ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 113

บทที่113 เมื่อหลินอิ่งกลับมาก็ให้เขาไสหัวไป

หลังจากนั้นห้านาที

หลินอิ่งกับหยูจื๋อเฉิงมาที่ห้องลับใต้ดินของเจ๋อเฉิงกรุ๊ปแล้ว

ติ๊ง！

หยูจื๋อเฉิงเลื่อนฟันเฟืองที่มีรหัสล็อกเอาไว้ ก่อนจะเปิดประตูเหล็กบานใหญ่ขึ้น ในห้องนั้นดูมีเทคโนโลยีล้ำสมัย แถมยังมีการติดตั้งเซนเซอร์สีแดงเพื่อสแกนตรวจจับเอาไว้ด้วย

บนที่แขวนเหล็กในห้องนั้น มีกล่องเหล็กยาวๆ แขวนอยู่

หลินอิ่งเดินไป ก่อนจะหยิบกล่องเหล็กขึ้นมา พลางเปิดกล่องนั้นออก ก็เผยใบหน้าอาฆาตออกมา อย่างสมบูรณ์ และในแววตานั้นก็มีประกายของความแค้นอยู่ไม่น้อยเลย

มุมปากของหยูจื๋อเฉิงกระตุกเล็กน้อย กล่องเหล็กที่ดูมีคุณภาพ แล้วก็มีปืนไรเฟิลกับกระสุนเฉพาะทาง ที่น้ำหนักน่าจะประมาณห้าสิบกิโลได้ ตัวเองต้องใช้สองมือในการหยิบขึ้นมา แต่ว่าท่านอิ่ง กลับใช้มือเดียว ก็สามารถหยิบขึ้นมาได้ ก่อนจะปลดล็อกออกได้อีกด้วย！

“ท่านอิ่ง ในกล่องมีกระสุนพิเศษขนาดสิบสองมิลลิเมตร” หยูจื๋อเฉิงพูดอย่างแน่วแน่ “ฉันไปรับมาจากตลาดมืดของต่างประเทศ ใช้เวลาเพียงหนึ่งวันก็ได้แล้ว”

“กระสุนแพ็คเดียวก็พอแล้ว” หลินอิ่งพูดอย่างสงบ ก่อนจะจับเครื่องมือในการฆ่านี้อย่างเบามือ

จากนั้น ก็ใส่กลับลงไปในกล่อง ก่อนจะปิดฝากล่องลง

“หลังจากนี้สามวัน ฉันจะไปหาคุณ จัดการเรื่องต่างๆ ที่ฉันมอบหมายให้เรียบร้อย อย่าทำให้ฉันผิดหวังนะ” หลินอิ่งพูดเสียงเย็นชา

“ได้เลย！ท่านอิ่ง！” หยูจื๋อเฉิงก้มหน้าลงพยักหน้า ด้วยความเคารพอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เขาไม่กล้าจะถามเรื่องอะไรกับหลินอิ่งอีก เพราะกลัวว่ามันจะมากเกินไป！

ถึงแม้ว่าไม่แน่ใจว่าเป้าหมายของท่านอิ่งคือใคร แต่ว่าเขาก็พอจะเดาได้ ว่าท่านอิ่งน่าจะลงมือกับตระกูลเหวินในตี้จิง！

นี่เป็นความสงบชั่วข้ามคืนของตระกูลฉีในตี้จิง ที่จะแทนที่ตระกูลเหวินของตระกูลฉีเลยนะ！มาในวันนี้ตระกูลเหวินเลยสามารถร่ำรวยโอ่อ่าในตี้จิงได้ และมีอำนาจใหญ่ระดับโลก

หยูจื๋อเฉิงมีบริษัทมูลค่าร้อยล้าน เป็นอันดับต้นๆ ของเขตจงเทียน มีอำนาจมากพอแล้วหรือเปล่า？แต่ยังคงไม่กล้ามีเรื่องกับตระกูลเหวินที่ร่ำรวยอยู่ในระดับสูง ถ้าเกิดว่าตระกูลเหวินลงมือกับเขา เป็นไปได้ว่าจะถูกจัดการอย่างราบคาบภายในคืนเดียว และธุรกิจต่างๆ คงจะหายไปในพริบตา

หลินอิ่งจุดบุหรี่ขึ้นมา ก่อนจะออกจากห้องใต้ดินไป

หยูจื๋อเฉิงเดินไปส่งอย่างเคารพ พลางมองเงาที่หลินอิ่งออกไป

เขาหายใจเข้ายาวๆ ในที่สุดก็ความเครียดก็หมดไป

คนธรรมดาอาจจะไม่ทันสังเกต ในฐานะที่ตัวเองเคยฝึกหมัดมวยโบราณ เลยรับรู้ได้ถึงความโหดเหี้ยมของท่านอิ่ง เหมือนกับว่าถูกมีดคมกริบเล่มหนึ่งนั้นทิ่มแทงอยู่ที่หัว เกรงกลัวสั่นเทา

