ชีวิตที่อยู่ร่วมห้องกับสาวๆ 18+ นิยาย บท 73

บทที่73 ความปรารถนาของหลี่เกอ

ฉันพยายามเต็มที่เพื่อหลีกเลี่ยง หลี่เกอ เพื่อเรื่องนี้แล้ว ไม่ลังเลที่จะกลับไปในเมืองล่วงหน้า

แต่ผลก็คือ ช่างเป็นเรื่องบังเอิญเสียจริง หลี่เกอ ก็กลับไปในเมืองรับลูกวันนี้พอดี ถ้ารู้ตั้งแต่แรก ฉันก็กลับไปที่ในเมืองวันพรุ่งนี้ตามแผนแล้ว

อย่างไรก็ตาม ในเมื่อเรื่องมันได้เกิดขึ้นแล้ว ก็ทำได้เพียงเผชิญหน้าเท่านั้น ไม่เช่นนั้นก็ไม่มีทางอื่น

หลังจากบอกลากับคนในครอบครัวและเฉินหู่เรียบร้อย ฉันก็ขับรถพาหลี่เกอ จากไป

ตลอดทางฉันไม่กล้าที่จะพูดอะไรกับ หลี่เกอเลย แม้กระทั่งตลอดทาง ฉันไม่กล้าแตะเกียร์เลย เมื่อก่อนตอนจอดรถ ยังจะเป็นเกียร์ว่าง แต่ตอนนี้อยู่ในเกียร์ D ตลอด รอไฟแดงก็เหยียบเบรก ไร้สิ่งอื่นใด ฉันแค่กลัวว่าจะบังเอิญไปสัมผัสตัวของหลี่เกอ ที่นั่งอยู่เบาะหน้าข้างคนขับอีกเท่านั้น

ถ้าสัมผัสโดน ฉันไม่กล้ารับประกันได้ว่า หลี่เกอจะยังคงเป็นพี่สะใภ้เฉยๆ......

ฉันไม่ได้พูด แต่หลี่เกอ กลับกลั้นไว้ตลอดครึ่งทางแล้ว จู่ๆก็พูดขึ้นว่า “เสี่ยวเฟิง นายไม่หาแฟนคนหนึ่งในเมืองเหรอ?”

“ไม่มี ทำงานก่อน แฟนไม่รีบ”

ฉันไม่กล้าตอบว่ามี ถ้าเธอกลับไปพูดที่บ้านอีก ที่บ้านยืนยันที่จะเจอหน้า ฉันจะพาใครกลับไปดี คงไม่สามารถพากลับไปหมด แม้แต่หญิงสาวแต่งงานไปถึงเด็กนักเรียน

หลี่เกอเงียบไปอีกครั้ง ฉันแอบเหลือบมองเธอเห็นเธอใบหน้าแดงก่ำ ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ฉันเปิดแอร์แล้วนะ ในรถเย็นสบายดี

หลังจากผ่านไปได้สักพัก รถคันหน้าก็เบรกกะทันหัน ฉันรีบเหยียบตาม

จากนั้น รถคันหน้าก็หยุดอยู่ตรงนั้น ฉันเอื้อมมือไปดึงเกียร์จอดรถโดยสัญชาตญาณ แล้วก็แตะโดนต้นขาที่ขาวนุ่มของหลี่เกอโดยบังเอิญ

ฉันก็กลัว ก็กลัว ก็กลัว สิ่งนี้ แต่สุดท้ายแล้วก็สัมผัสโดนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ตอนนั้นฉันก็เลยโมโหขึ้นทันที “เบาะกว้างขนาดนี้ เธอดันต้องวางขามาที่เกียร์ของฉันเหรอ!”

หลี่เกอหน้าแดงอธิบายเสียงต่ำ “ฉันไม่ได้ตั้งใจ นายเบรกรถกะทันหัน ฉันไม่ทันระวัง......”

