ชีวิตที่อยู่ร่วมห้องกับสาวๆ 18+ นิยาย บท 71

บทที่ 71 พี่สะใภ้ (ภรรยาของลูกพี่ลูกน้อง) หลี่เกอ

กว่าครึ่งชั่วโมงเต็มๆ ในความพร้อมใจกันระหว่างลิ้นและมือ ร่างเย้ายวนของจางหงหวู่ถูกปลดปล่อยโดยสิ้นเชิง เลยทำให้เตียงใต้ร่างกายเปียกโชกไปกว่าครึ่ง

เธอหน้าแดงไปหมด หายใจหอบครวญครางเรื่อยๆ แต่สามารถดูออกได้ว่า เธอได้รับความพึงพอใจมาก

“พี่ ฟินไม่ฟิน”

จางหงหวู่จ้องมองมาที่ฉัน แต่ไม่ได้มีแรงอาฆาตแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม กลับเต็มไปด้วยเสน่ห์เย้ายวน

“นายตัวร้าย เห็นฉันบาดเจ็บก็รังแกฉัน แถมเตียงยังเปียกแล้วด้วย ถ้าให้หมอเห็นเข้า จะน่าอายขนาดไหน!”

“นี่มันก็โทษฉันไม่ได้นะ ใครให้พี่ทำจากน้ำล่ะ”

ทันทีที่พูดจบ ฉันก็รู้สึกว่า มือเล็กๆของเธอสัมผัสที่ไฟลุกตรงนั้นของฉัน

เมื่อมองไปที่จางหงหวู่บนเตียง ซึ่งใบหน้าแดงก่ำ ยิ่งดูมีเสน่ห์และน่าหลงใหล ใจฉันรู้สึกคันเหมือนแมวและสุนัขข่วน

“พี่ ปรึกษาหารือหน่อย พี่ดูสิว่า ฉันอดหลับอดนอนอยู่กับพี่ตลอดทั้งคืน แล้วยังช่วยดูดเลือด ทำให้พี่ผ่อนคลาย พี่ก็ปล่อยให้ฉันเข้าไปอบอุ่นหน่อยนะ?”

จางหงหวู่ไม่ได้พูด แต่ตอบฉันด้วยการกระทำ ตบที่ตรงนั้นของฉันเบาๆ

หลังจากนั้นเนิ่นนาน เธอถึงได้พูดขึ้นเบาๆ “ยังคงเป็นประโยคเดิม พี่จะปรนนิบัตินายอย่างดี ทำให้นายพอใจ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ตอนนี้จิตใจของนาย น่าจะรวบรวมไปที่ หยู่ถิงแล้วลู่ปู้หนาน รีบจับพวกเธอสองพี่สองโดยเร็วที่สุด......”

ปลาไม่กิน แล้วยังได้รับบทเรียนอีกหนึ่งบท

แต่จางหงหวู่ก็เป็นเพราะหวังดี เธอหวังดีกับฉันอย่างจริงใจ เรื่องนี้ฉันไม่สามารถคัดค้านได้ หรือปฏิเสธได้

หลังจากให้น้ำเกลือเสร็จ จางหงหวู่ก็แต่งตัวเรียบร้อย แล้วฉันก็ขับรถพาเธอออกจากคลินิก หาโรงแรมในเมืองเข้าพัก

หลังจากต่างคนต่างอาบน้ำเสร็จแล้ว เราก็ขึ้นไปบนเตียงใหญ่ ไม่ได้ทำอะไรกัน แค่นอนกอดกันเฉยๆ

นอนครั้งนี้ นอนหลับสบายมาก โดยเฉพาะที่กอดไว้ในอกคือจางหงหวู่ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนให้ความรู้สึกเหมือนเธอเลย ทำให้ฉันนอนหลับได้อย่างสงบแบบนี้ และรู้สึกอารมณ์พลุ่งพล่านตอนตื่นนอน

แน่นอน พลุ่งพล่านก็เปล่าประโยชน์ ตอนที่ฉันตื่นนอน เธอแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว

ทานอาหารกลางวันในเมืองด้วยกันแล้ว จากนั้นเราก็ขับรถกลับไปเลย

พาเธอกลับไปที่ดี้เล่สิงซิงโดยตรง เธอยืนยันที่จะทำงาน ห้ามยังไงก็ห้ามไม่ได้

หลังจากออกจากดี้เล่สิงซิง ฉันก็ขับรถกลับบ้านเกิดโดยตรง

ยังไงพ่อก็ออกจากโรงพยาบาลเดือนกว่าแล้ว ฉันยังไม่ได้กลับไปเยี่ยมเลย

หลังจากกลับถึงบ้าน ทุกอย่างเรียบร้อยดี แต่พ่อรอไม่ไหวที่จะทำงานเลย

“คนอื่นยอมช่วยเหลือเรา ยามที่เราตกอยู่ในความลำบาก นี่ก็เป็นหนี้บุญคุณครั้งใหญ่แล้ว เราต้องรีบคืนเงินคนอื่นโดยเร็วที่สุด ห้ามเป็นคนที่ไร้คุณธรรม ไร้ความน่าเชื่อถือ......”

พ่อสอนบทเรียนให้ฉันอีกครั้ง ฉันอยากจะบอกว่าเงินนั้นคืนไปแล้ว แต่ฉันไม่สามารถสร้างคำโกหกที่ไร้เหตุผลว่าฉันถูกล็อตเตอรี่ ยิ่งไม่สามารถพูดว่าทำงานโฮสต์ได้ ดังนั้นจึงต้องพูดว่า หาได้ตำแหน่งงานที่ไม่เลว ขับรถให้เจ้านาย สามารถคืนเงินเป็นรายเดือนได้ ที่บ้านไม่ต้องเป็นห่วง

มีเนื้อหา ยังสามารถอธิบายได้อย่างสมบูรณ์ว่ารถของฉันมาจากไหน เหตุผลนี้ดีมาก

พ่อพอใจกับงานและความมีคุณธรรมรู้จักบุญคุณของฉันมาก

“ตอนที่นายไม่อยู่บ้าน เรื่องที่บ้านส่วนใหญ่พึ่งพาความช่วยเหลือของหู่จื่อที่บ้านลุงสองของนาย นายกลับมาแล้ว เอาของไปเยี่ยมเขาหน่อย”

เฉินหู่ลูกพี่ลูกน้องบ้านลุงคนสองของฉัน ลูกผู้ชายที่ซื่อสัตย์เรียบร้อยและจริงใจ

บ่ายห้าโมงกว่า เดาว่าเขาน่าจะกลับบ้านแล้ว ดังนั้นฉันเลยเอาของไปที่บ้านของเขา

แต่แล้วเฉินหู่ไม่ได้อยู่บ้าน คนที่อยู่บ้านเป็นภรรยาของเขา พี่สะใภ้ลูกพี่ลูกน้องของฉัน หลี่เกอ

“เสี่ยวเฟิง กลับมาแล้วหรือ รีบเข้ามานั่งในบ้าน!”

เห็นฉันถือของมากมาย เธอก็ตำหนิฉันอยู่นาน นี่เป็นการตำหนิจริงๆ ไม่ใช่แบบที่ตำหนิไปพร้อมกับยื่นมือเอาของเข้าไปในบ้านอย่างนั้น