออกไป จ้าวเย่นซวนก็ก้มหน้า ดูเหมือนว่าใบหน้าเล็กจะรู้สึกอับอาย

เธอไม่กล้าพูดอะไร ก้มหน้าก้มตาเดินเข้าไปในฟิตเนส

“คุณด่าผม ทั้งยังใส่ร้ายผม จากนั้นก็สนับสนุนให้ตำรวจใช้ปืนยิงผม สุดท้ายก็จะปล่อยผ่านไปโดยที่ไม่พูดถึงมันอย่างนั้นหรือ”

ผมนั่งลงที่บันไดด้านหน้าปากทางของฟิตเนส หยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งมวนและจุดมัน “ยิ่งไปกว่านั้นก่อนหน้านั้นผมก็เคยช่วยคุณเอาไว้หนึ่งครั้ง อย่างน้อยก็ช่วยเลี่ยงผลที่จะตามมาให้ นี่คือการแสดงคำขอบคุณที่มีต่อผมหรือ ช่างเปิดโลกทัศน์จริงๆ”

จ้าวเย่นซวนหยุดฝีเท้า หลังจากนั้นก็หันหลังเดินกลับมาหาผม และเอ่ยเสียงแผ่ว “ขอโทษด้วยค่ะ...”

ผมไม่ได้พูดอะไร เพียงรมควันต่อไปเท่านั้น

เป็นเวลานาน จ้าวเย่นซวนก็นั่งลง นั่งเป็นเพื่อนผมที่หน้าประตูตรงบันไดนี้

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันเพียงร้อนใจที่เห็นเสี่ยวฉิงถูกรังแกเท่านั้น แล้วก็คุณเองก็ไม่ได้อธิบายอะไรกับฉันเช่นกัน...”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ จ้าวเย่นซวนก็เงียบไปเอง โดยที่ผมไม่ได้ขัดอะไรเธอ

ผมหันหน้าไปมองใบหน้าบอบบางของเธอ หลังจากนั้นเธอก็หน้าแดง

“ที่คุณพูดมานี่ ดูเหมือนจะไม่ได้ละอายใจแม้แต่นิด”

ใบหน้าของจ้าวเย่นซวนแดงก่ำ “ขอโทษ ฉันลืมไป คุณอธิบายแล้ว แต่ฉันไม่ยอมให้คุณพูดจบและโทรแจ้งความเสีย”

นี่ต่างหากที่เป็นความจริง

“มีอะไรไม่ดีกัน แค่มองดูคู่รักที่จูบกันอยู่ด้านล่างนั้นก็พอแล้วนี่”

ท้ายที่สุดจ้าวเย่นซวนก็ต้องยอมรับกับการกระทำของผม และถูกผมพาไปยังห้องส่วนตัวของคู่รัก

ในตอนที่ไฟถูกดับจนมืด หลังจากที่ภาพยนตร์เริ่มฉายขึ้น ผมก็เริ่มเคลื่อนไหว

นั่งอยู่ที่โซฟาตัวยาวด้วยกัน ผมหันข้างไปมองจ้าวเย่นซวน และสำรวจเธอ

ท่ามกลางแสงไฟสลัว ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อความสวยของจ้าวเย่นซวนเลย แต่กลับทำให้เธอมีเสน่ห์ขึ้นมาเล็กน้อย

เมื่อรวมเข้ากับเดรสสีฟ้า ที่สองไหล่นั้นมีสายลูกไม้ ไม่ได้ขาดความเซ็กซี่ในแบบของผู้หญิงไป แต่มีผีเสื้อดอกไม้ประดับเพชรวางอยู่เหนืออกอวบนั้น จนปกปิดร่องได้อย่างพอดิบพอดี ไม่เผยแม้แต่นิด ลดลงมาที่กระโปรงยาวเหนือเข่า ก็จะเห็นน่องเล็กที่บอบบางแต่แน่นของเธอเพราะการออกกำลังกายตลอดทั้งปี ขาวนุ่มมาก ถูกห่อหุ้มด้วยถุงน่องที่โปร่งใส ทั้งยังมีชั้นของความกระจ่างส่องผ่านมาจางๆ

“คุณไม่ดูหนัง มาดูฉันทำไม...”

จ้าวเย่นซวนจับสายตาของผมได้ และกล่าวอย่างเขินอายเล็กน้อย

“ผมรู้สึกว่าคุณเหมือนกับดาราหนังเล็กน้อย แต่เมื่อมองดีๆแล้ว คุณสวยกว่าดาราคนนั้นเสียอีก ประณีต สวยงาม จนเหมือนผลงานศิลปะที่ไร้ที่ติ จนไม่สามารถหาข้อบกพร่องได้เลย”

สองมือขาววางอยู่บนขา จ้าวเย่นซวนก้มหน้าลงน้อยๆ เม้มริมฝีปาก ไม่ได้พูดอะไร แต่ใบหน้าสวยนั้น เส้นแสงสลัวๆ ค่อยๆ โผล่ขึ้นมา

แสดงให้เห็นแล้วว่า เธอนั้นชอบคำพูดเยินยอแบบนี้

ชอบก็ดี กลัวว่าจะไม่ชอบ ดังนั้นผมจึงเริ่มใช้ทักษะพูดเป็นต่อยหอยของผม เริ่มชื่นชมความงามของเธออย่างต่อเนื่อง บอกว่าเธอนั้นสวยจนหาจับตัวได้ยาก

เป็นเวลานาน กว่าที่จ้าวเย่นซวนจะตอบกลับมาอย่างขัดเขิน “สวยแบบที่คุณพูดตรงไหนกัน”

แน่นอนว่ามี และมันต้องมี ดังนั้นผมจึงเอ่ยอย่างจริงจังขึ้นมาว่า “ผมเพียงพูดความจริงเท่านั้น ไม่ได้โกหกแม้แต่น้อย คุณดูมือของคุณสิ...”

กล่าวจบผมก็นั่งลงข้างๆ เธอ ไม่พูดอะไรเพิ่ม และคว้ามือที่เล็กนุ่มของเธอมากุมไว้