“ตี้จิงกำลังจะแสดงพลังออกมาแล้วสินะ” หยูจื๋อเฉิงพูดพลางถอนหายใจ

พอออกไปจากเจ๋อเฉิงกรุ๊ป หลินอิ่งเรียกแท็กซี่คันหนึ่ง ไปที่สถานรักษาใกล้ๆ ตี้จิงจื่อหลงซาน

นั่นคือสถานรักษาที่ดีที่สุดของประเทศหลุง สามารถเข้าไปได้นั้น ถือว่าเป็นคนระดับสูงที่น่าเคารพของประเทศทั้งนั้น！

หลินอิ่งคิดว่าจะไปเยี่ยมคุณปู่สักหน่อย เพราะผ่านมาเป็นสิบกว่าปีแล้ว！

มาในวันนี้ บนโลกใบนี้ ตัวเองเป็นเพียงญาติแท้ๆ คนเดียวแล้ว……

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง แท็กซี่ก็จอดอยู่ที่เขตด้านนอกขอบเขตกักกันที่จื่อหลงซาน ที่นี่เป็นี่เฉพาะทหาร ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้า

หลังจากที่ลงรถ หลินอิ่งก็เดินไปที่ชายเขตกักกัน

มีทหารรักษาการณ์สองคนที่ถือปืนกระบอกหนึ่งอยู่ พลางหยิบขึ้นเล็ง ก่อนจะรีบเดินตรงเข้ามา แล้วมองหลินอิ่งด้วยสายตาจริงจัง

“คุณครับ ที่นี่เป็นที่เฉพาะทหารเท่านั้น ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้ามา” มีทหารหนุ่มที่เป็นหัวหน้าทีม พูดขึ้นด้วยความจริงจัง

“ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้าเหรอ” หลินอิ่งยิ้มขึ้นมาที่ริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนจะหยิบบัตรเงินที่มีลายมังกรออกมาจากกระเป๋า

ทหารรักษาการณ์หนุ่มคนนั้นมองด้วยความไม่อยากจะเชื่อพลางมีท่านตาหดลง และมองไปที่บัตรรับรองด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

“หัวหน้า！เชิญเข้ามา！”

“ทำความเคารพ！”

ทหารเฝ้ารักษาการณ์หนุ่มตะเบ๊ะตัวตรง ก่อนจะทำความเคารพอย่างถูกตามหลัก ส่วนทหารตรงนั้นก็เคารพไปตามๆ กัน

หลินอิ่งมีสีหน้าเย็นชาไร้อารมณ์ ก่อนจะเดินเข้าไปในที่สำคัญของทหารในจื่อหลงซาน

“ยังมาเรียกฉันว่าคุณลู่อีกเหรอ？หฃังจากนี้เรียกฉันว่าประธานลู่？เข้าใจไหม？” ลู่หย่าฮุ่ยพูดด้วยความเย่อหยิ่ง

“มีเพียงแค่คนจนเท่านั้นแหละ ถึงจะได้ไม่มีสไตล์ขนาดนั้น ดันเลือกเฟอร์นิเจอร์ผุๆ เข้าบ้าน เหมือนกับพวกบ้านนอก ขายขี้หน้าแบบนี้” ลู่หย่าฮุ่ยพูดเสียงเย็นชา พลางชี้ไปที่พนักงานที่กำลังทำการย้ายบ้าน “ใช่ ใช่แล้ว！ทิ้งไปให้หมด เอาเฟอร์นิเจอร์สไตล์ตะวันตกที่ฉันซื้อ เปลี่ยนเข้ามาให้หมดเลย”

“เคยเห็นหรือเปล่า นี่สิถึงเรียกว่าทันสมัยมีสไตล์！” ลู่หย่าฮุ่ยพูดด้วยความทระนง พลางชี้ไปที่โซฟากับเฟอร์นิเจอร์หลายชิ้น “ชุดนี้มันเป็นเฟอร์นิเจอร์ของยุโรป ฉันใช้เงินไปตั้งสิบกว่าล้านเชียวนะ！คนจนๆ อย่างหลินอิ่งขี้เหนียวจริงๆ ได้มาอยู่บ้านพักตากอากาศดีๆ แบบนี้ก็เพราะฉีโม่ แต่ยังซื้อข้าวของผุพังแบบนี้เข้าบ้านอีก ขยะแขยงจริงๆ ！”

“นี่ประธานหลินจ่ายเงินไปมากมายเพื่อซื้อเฟอร์นิเจอร์นี้เลยนะ คุณเอามันไปทิ้งแบบนี้มันไม่ดีเลยจริงๆ ！” หลี่ผูพยายามโน้มน้าวด้วยความลำบากใจ

