ชีวิตที่อยู่ร่วมห้องกับสาวๆ 18+ นิยาย บท 58

บทที่ 58 ใต้แทบเท้า

หลังจากทานอาหารรอบดึกเสร็จก็เป็นเวลาเกือบตีสองแล้ว ทั้งสองคนพูดคุยหยอกล้อกัน ดี๋ชิงโถงอารมณ์ก็เริ่มดีมากแล้ว ในที่สุดใบหน้ารูปไข่นี้ก็เผยรอยยิ้มสดใส และกลับมาเป็นดี๋ชิงโถงคนเดิมที่มือไม้อยู่ไม่สุขเลื้อยไปทั่ว

พอเธอขยับไม้ขยับมือ ฉันก็รู้สึกถึงความร้อนระอุ

หลังจากกลับถึงโรงแรม ฉันแทบอดทนรอไม่ไหวต้องการเธอมาดับร้อน แต่เธอกลับเข้าไปหลบในห้องน้ำ

เธอคิดว่าเธอเข้าไปหลบในห้องน้ำแล้วฉันจะทำอะไรเธอไม่ได้งั้นหรือ อย่างที่ทุกคนรู้เราจะอาบน้ำด้วย!

พอถอดเสื้อผ้าออกหมดแล้ว ฉันจึงตรงดิ่งเข้าไปในห้องน้ำ

ดี๋ชิงโถงหัวเราะติดต่อกัน ทั้งบ่นฉันว่าคนขี้โกง

“ถ้าฉันไม่ตามมาตอนที่เธอวิ่งเข้ามาในห้องน้ำ ฉันก็ไม่ใช่คนขี้โกงงั้นหรือ?”

ฉันเอื้อมมือออกไปและกอดเธอจากด้านหลัง มือทั้งสองกุมหน้าอกอิ่มของเธอแน่น แม้ว่าไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้สัมผัส แต่ทุกครั้งก็สามารถทำให้ฉันตื่นเต้นและเพลิดเพลินมาก

ฉันเริ่มเลียใบหูส่วนที่บอบบางของเธอ ดี๋ชิงโถงร้องครวญครางอย่างทนไม่ไหว หอบสำลักครั้งแล้วครั้งเล่า

ฉันได้ทิ้งรอยจูบไว้แทบทุกส่วนไม่ว่าจะเป็นติ่งหู ลำคอ แผ่นหลัง ดูเหมือนว่าดี๋ชิงโถงจะไม่รู้เลยสักนิด

ตอนที่เธอหันกลับมา มือเล็กๆที่กำลังทาบอยู่บนหน้าอกฉันก็ค่อยๆไล่ลงไปข้างล่าง จากนั้นก็กอบกุมส่วนที่มีความร้อนเหมือนไฟปะทุ

“เฟิง อย่าเพิ่งทำอะไรฉัน ฉันกลัวว่าจะทนไม่ไหวแล้วกินนายเข้าไป อ๊า!”

เพื่อเป็นการตัดบท ฉันได้ถูส่วนที่ร้อนที่สุดแนบติดไปกับส่วนที่น่าอับอายของเธอ

วินาทีต่อมาขณะที่ฉันกำลังจะดำเนินการต่อ เธอก็หยุดกึก

“นายรู้ไหมว่าฉันเคยทำงานอะไรมาก่อน?”

ฉันส่ายหน้า จางหงหวู่ไม่ได้เขียนไว้ในบัตร แน่นอนว่าฉันไม่มีกระจิตกระใจตรวจสอบ

เธอตอบกลับด้วยการแสดงที่มีประสิทธิภาพที่แท้จริงทันที

ทันใดนั้นต้นขาเรียวยาวก็ยกขึ้นพาดมาที่บ่าของฉัน เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฉันเป็นนักเต้นโชว์ที่มีฝีมือมาตั้งแต่เด็ก นายรู้ไหมว่านี่หมายถึงอะไร?”

เมื่อถูกบังคับจนมุม ฉันก็ได้แต่ตกตะลึง “ความหมายก็คือ...เธอมีผนังเพชรที่แข็งแกร่ง เธอสามารถหนีบมันให้ขาดได้?

ดี๋ชิงโถงอายเเทบบ้า ฝ่ามือเล็กๆระดมตบลงราวกับสายฝน

“ฉันหมายความว่าฉันสามารถเล่นได้หลายท่าๆที่คนธรรมดาไม่สามารถทำได้ มันจะทำให้นายตื่นเต้นเร้าใจ”

ดังที่เธอพูด เธอวางมือของฉันบนไหล่และค่อยออกแรงเป็นสัญญาณให้ฉันนั่งย่อลง “นายช่วยฉันทำก่อนจากนั้นฉันจะช่วยแก้ให้นาย หลังจากนายมอบครั้งแรกให้ผู้หญิงที่นายรักแล้ว ฉันสัญญาว่าจะปรนนิบัตินายอย่างเต็มที่ นายต้องการเมื่อไหร่ ฉันก็พร้อมจะให้นายเมื่อนั้นโดยไม่มีการปฏิเสธ”

ความในใจของ ดี๋ชิงโถงทำให้ฉันตื้นตันใจเล็กน้อย แต่นี่ก็แสดงให้เห็นถึงอีกด้านหนึ่ง เธอได้ถูกข้าศึกยึดครองแล้ว

ดังนั้นฉันจึงย่อตัวลง เธอก็เริ่มร้องครวญคราง...

