ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 112

บทที่112 เตรียมปืนบาร์เร็ตต์

หลินอิ่งกับหยูจื๋อเฉิงขึ้นมาที่ห้องรับแขกชั้นยี่สิบแปด

หลินอิ่งนั่งลงอย่างสง่างาม หยูจื๋อเฉิงไปปิดประตู ก่อนจะต้มชา จากนั้นก็ลุกขึ้นไปยืนตรงหน้าโต๊ะทำงาน เหมือนกับกำลังรอคำสั่ง

“ดูสถานการณ์แล้ว ปลายปีมานี้คุณใช้ชีวิตที่ตี้จิงได้ไม่เลวเลยหนิ” หลินอิ่งพูดอย่างสงบ ก่อนจะจิบชา

“ฉันสามารถมาอยู่ในจุดนี้ได้ ก็เพราะตอนนั้นที่หมัดมวยของท่านอิ่งทั้งนั้นเลย！” หยูจื๋อเฉิงพูดอย่างเคารพ “ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะว่าท่านอิ่งช่วยชีวิตเอาไว้ การช่วยเหลือสั่งสอน และประสบการณ์！คงจะไม่มีหยูจื๋อเฉิงในวันนี้ คงจะมีเพียงหลุมศพของหยูเสี่ยวเอ้อแล้วล่ะ！”

หยูจื๋อเฉิงมีท่าทีจริงใจ พลางคำนับ

เขาไม่กล้าสบสายตาเยือกเย็นของหลินอิ่ง เพราะว่าเมื่อได้เห็นแววตาคู่นั้น ก็จะนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสิบกว่าปีก่อน ชีวิตนี้คงลืมไม่ลงแล้ว！

สิบกว่าปีก่อน ไม่มีหยูจื๋อเฉิง มีเพียงเด็กน้อยใสซื่อที่ชื่อหยูเสี่ยวเอ้อ

จื๋อเฉิงสองคำนี้ หลินอิ่งเป็นคนตั้งให้ เตือนเขา ว่าให้ใช้ประโยชน์จากชื่อจื๋อเฉิง！

ในตอนนั้น หยูเสี่ยวเอ้อเป็นเพียงนักเลงตัวเล็กๆ ในเขตจงเทียนตามข้างถนน วันนั้นไปตีกับนักเลงของถนนอีกเส้นหนึ่งกับลูกพี่ของตัวเอง แต่แพ้ไม่เป็นท่า เขาหนีออกมาคนเดียว ถูกนักเลวถือมีดตามมาเยอะแยะ และขับรถตามมาฆ่าด้วย！

เพียงแต่ว่า หยูเสี่ยวเอ้อเป็นคนที่ไม่ติดร้าย เพราะว่าเขายังมีความเป็นคนดีอยู่ เลยมีโอกาสได้เปลี่ยนแปลงตัวเองจากหน้ามือเป็นหลังมือ！และอยู่บนจุดสูงสุดของชีวิต！

ตอนที่หยูเสี่ยวเอ้อถูกล้อมอยู่ตรงมุมถนน แล้วไม่มีทางหนี ก็เห็นเด็กคนหนึ่งยืนอยู่ เลยรีบบอกให้เด็กน้อยคนนั้นหลบไปในห้อง แถมยังอุ้มเด็กคนนั้นไปแอบในห้องด้วย

ในตอนนั้นเอง หยูเสี่ยวเอ้อรู้ว่าอีกไม่นานก็จะตายแล้ว กลัวว่าเด็กผู้ชายคนนั้นจะต้องมาตายเพราะตัวเองด้วย ชีวิตนี้ ยอมพาเด็กไปหลบดีกว่า แล้วให้ตัวเองเผชิญกับความตายคนเดียว

แต่คิดไม่ถึงเลย ว่าเด็กคนนั้นจะตีเขาจนกองอยู่กับพื้น จากนั้นก็เดินออกไปที่ถนน และต่อยตีพวกมือปืนกับพวกที่มีมีดสิบกว่าคนนั้นอย่างโหดเหี้ยมด้วยตัวคนเดียว

เงาด้านหลังของเด็กน้อยคนนั้น มันทำให้หยูเสี่ยวเอ้อตกใจกลัวไปชั่วชีวิต

เพยงสิบนาที เลือดก็ไหลนองเต็มพื้น！มือปืนกว่าสิบคนและคนที่มีมีดอีกกว่ายี่สิบคนนั้น กลับต้องมาพิการบาดเจ็บภายใต้เด็กหนุ่มคนนี้！

เมื่อเด็กหนุ่มหันกลับมา ก็บอกหยูเสี่ยวเอ้อ ว่าให้สองคำนี้กับคุณ จื๋อเฉิง ชีวิตที่ราบรื่นและดีงาม แถมยังสอนวิชามวยชื่อหมัดฆ่าล้างให้อีกด้วย ใช้ฉายานี้ ตัวอักษรอิ่งตัวเดียว！

จากนั้น เด็กน้อยคนนั้นเดินออกไปอย่างตัวลอย หยูเสี่ยวเอ้อคุกเข่าไหว้อยู่เป็นชั่วโมงก็ไม่สนใจ จำได้เพียงแววตาคมลึกน่าเกรงขามและเย็นชาของเด็กหนุ่มคนนั้น！

ประสบการณ์นั้น เกรงว่าถ้าเอาไปพูดที่ไหนก็จะไม่มีคนเชื่อ ตอนนั้น ท่านอิ่ง อย่างมากก็น่าจะอายุได้แค่สิบขวบเอง！

หลังจากเปลี่ยนแปลงชีวิตของหยูจื๋อเฉิงแล้ว เขาก็กลับไปฝึกหมัดฆ่าล้างอย่างหนัก จนฝึกสำเร็จละทำได้อย่างดี สิบกว่ากระบวนท่านั้น ถึงจะใช้ปืนสู้ ก็เอาชนะปืนได้ง่ายๆ เลย！ด้วยฐานะและสมองที่ไม่เลวเลยของเขา หยูจื๋อเฉิงเลยได้ขึ้นเป็นเบอร์ต้นๆ อย่างรวดเร็ว หลายปีที่ผ่านมา ก็ได้เป็นคนที่เจริญรุ่งเรืองมากที่สุดในเขตจงเทียน แถมได้ขึ้นนั่งเก้าอี้เบอร์หนึ่ง ที่บ้านร่ำรวยเงินทอง！

แต่ว่า หยูจื๋อเฉิงไม่กล้าที่จะลืมท่านอิ่ง เขารู้อยู่แก่ใจ ว่าทุกอย่างนั้น ว่าชีวิตของตัวเองนั้น ท่านอิ่งเป็นคนให้！ปีที่ผ่านมานี้ เขาเองก็แอบหาท่านอิ่งอยู่ที่ตี้จิ่ง แต่ก็หาไม่เจอเลย

หยูจื๋อเฉิงรอให้ท่านอิ่งกลับมาโดยตลอด แล้วจะเอาธุรกิจที่ตัวเองทำทั้งหมดให้ท่านอิ่ง！ตั้งใจฟังคำสั่ง แล้วก็ตอบแทนสิ่งที่เขาเคยทำให้เมื่อตอนนั้น

คิดไม่ถึงเลย ว่าผ่านมาสิบกว่าปี ท่านอิ่งก็มาปรากฏตัวที่ตี้จิง！