“ถุย！” ลู่หย่าฮุ่ยถุยน้ำลายออกมา พลางมีท่าทีไม่แยแส “เงินถุงเงินถังเหรอ？ในสายตาของเขา เงินเพียงไม่กี่ร้อย เฟอร์นิเจอร์ไม่กี่พัน ก็เรียกว่าเงินมากมายแล้วเหรอ？”

หลี่ผูยิ้มมุมปากขึ้น ก่อนจะมองเฟอร์นิเจอร์ระดับกลางๆ ไปจนถึงล่างที่กำลังย้ายอยู่ ก็รู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมา

ไม่มีแววขนาดนั้นเลยเหรอ？สมองก็ไม่น่าจะมีด้วยล่ะมั้ง？ซื้อเฟอร์นิเจอร์ห่วยๆ พวกนี้ เอาราคามารวมๆ กัน ยังเทียบกับเก้าอี้ตัวเดียวในห้องสมุดของคุณชายไม่ได้เลย！ยังกล้ามาหวงและรักของพวกนี้อีก！

ยังจะทิ้งเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดของคุณชายอีกเหรอ？

เห้อ หลี่ผูถอนหายใจในใจ แต่กลับไม่ได้พูดอะไรมากแล้ว ไม่ว่าตัวเองจะพูดอย่างไร เกรงว่าถ้าบอกลู่หย่าฮุ่ยเรื่องราคาของเฟอร์นิเจอร์พวกนี้ไป แม้แต่คนโง่อย่างผู้หญิงคนนี้ ก็คงจะไม่ฟัง แล้วก็ไม่เชื่อด้วย

ให้ทั้งสองคนนี้ย้ายเข้ามาในบ้าน ให้ตายเถอะ！มันลดระดับของคุณชายลงชัดๆ เลย！

“จริงด้วย เปิดชั้นสามด้วย แล้วเอาเฟอร์นิเจอร์ข้างในออกมาทิ้งให้หมด เปลี่ยนใหม่เลย” ลู่หย่าฮุ่ยชี้ขึ้นมาอีกครั้ง

“คุณลู่！ไม่ได้นะ！ชั้นสามเป็นชั้นส่วนตัวของประธานหลิน ปิดประตูไปแล้ว เขาไม่อยากให้ใครมารบกวน！” หลี่ผูรีบพูด

“โอ๊ะ？เป็นที่ส่วนตัวของประธานหลินงั้นเหรอ？คนจนๆ อย่างเขามีสิทธิ์อะไรมามีที่ส่วนตัวทั้งชั้นเหรอ？เขานี่กล้าจริงๆ เลย！” ลู่หย่าฮุ่ยพูดอย่างไม่แยแส พลางมีน้ำเสียงเย็นชา “นี่เป็นบ้านพักตากอากาศที่บริษัทให้กับลูกสาวของฉัน ให้หลินอิ่งใช้ห้องเดียว ก็ถือว่ามากแล้ว ยังมีหน้ามาเอาไปทั้งชั้นสามอีกเหรอ？ตลกเกินไปแล้ว”

“อีกอย่าง ฉันจะบอกคุณให้ หลังจากนี้คุณเรียกฉันว่าประธานลู่？ได้ยินไหม！ถ้ายังจะพูดอะไรบ้าๆ อีก ฉันจะต่อยปากให้！” ลู่หย่าฮุ่ยพูดเสียงเย็นชา ก่อนจะชี้ไป

“จริงสิ ซิ่วเฟิง เดี๋ยวฉันจะโทรหาญาติฝั่งแม่นะ ห้องใหญ่ๆ แบบนี้ ต้องใช้ให้ดีๆ” ลู่หย่าฮุ่ยพูดอย่างมีความสุข “ฉันจะให้พี่น้องญาติๆ ฝั่งแม่พากันมาพักที่นี่ หลายปีมาแล้ว มันสามารถฉายแววของฉันได้ดีเลยล่ะ！อ๋อ จริงสิ บ้านพักตากอากาศที่ใหญ่ขนาดนี้ ให้คนเป็นร้อยๆ คนเข้ามาอยู่ก็ได้ใช่ไหม？ฉันว่าเปลี่ยนห้องด้านหลังสักหน่อย ปล่อยเช่าไป ก็น่าจะทำเงินได้ไม่น้อยเลยล่ะ！”

“ไม่ได้นะ！ประธานหลินเคยบอก ว่าจะปล่อยให้คนนอกเข้ามาไม่ได้！” หลี่ผูพูดด้วยความรีบร้อน

“ประธานหลินเคยพูดงั้นเหรอ？ต้องทำตามที่เขาพูดด้วยเหรอ？” ลู่หย่าฮุ่ยมีสีหน้าไม่แยแส และทระนงตัว “เดี๋ยวรอให้หลินอิ่งกลับมาก็ไล่เขาออกไป！เขาอยู่ดีกินดีได้ก็เพราะลูกสาวของฉัน ไอคนจนชั้นต่ำนั้น มันมีสิทธิ์อะไรมาอยู่บ้านพักตากอากาศแพงๆ งั้นเหรอ？”