ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 122

บทที่122

หลิ่วเซียวเหยาค่อยๆยืดตัวขึ้น ชี้ไปที่เวทีใต้เท้า และพูดกับนักธุรกิจในเมืองเทียนเป่ย: “วันนี้ฉันจะทำให้ทุกคนรู้ว่า อยู่ในเมืองเทียนเป่ย ผลของการที่มีปัญหากับหลิ่วซื่อแล้วมันเป็นยังไง รวมถึงโหวจวี๋ด้วย!”

ทุกคนแปลกใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้

คำพูดนี่หมายความว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นการกระทำหลิ่วซื่อกรุ๊ปที่อยู่เบื้องหลัง?

หากเป็นเช่นนั้น หลังจากนี้ในเมืองเทียนเป่ยใครจะกล้ามีปัญหากับหลิ่วซื่ออีกละ? แม้แต่โหวจวี๋ก็ได้ถูกจัดการด้วยแผนของหลิ่วซื่อ แล้วบริษัทอื่นๆจะปัญญาพอที่จะต่อต้านเหรอ?

หลิ่วซื่อหยิ่งยโสโอหังเกินไปแล้ว?

แต่ถึงอย่างนั้น ทุกคนก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ถ้าหลิ่วซื่อทำลายโหวจวี๋จริงๆ บริษัทชั้นนำในเมืองเทียนเป่ยก็จะเป็นของหลิ่วซื่อในอนาคต ทุกคนก็เป็นมนุษย์ ใครจะโง่มีปัญหากับหลิ่วซื่อละ?

หลิวเซียวเหยาพอใจกับท่าทางของทุกคนมาก

ก่อนหน้าหลิ่วหลงจะให้หวังโหลวทำสิ่งนี้ตอนนี้ แต่วันนี้ดูแล้ว เป็นไปตามที่เขาคิด ช่วงเวลานี้สามารถทำให้หลิ่วซื่อสร้างบารมีแบบนี้ จะให้หวังโหลวทำได้ไง? หากเป็นเช่นนั้น ในอนาคตคริสตัลกรุ๊ปจะกลายเป็นผู้นำของเมืองเทียนเป่ย และหลิ่วซื่อจะถูกทำลายอีกครั้ง

“ผมพูดแบบนี้ก็มีหลักฐาน ไม่อย่างนั้น จะกล้าเหรอ? ผู้ช่วยหลง คุณก็ว่าใช่ไหม?”

หัวใจของหลงหลิงหลิง “กระตุก”ไปทีหนึ่ง หลักฐานเหรอ?

หลังจากที่หลิวเซียวเหยาพูดจบ หน้าจอขนาดใหญ่ของโรงแรมก็สว่างขึ้น

วิดีโอที่ปรากฏขึ้น คือวิดีโอสถานที่ก่อสร้าง ด้านหน้ามีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยปิดกั้น

“นี่คือกำลังทำอะไร?”

“ไม่รู้.....”

ตากล้องและคนกลุ่มหนึ่งได้ฝ่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย และรีบเข้าไปจากนั้นกล่าวว่า:“ฉันเป็นคนที่กำลังจะซื้อบ้าน เดิมทีฉันวางแผนจะซื้อบ้านในหลันโปกั่ง แต่มีคนบอกฉันว่า บ้านที่หลันโปกั่งนั้นอันตราย ดังนั้นวันนี้เราจะทำการทดลอง เพื่อดูว่าบ้านในหลันโปกั่งมีสภาพอันตรายหรือไม่? “

“ถ้าหากเป็นแบบนั้นจริง ฉันหวังว่าวิดีโอนี้สามารถใช้เป็นหลักฐานได้ อย่าปล่อยให้ลอยนวลไปได้!”

หลงหลิงหลิงเห็นว่าหัวใจของเธอจมลงสู่ก้นบึ้ง

ในวิดีโอ มีคนเอาเสื่อน้ำมันและโยนมันไปที่ผนังด้านนอกของอาคาร

เมื่อเห็นเช่นนี้ หลงหลิงหลิงไม่สามารถทนดูได้อีก เพราะเธอรู้ดีว่าตอนจบจะเป็นอย่างไรโดยไม่ต้องดู

นั่นคืออาคารที่มีไม้กระดานธรรมดา ดังนั้นถ้าจุดไฟเพียงเล็กน้อย จากนั้น อาคารทั้งหลังจะไหม้

หลิ่วเซียวเหยามองดูควันสีดำที่ค่อยๆโผล่ออกมาจากวิดีโอ และยิ้มอย่างมีชัย โหวจวี๋ก็เหมือนกับอาคารในวันนี้ ที่มอดไหม้ และจากนั้นก็หายไปจากในเมืองเทียนเป่ย

ตั้งแต่นั้นมา ในเมืองเทียนเป่ย หลิ่วซื่อกรุ๊ปก็เป็นใหญ่

สายตาของทุกคนจ้องไปที่วิดีโอครู่หนึ่ง

อย่างไรก็ตาม ห้านาทีต่อมา ไฟก็ไม่ได้เผาไหม้ น้ำมันถูกเผาไหม้หมด เพียงผนังข้างๆมีรอยดำ ที่เหลือก็ไม่มีอะไรอื่น

“เอ่อ นี่มันไม่ได้เผาไหม้ขึ้นมาเลย?”

“ใช่แล้ว! ประธานหลิ่ว เกิดอะไรขึ้น?”

“เข้าใจผิดแล้วหรือเปล่า?”

เดิมทีหลิ่วเซียนเหยาภาคภูมิใจอย่างมาก และมองเห็นอนาคตที่สดใส แต่ฉากนี้เป็นสิ่งที่เขาคาดไม่ถึง ตะลึงไปชั่วขณะ แล้วขมวดคิ้ว: “ไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิดแน่! โหวจวี๋ใช่แผงฉนวนกันความร้อนไม่มีสารหน่วงไฟ ทำผิดโดยไม่ทันได้ระวัง ที่นี่น่าจะไม่ใช่ชุมชนหลันโปกั่ง”

“ทุกคนรอสักครู่ เรามาเปลี่ยนอาคารในเขตหลันโปกั่งกันเถอะ” หลิ่วเซียวเหยากล่าวขณะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเตรียมโทรหาหวังโหลว

เพียงแค่รอให้เขาโทรออก วิดีโอก็ถูกเปลี่ยนเป็นเขตอื่นแล้ว

หลิ่วเซียวเหยายิ้มเมื่อเห็นสิ่งนี้ แสดงว่าหวังโหลวก็รู้เช่นกัน ดังนั้นจึงจัดให้มีคนเปลี่ยนไปที่ชุมชนหลันโปกั่ง

ในทำนองเดียวกันในวิดีโอ เสื่อน้ำมันถูกโยนลงบนผนังด้านนอก

แต่หลังจากนั้นไม่นาน ไฟก็ติด และมีควันดำเป็นลูกคลื่นลอยออกมา

เมื่อเห็นเช่นนี้หลิ่วเซียวเหยาก็หัวเราะ “เห็นมั้ย นี่คือหลักฐาน โหวจวี๋ใช้วัสดุที่ด้อยกว่าในการสร้างบ้านที่อันตราย คือ......”

คำพูดยังพูดไม่เสร็จ เสียงแสดงความคิดเห็นข้างล่างทำให้หลิ่วเซียวเหยาหัวเราะไม่ออก

“ชุมชนนี้ดูแล้วทำไมคุ้นๆ?”

“ฉันก็รู้สึกคุ้นๆนะ!”

“อ่อออ ฉันนึกออก นี่ไม่ใช่หลิ่วซื่อเจียหยวนเหรอ?”