ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 138

บทที่ 138

ไป๋ยี่เฟยเป็นเหมือนกับไป๋หู่และสวีลั่ง

เมื่อครู่นี้แม้ว่าจะถอยหลังได้ทันเวลา แต่ก็ยังคงสูดเข้าไปเล็กน้อย ดังนั้นฤทธิ์ยาเลื่อนออกไปครู่หนึ่งถึงออกฤทธิ์

เย่อ้ายประคองตัวยืนอยู่ด้านหน้าของไป๋ยี่เฟย ไม่มีสีหน้าเมื่อสักครู่นี้แล้ว หากแต่เป็นท่าทีที่แลดูสนใจเป็นอย่างยิ่ง จ้องมองไป๋ยี่เฟยอยู่ตลอดเวลา

ไม่นานนัก เย่อ้ายก็ย่อตัวลง ใช้มือลูบไล้ไปบนใบหน้าของไป๋ยี่เฟยเบาๆ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า "ไป๋ยี่เฟย คุณเป็นคนยังไงกันแน่นะ?"

"คนอื่นคิดว่าคุณคือพวกสวะ แต่คุณไม่ใช่ คุณปิดบังสถานะเป็นเพราะอะไรกันแน่?"

"สาวสวยมาส่งถึงที่ยังสามารถปฏิเสธด้วยปณิธานที่แน่วแน่ได้ ช่างน่าสนใจจริงๆ"

มองดูอยู่สักพัก เย่อ้ายก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา

"KTVฮุยหวง ห้องส่วนตัว213”

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ผู้หญิงสามคนที่แต่งตัวสวยงามดึงดูดเพศตรงข้ามก็ปรากฏตัวอยู่ภายในห้องส่วนตัว

เย่อ้ายเอ่ยปากสั่งด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย "เริ่มเถอะ！”

เมื่อครู่นี้ภายในเวลาครึ่งชั่วโมง เธอเปลืองกำลังเยอะมากถึงนำไป๋หู่และสวีลั่งเคลื่อนย้ายออกไปได้ เหลือโซฟาแถบนี้เอาไว้ให้กับไป๋ยี่เฟย และก็เพื่อที่จะสะดวกต่อเรื่องหลังจากนี้

หญิงสาวสามคนหัวเราะขึ้นอย่างอ่อนหวาน เริ่มทยอยกันถอดเสื้อผ้าออก

จากนั้น ทั้งสามคนก็ล้อมรอบไป๋ยี่เฟยเอาไว้ คนหนึ่งทาบไปบนร่างกายของเขา คนหนึ่งนั่งอยู่ที่ด้านข้างปลายเท้าของเขา อีกคนหนึ่ง นั่งอยู่ที่ศีรษะของเขาทางด้านนั้น ยังนำศีรษะของเขาวางไว้บนต้นขาที่เรียบเนียนนั่นของตนเองอีก

เย่อ้ายยืนอยู่ด้านข้าง หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเริ่มถ่ายรูป

หลังจากนั้นห้านาที เย่อ้ายก็เก็บโทรศัพท์มือถือลง "ได้แล้ว"

พูดจบ หญิงสาวคนนั้นที่นั่งอยู่ข้างศีรษะของไป๋ยี่เฟยก็มองเย่อ้ายด้วยความเขินอาย "บอส จูบปากได้ไหมคะ?"

เย่อ้ายได้ฟังสายตาเยือกเย็นลงมาในชั่วพริบตา“ได้จบลงแล้ว！ตอนนี้ออกไปเดี๋ยวนี้！”

หญิงสาวได้ยินดังนั้นก็เบ้ปาก รีบสวมเสื้อผ้า ออกไปพร้อมกับหญิงสาวอีกสองคนในทันที

เย่อ้ายไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เมื่อครู่นี้คนๆนั้นพูดว่าจูบปาก เธอถึงได้รู้สึกโกรธมาก ราวกับถูกคนหยิบของทั้งหมดของตนเองไปก็ไม่ปาน！

จนถึงรุ่งเช้าของวันที่สอง ไป๋ยี่เฟยถึงได้ฟื้นขึ้นมา แต่ไป๋หู่และสวีลั่งยังไม่ฟื้น

ไป๋ยี่เฟยที่ฟื้นขึ้นมาสมองยังคงมึนงง มีชั่วพริบตาหนึ่งที่ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ผ่อนคลายอยู่พักใหญ่ๆ ถึงได้รู้ว่าตอนนี้อยู่ในKTV

คิดย้อนกลับไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในก่อนหน้านี้ ไม่เห็นเย่อ้าย ก็นึกว่าหลังจากที่ตนเองหมดสติ เย่อ้ายก็ไปจากที่นี่ด้วยตนเองแล้ว จึงไม่ได้ใส่ใจอะไร

จนถึงเก้าโมงกว่า ไป๋หู่และสวีลั่งก็ฟื้นขึ้นตามกันมา

ไป๋หู่เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย “ประมาทแล้ว”

ไป๋ยี่เฟยรู้สึกปวดหัว “คราวนี้จับไม่ได้ คราวหน้าคิดอยากจะจับได้ก็ยากแล้ว ไม่แน่แม้แต่คนอยู่ที่ไหนก็ยังไม่รู้！”

ทั้งสามคนออกจากKTV ไป๋ยี่เฟยคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นเอ่ยขึ้นกับสวีลั่งว่า “ไม่อย่างนั้นแกกลับไปกับฉันเถอะ！”

สวีลั่งมองไปที่ไป๋ยี่เฟยแวบหนึ่ง “ผมคือฆาตกรที่ต้องการจะฆ่าคุณ”

ไป๋ยี่เฟยหยุดชะงักไปชั่วขณะ รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามเข้าใจผิดแล้ว จึงเอ่ยขึ้นว่า “ความหมายของฉันคือ สถานการณ์นั้นเมื่อวานพวกแกต่างก็ถูกยาพิษ ตอนนี้ฟื้นขึ้นมาแล้ว แต่ร่างกายคงจะยังไม่ได้ฟื้นคืนโดยสมบูรณ์แบบ ฉันอยากให้แกไปพักผ่อนที่นั่นสักหน่อย รอร่างกายแกหายดีแล้วค่อยว่ากัน”

“คุณแน่ใจ?”

สวีลั่งเป็นถึงคนที่ต้องการจะฆ่าไป๋ยี่เฟย แต่คิดไม่ถึงว่าไป๋ยี่เฟยจะพาเขากลับไปอย่างใจกล้าขนาดนี้