ชีวิตที่อยู่ร่วมห้องกับสาวๆ 18+ นิยาย บท 57

บทที่ 57 เรื่องตื่นเต้นในสวนสนุก

รถไฟเหาะเป็นเครื่องเล่นที่น่าตื่นเต้นอย่างไม่ต้องสงสัย และดี๋ชิงโถงเองก็อยากขึ้น

ฉันบอกว่าเธอสวมกระโปรงอยู่ซึ่งดูจะไม่เหมาะ แต่เธอปฏิเสธและยืนยันว่าจะหนีบขาตัวเองเอาไว้

ดังนั้นฉันจึงไปต่อแถวก่อน เมื่อเธอเห็นว่ายังรออีกนานจึงเข้าไปฉี่ที่ห้องน้ำ

“ไปเถอะ ถ้าฝนรดลงมาจะอายเอาได้”

ดี๋ชิงโถงทุบกำปั้นเล็กๆใส่ฉัน จากนั้นก็ดินออกไป

ผ่านไปสิบกว่านาทีก็ถึงเวลาที่ฉันต้องขึ้นรถเเล้ว แต่เธอยังไม่กลับมา

ฉันจึงโทรศัพท์หาเธอ แต่เธอก็ไม่รับสาย

ฉันออกจากแถวและวิ่งไปหาเธอที่ทางเข้าห้องน้ำ

ฉันเห็นผู้คนจำนวนมากอยู่หน้าห้องน้ำเป็นกลุ่ม และฝูงชนกำลังหนาแน่นขึ้นและหนาแน่นขึ้น

“พี่ครับ ข้างหน้ามีอะไรหรือ?”

“ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ดูเหมือนว่าสวนสนุกแห่งนี้จะค้างค่าเเรงคนงาน แรงงานหนึ่งในนั้นน่าจะต้องการใช้เงินด่วน พอหมดความหวังกับค่าเเรงก็เลยจี้ผู้หญิงคนนึงเพื่อเอาเงิน”

การสนทนาในหมู่ผู้คนที่อยู่ตรงหน้าฉันก็ทำให้ฉันมีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดี

ฉันแทรกเข้ามาข้างหน้าก็ถึงกับใจหาย ผู้หญิงที่โดนจี้คือ ดี๋ชิงโถง

คนที่จี้เป็นผู้ชายวัยกลางคน ท่าทางซื่อๆ อายุน่าจะราวๆ 40-50 ปี หากไม่เพราะสถานการณ์บังคับ เขาคงไม่ลงมือทำแบบนี้แน่นอน

แต่ไม่ว่าด้วยเหตุใด นี่ไม่ใช่เวลาที่ฉันต้องสนใจเขา เพราะมีดแหลมคมกำลังจ่ออยู่ที่คอขาวๆของดี๋ชิงโถง

ดูเหมือนว่าดี๋ชิงโถงกำลังหวาดกลัวอยู่มาก แต่เธอยังพอมีสติ ไม่กระตุ้นให้ชายวัยกลางคนเคลื่อนไหวมากเกินไป

ด้านข้างมีเจ้าหน้าที่สวนสนุกที่มีร่างกายบึกบึนกำลังคุยกับชายวัยกลางคน

“คุณปล่อยเธอก่อน แล้วค่อยคุยกันดีๆ!”

“ไม่ได้ เว้นแต่แกจะจ่ายเงินเดือนให้ฉันก่อน เงินค่าเเรงสี่เดือน 12,000 อย่าให้ขาดแม้แต่แดงเดียว จ่ายเงินเมื่อไหร่ฉันก็จะปล่อยผู้หญิงคนนี้ไป!”

เจ้าหน้าที่พยายามอย่างเต็มที่ที่จะโน้มน้าวใจ แต่ชายวัยกลางคนกลับไม่ยอมฟัง เขามีท่าทางตื่นตระหนกเล็กน้อย

ฉันเดินออกมาจากกลุ่มคนแล้วพูดกับชายวัยกลางคนว่า “พี่ชาย พี่ชายจี้ผู้หญิงแบบนี้ผมรับไม่ได้ คุณดูเธอกลัวแทบตายอยู่เเล้ว พี่เอาตัวผมไปเถอะแล้วปล่อยเธอไป!”

ชายวัยกลางคนไม่พูดอะไร เจ้าหน้าที่ร่างใหญ่คนนั้นพูดขึ้นมาว่า “ใช่ๆ แลกเขากับคุณผู้หญิงคนนี้เถอะ คุณมั่นใจได้เลยว่าพวกเราไม่หลอกคุณ!”

ฉันไม่รู้ว่าทำไมเจ้าหน้าที่ของสวนสนุกคนนี้ถึงพูดประโยคแบบนี้ออกไป ราวกับเป็นการสนับสนุนให้ลงมือฉัน เมื่อได้ยินเสียงซุบซิบจากรอบข้าง พวกเขาก็ประหลาดใจเช่นกัน

“เล่นอะไรกันเนี่ย สวนสนุกของพวกคุณเละเทะไปหมดเเล้ว ให้ลูกค้ามาเปลี่ยนเป็นตัวประกันเนี่ยนะ ทั้งที่พวกคุณยังยืนสบายอยู่ตรงนี้ เงินแค่ไม่เท่าไหร่ทำไมไม่ให้ไปล่ะ!

“ฉันรู้จักเขา เขาคนนี้เป็นรองผู้จัดการสวนสนุก ให้เขามาเปลี่ยนตัวประกันถึงจะถูก ทำไมเขายังไม่ไปอีก!”

กลุ่มคนเริ่มกระวนกระวายโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่รู้ชื่อเสียงเรียงนามของเจ้าหน้าที่ร่างใหญ่คนนั้น อารมณ์ก็ยิ่งหุนหันมากขึ้น

ชายวัยกลางคนที่กำลังจี้ดี๋ชิงโถงอยู่ก็หันไปทางรองผู้จัดการ “แกมานี่ แกระแวงเรื่องตัวประกันไม่ใช่หรือ แกเข้ามาสิ ฉันจะเปลี่ยนแกกับตัวประกันคนนี้ แบบนี้แกจะได้ไม่ต้องกังวล”

รองผู้จัดการมีท่าทีประหม่า “คือ...”

“แกมันคนขี้โกง เรื่องที่ฉันโดนหักเงินเดือนก็มีแกอยู่เบื้องหลัง อย่าคิดว่าฉันไม่รู้!”

“แคกๆ ผมไม่อยากพูดมาก ผมจะไปเรียกผู้จัดการ”

รองผู้จัดการคิดจะเดินจากไปแต่ผู้คนที่อยู่รายล้อมต่างลากเขามาตรงกลาง