ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 136

บทที่ 136

“เชี่ย！คงจะไม่ได้ให้ฉันไปฆ่าคนลอบวางเพลิงหรอกล่ะมั้ง? หรือว่าลักลอบค้ายาเสพติด?”

ไม่แปลกที่เฉินห้าวจะคิดเช่นนี้ บ้านหลังนี้สามสี่ล้าน ก็ยกให้กับเขาเฉยๆ ไม่เพียงเท่านี้ ยังจะออกค่าหมอค่ายาให้เขา จ้างแม่บ้านมาดูแลแม่ของเขา แค่คิดก็รู้แล้วว่า เรื่องที่จะต้องทำนี้ ไม่ใช่เรื่องที่ซื่อตรงอะไรอย่างแน่นอน！

เฉินห้าวจึงได้พักลงในบ้านหลังใหม่ด้วยความรู้สึกที่ไม่เป็นสุข

รุ่งเช้าวันที่สอง เฉินห้าวโทรศัพท์หาไป๋ยี่เฟย เขาคิดมาตลอดทั้งคืน ต่อให้เป็นการฆ่าคนลอบวางเพลิงจริงๆ เขาก็ยอมแล้ว ถึงอย่างไรโอกาสแบบนี้ก็ไม่ได้มีมาได้ตลอด

“อีกสักครู่ผมจะไปรับแม่ของผม ไม่ว่าคุณจะให้ผมทำเรื่องอะไร ผมก็จะไปทำ แต่ผมมีเพียงข้อเดียว หวังว่าคุณจะไม่บอกแม่ผม ผมไม่อยากให้ท่านได้รับแรงกระตุ้นอีกแล้ว”

“คุณคิดมากเกินไปแล้ว ผมก็ไม่ใช่ว่าจะให้คุณไปฆ่าคนลอบวางเพลิงเสียหน่อย ผมบอกกับคุณแล้วว่า ผมคือนักธุรกิจที่ซื่อตรง เรื่องที่ทำล้วนเป็นเรื่องที่ซื่อตรง” ไป๋ยี่เฟยตอบกลับจากสายโทรศัพท์ฝั่งนั้น”

เฉินห้าวตกตะลึง “งั้นต้องทำอะไร?”

“คุณนำคุณแม่ของคุณมาลงหลักปักฐานให้ดีก่อน มีเรื่องทำแล้ว ผมจะไปหาคุณเอง”

...

หลังจากเลิกงาน ไป๋ยี่เฟยก็ไปดักซุ่มที่ร้านบาร์บีคิวข้างทางกับไป๋หู่ต่อ

ตอนที่ถึงสวีลั่งได้อยู่ที่นั่นแล้ว สั่งบาร์บีคิวมาบางส่วน แล้วก็เบียร์เย็นสองกระป๋อง กินไปด้วยมองดูฝั่งตรงข้ามไปด้วย

“ยังไม่ปรากฏตัวออกมาอีก?” ไป๋ยี่เฟยนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวพร้อมกับเอ่ยถาม

สวีลั่งพยักหน้า กินมะเขือยาวย่างไปคำหนึ่ง “พวกคุณไม่จำเป็นต้องมาทุกวัน”

เพราะว่าคนที่วางยานั่น มีเพียงสวีลั่งคนเดียวที่เคยเห็น ต่อให้ไป๋ยี่เฟยกับไป๋หู่มา ก็ดูไม่ออก

ไป๋ยี่เฟยรู้ แต่เขาเป็นห่วงหลี่เสว่มาก ดังนั้นถึงได้มาดักซุ่มด้วยตัวเอง อีกทั้งมีไป๋หู่อยู่ หากพบคนๆนั้นเข้า ยังสามารถมาเป็นผู้ช่วยได้

“สามคนย่อมแข็งแกร่งกว่าคนๆเดียว” ไป๋ยี่เฟยตอบกลับ

ทั้งสามคนกินบาร์บีคิว ดื่มเบียร์กันอย่างเงียบๆ

ทันใดนั้น ด้านข้างโต๊ะทรงสี่เหลี่ยมจตุรัส บนตำแหน่งนั้นที่เหลือไว้เพียงหนึ่งเดียว ก็มีสาวสวยหุ่นเซ็กซี่ สวมกระโปรงสั้นรัดรูปนั่งลงมา

ทั้งสามคนหันหน้าไปมอง ไป๋หู่กับสวีลั่งต่างก็เพียงแค่มองดูแวบเดียว ก็จ้องไปที่หน้าประตูKTVต่อ

แต่ไป๋ยี่เฟยค่อนข้างที่จะประหลาดใจ สาวสวยคนนี้มองดูแล้วรู้สึกคุ้นตาจัง！

“คนสวย คุณอยากจะร่วมโต๊ะ?” ไป๋ยี่เฟยเอ่ยถามขึ้นอย่างมีมารยาท

สาวสวยยิ้มขึ้นอย่างอ่อนหวาน “ฉันมาหาคุณต่างหาก”

“หาผม?” ไป๋ยี่เฟยมึนงงเล็กน้อย “ผมรู้จักคุณหรอครับ?”

สาวสวยเอ่ยแนะนำตัวเอง “ฉันชื่อเย่อ้าย อืม คืนวันก่อน พวกเรายังอยู่ที่โรงแรม...”

คำพูดนี้ค่อนข้างที่จะคลุมเครือ คนที่ไม่รู้ก็ต้องคิดเป็นอื่นเป็นธรรมดา

ไป๋ยี่เฟยได้ฟัง ก็รีบมีปฏิกิริยาตอบกลับในทันที “อ๋อ คุณคือคนสวยที่ดื่มจนเมาในวันนั้นสินะครับ? วันนั้นผมเพียงแค่ส่งคุณไปถึงโรงแรม อย่างอื่นผมไม่ได้ทำอะไรเลย”

เย่อ้ายหัวเราะขึ้นเบาๆ “คุณทำไม่ทำ ตัวฉันเองไม่รู้?”

ไป๋ยี่เฟยชะงักงัน ก็จริง จากนั้นยิ้มพร้อมกับเอ่ย “งั้นที่คุณมาในวันนี้...”

“แน่นอนว่าก็ต้องตั้งใจมาขอบคุณคุณสิคะ！” เย่อ้ายเปลี่ยนท่านั่ง “ฉันเลี้ยงข้าวคุณค่ะ”

ไป๋ยี่เฟยส่ายศีรษะ ปฏิเสธอย่างสุภาพ “ไม่ต้องหรอกครับ ตอนนี้ผมกำลังทานอยู่”

“แค่นี้? อิ่มได้ด้วยหรอคะ?” เย่อ้ายโน้มสายตาลงมองบาร์บีคิวที่อยู่บนโต๊ะ