เรื่องนี้ก็โทษเธอไม่ได้จริงๆ

ฉันไม่มีอะไรจะพูดแล้วจริงๆ ออกจากรถไปดู ปรากฏว่าพบชายชราคนหนึ่งล้มตรงหน้าที่รถคันหน้า คนขับรถคันหน้ากำลังมึนงงอยู่ในรถ

ฉันกลับไปที่รถ รีบโทรแจ้งเหุตฉุกเฉิน แล้วค่อยๆอ้อมผ่านรถคันหน้า แล้วขับต่อไป

หลังจากกลั้นไว้อีกพักใหญ่ หลี่เกอก็พูดอีกครั้ง และทันทีที่พูดก็ทำให้ฉันสะดุ้งตกใจ

“เสี่ยวเฟิง นายเอาพี่สะใภ้เถอะ พี่สะใภ้อยากได้จังเลย!”

ในตอนนั้น ฉันมึนงงเป็นครั้งที่สามในวันนี้แล้ว รีบขับรถไปจอดข้างทาง เกรงว่าจะเสียหลักแล้วไปพุ่งชนชายชราเหมือนกัน

หลังจากจอดรถเสร็จ ฉันมองไปที่หลี่เกอ ในตอนนี้ใบหน้าของเธอแดงก่ำ เสมือนเลือดจะหยด

“พี่สะใภ้ พี่พูดอะไร?”

หลี่เกอกลั้นไว้เนิ่นนาน แล้วก็กลั้นน้ำตาออกมาโดยตรง จากนั้นก็ร้องไห้เล่าสะอึกสะอื้น

ฉันฟังเข้าใจด้วยความยากลำบาก หลี่เกอไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ามาอย่างจริงจังหลายปีแล้ว

เฉินหู่เคยเกิดประสบอุบัติเหตุเมื่อเจ็ดปีก่อน อย่างอื่นก็ดีทุกอย่าง และฉันก็คิดมาตลอดว่าไม่มีเรื่องอะไร แต่เรื่องจริงๆ มีเพียงเขาสองคนผัวเมียรู้เท่านั้น ไอ้เจ้าที่ใช้ปัสสาวะของเฉินหู่เสียแล้ว

ก็ไม่รู้ว่าเสียได้ยังไง สามารถใช้งานได้ แล้วก็ยังแข็งด้วย แต่ทุกครั้งก็เหมือนท้องเสียที่เร่งรีบ ออกรบก็อ้วก แม้แต่หนึ่งนาที ก็ไม่สามารถกลั้นไว้ได้

ตามที่หลี่เกอ เล่า เมื่อก่อนเขาไม่ได้เป็นแบบนี้ ตั้งแต่อุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนั้น ก็เปลี่ยนไปหมดแล้ว พบแพทย์มากมาย ซื้อยาจำนวนมาก แม้แต่ไวอากร้าก็กินเป็นสองเท่า แต่ผลก็ยังคงเหมือนเดิม ออกรบก็อ้วก อ้วกเสร็จก็อ่อนตัวลงแล้ว

“เสี่ยวเฟิง นายช่วยพี่สะใภ้หน่อย พี่หูจื่อของนายจะเอาทุกวัน แต่ฉันทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ฉันก็มีความต้องการ ยังไงสัก นายก็ไม่มีแฟน นายก็อยากเรื่องนั้นเหมือนกัน นายช่วยพี่สะใภ้หน่อยดีไหม นายก็ถือว่าทำบุญทำทานแล้วกันนะ นายให้ฉัน ฉันสัญญาว่าจะไม่พูดกับใคร แค่ครั้งเดียว ครั้งเดียวก็พอ......”

หลี่เกอพูดมากมาย ใบหน้าเต็มไปด้วยความปรารถนา

แต่ฉันไม่สามารถตกลงได้อย่างแน่นอน ยังไงเธอก็เป็นลูกสะใภ้ของตระกูลเฉินของเรา เป็นพี่สะใภ้ลูกพี่ลูกน้องของฉัน

แต่ว่าเธอโน้มน้าวชักชวนทุกวิถีทาง ในที่สุดก็ไม่โน้มน้าวฉันแล้ว

“ช่างเถอะ ถือว่าฉันทำผิดต่อพี่หูจื่อ ของนาย ฉันกลับไปในเมือง ไปหาคนปลดปล่อยเอง พูดไม่พูด......แล้วแต่นายแล้วกัน!”