คืนนี้พวกเรามีอะไรอย่างมีความสุข แม้ว่าจะไม่มีใครเข้าไปในร่างกายของใคร แต่เราต่างคนก็ต่างอ่อนเปลี้ยเพลียเเรง ดี๋ชิงโถงพูดประโยคสุดท้ายก่อนนอนในอ้อมกอดของฉัน

เธอน้ำแห้ง ส่วนฉันก็เหนื่อยมากแล้ว

วันรุ่งขึ้นหลับจนถึง 11 โมง หลังจากตื่นนอนล้างหน้าแปรงฟัน ฉันก็ชวนดี๋ชิงโถงลงไปทานข้าว

เธอบอกว่าเธอไม่หิว

ฉันคิดสักพักก็พยักหน้า “ก็ถูก เธอจัดการส่วนสำคัญของฉันไปไม่เหลือ จะไม่อิ่มได้อย่างไร?”

ดี๋ชิงโถงหยิบหมอนมากระแทกตัวฉัน

หลังจากทานอาหารเที่ยง ดี๋ชิงโถงก็เตรียมจะออกไป นั่งรถมาแล้วยังต้องนั่งรถกลับไปอีก

ฉันไม่วางใจจึงขับรถไปส่งเธอด้วยตัวเอง

แต่เธอก็ช่างเหลือเกิน ตอนที่ฉันขับรถบนทางด่วน เธอพาดตัวลงมาจากเบาะข้างตำแหน่งคนขับโดยไม่พูดอะไรสักคำ และพุ่งตัวมาเเกะซิปกางเกงฉัน หัวเล็กของเธอขึ้นๆลงๆอย่างพลิ้วไหว ฉันจึงพยายามขับรถอย่างระมัดระวัง

“เธอไม่กลัวว่าปากเล็กๆของเธอจะทำให้เกิดอันตรายเลยหรือ...”

ดี๋ชิงโถงยังสามารถเล่นได้สักพัก เธอให้ฉันพักสักครู่จากนั้นเลียต้นขา แตะไข่ทั้งสองนั้นแล้วเล่นต่อไป ทั้งดูด ทั้งเลียตลอดทั้งชั่วโมงครึ่งหลายครั้งต่อหลายครั้ง จนกระทั่งถึงด่านเก็บเงินทางด่วน เธอก็ให้ความร่วมมืออย่างดี

ตอนที่มาถึงด่านเก็บเงิน ดี๋ชิงโถงปิดปากเล็กๆบอบบางแล้วยิ้ม

มีคนสิบกว่าคนลงมาจากรถไม่กี่คัน แต่ละคนถือท่อเหล็กและไม้กอล์ฟอยู่ในมือ ท่าทางป่าเถื่อน

หวูเจิ่นดงถามฉัน “จะทำอย่างไรดี?”

ฉันชี้ไปทางซานจี่ “เหลือเขาไว้ให้ฉัน อย่าให้ถึงกับกระดูกหักหรือต้องพิการล่ะ”

เมื่อถึงหน้ารถฉัน กลุ่มคนพวกนั้นคงคิดว่าฉันกำลังพูดล้อเล่น

แต่หลังจากที่หวูเจิ่นดงลงจากรถ พวกเขาก็ไม่ทันได้หัวเราะหรือร้องไห้

ฉันไม่อยากไปประมือกับคนกระจอกพวกนี้จึงตรงไปหาซานจี่

เขาคิดจะวิ่งหนีอีกครั้ง แต่ฉันไปหยิบท่อเหล็กขึ้นมาแล้วฟาดไปที่ขาเขา

มันไม่แตก แต่ร้องด้วยความเจ็บปวด ทั้งยังร้องเรียกหาพ่อแม่ พลางกุมขาตัวเองไว้

ดังนั้นฉันจึงถอดรองเท้าหนังออกอีกครั้ง ที่แปลกก็คือเขาดูคุ้นเคยกับพื้นรองเท้านี้มาก

เมื่อมือของฉันแตะบนผมสีเหลือง เขาก็พูดอย่างเชื่อฟัง “พี่ชาย ฉันผิดไปแล้ว”

เขาขอโทษอย่างรู้สำนึก ซึ่งมันต่างจากสไตล์ของเขา

หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันยังคงให้รางวัลเขาด้วยพื้นรองเท้านี้ ในหัวสับสนมึนงง เลือดกำเดาไหลออกมา

“ไม่มีกฎข้อไหนที่บอกว่าสำนึกผิดแล้วจะไม่โดนดี เพราะฉะนั้นแกสำนึกผิดไปก็ไม่มีประโยชน์”

เมื่อแน่ใจแล้วว่าซานจี่จะไม่กล้าทำอะไรอีก ฉันจึงปล่อยเขา

“สำนักความปลอดภัยสาธารณะหาแกมาตลอดแต่หาไม่เจอ ดูเหมือนว่าวันนี้ฉันจะเป็นพลเมืองดีนะ”

ในขณะที่พูดฉันก็ลากซานจี่เข้าไปในรถ ด้วยความกลัวเขาพยายามขอความเมตตาจากฉันและจะให้เงินฉันอีกหนึ่งแสน ฉันจึงปล่อยเขาไป

ในตอนนี้หวูเจิ่นดงก็จัดการเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินมาอยู่ข้างๆซานจี่

“นายอย่าโลภสิ มันให้ตั้งหนึ่งแสนแปดหมื่น วันหลังมันจะไม่กล้ามายุ่งกับนายแน่นอน นายเอามันมาแลกกับฉัน ในมือฉันมีอีกสามชีวิต ถ้าจับได้ก็คือตาย เงื่อนไขนี้นายวางใจได้ว่าอย่างไรก็สาวไปไม่ถึงตัวนายหรอก”