ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 160

บทที่ 160

ไป๋ยี่เฟยพูดเบาๆ “ผมไม่เหลืออะไรแล้ว คุณตามผมไปมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร”

“ยังมีกิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ปไม่ใช่หรือ?” หลงหลิงหลิงตอบ

ไป๋ยี่เฟยส่ายหัว “กิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ป คือผมเตรียมไว้ให้สำหรับเสว่เอ๋อ”

ปรากฏว่า เขาไม่เคยคิดเผื่อตัวเองเลย จนถึงตอนนี้ เขาก็คิดถึงแต่หลี่เสว่

หลงหลิงหลิงโกรธทันใด ทำไมไป๋ยี่เฟยถึงไม่คิดเผื่อตัวเองบ้างหล่ะ?

แต่เธอจะมีสิทธ์อะไรที่จะไปต่อว่าไป๋ยี่เฟยล่ะ?

เมื่อคิดแล้ว ดวงตาของหลงหลิงหลิงก็แดงระเรื่อ และเธอไม่อยากให้ไป๋ยี่เฟยมองเห็น เธอจึงหันหลัง และพูดว่า “งั้นฉันจะลาออกในวันพรุ่งนี้”

หลังจากพูดจบ หลงหลิงหลิงก็เดินออกจากห้องประชุม

ไป๋ยี่เฟยถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

เมื่อถึงเวลาเลิกงาน หลงหลิงหลิงกลับไปที่ห้องเช่าของเธอด้วยความสิ้นหวัง อาบน้ำอย่างเหม่อลอย และก็สั่งอาหารจากข้างนอก และกินอะไรง่ายๆ

จากนั้นก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไร ก่อนหน้านี้กลับบ้าน และจะดูกำหนดการเดินทางและการประชุมสำคัญของไป๋ยี่เฟยในวันพรุ่งนี้ หรือจัดการกับเอกสารด่วนบางอย่าง ถ้าไม่มีอะไรทำจริงๆ ก็จะดูรายงานของบริษัท

แต่ตอนนี้ เธอจะทำอะไรได้อีก?

เมื่อเธอกำลังสิ้นหวังอยู่ มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

หลงหลิงหลิงสงสัย ใครจะมาหาเธอตอนดึกขนาดนี้?

ไม่ใช่ มีน้อยคนนักที่จะรู้จักสถานที่นี้ ยกเว้นคนในครอบครัวของเธอ และมีเพื่อนเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้จักที่นี่ แต่กลางดึกขนาดนี้แล้ว คนในครอบครัวไม่มาหาเธอที่นี่แน่นอน ส่วนเพื่อนๆจะทักทายเธอก่อนที่จะมา

หัวใจของหลงหลิงหลิงเต้นเร็วขึ้น เธอลุกลี้ลุกลน เดินเข้าไปใกล้ประตูช้าๆ และถามว่า “ใคร?”

เสียงผู้หญิงดังมาจากนอกประตู “หลิงหลิง คือฉันเอง! คุณรีบเปิดประตูเร็วเข้า!”

อืม?

หลงหลิงหลิงผงะ “เสี่ยวอิง?”

จากนั้น หลงหลิงหลิงก็เปิดประตู “นี่คุณจริงด้วย!”

หลิวเสี่ยวอิงยิ้มและเดินเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง “ไม่ใช่ฉันแล้วจะเป็นใคร?”

หลังจากนั้น หลิวเสี่ยวอิงก็กอดหลงหลิงหลิง

หลิวเสี่ยวอิงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในสมัยเรียนมัธยมของหลงหลิงหลิง เธอเรียนแพทย์แผนจีนกับอาจารย์ของเธอตั้งแต่เด็ก หลังจากจบการศึกษาเธอก็ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เธอเก่งทั้งด้านแพทย์แผนจีนและตะวันตก

อย่างไรก็ตามหลิวเสี่ยวอิงเป็นคนที่มีความประพฤติเรียบร้อย มีรูปร่างที่ดี และมีบุคลิกร่าเริงและใจดี ซึ่งทำให้ทุกคนชอบเธอมาก

หลงหลิงหลิงปิดประตู “คุณกลับมาก็ไม่บอกฉันสักคำเลยนะ”

“โอ้ย นี่ไม่ใช่อยากจะเซอร์ไพรสคุณสักหน่อย?” หลิวเสี่ยวอิงยิ้ม แล้ววางกระเป๋าเดินทางไว้ข้างๆ แล้วนั่งลงในห้องนั่งเล่น

หลงหลิงหลิงเดินมาและพูดเบาๆ “ความสุขไม่มี มีแต่ความตกใจ”

หลิวเสี่ยวอิงเงยหน้าขึ้น “คุณคิดว่าฉันเป็นคนร้าย ที่อยากจะเข้ามาปล้นในห้องหรือ?”

“ไม่งั้นล่ะ” หลงหลิงหลิงกลอกตา “ใครจะมาหาฉันตอนกลางคืน โดยไม่บอกฉันเลย?”

“ฉันไม่ใช่เหรอ?” หลิวเสี่ยวอิงหัวเราะ

หลงหลิงหลิงทำอะไรไม่ได้ “เอาล่ะ เอาล่ะ คุณกินข้าวเย็นหรือยัง?”

“ฉันกินไปนิดหนึ่งอยู่บนเครื่องบิน” หลิวเสี่ยวอิงตอบว่า “ฉันไม่อยากกินตอนนี้ ฉันจะไปล้างหน้าแปลงฟันก่อน หลังจากนั่งเครื่องบินมานาน มันเหนื่อยเกินไป”

“งั้นคุณไปอาบน้ำนอนก่อนเถอะ มีเรื่องอะไรพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน” หลงหลิงหลิงพูด

หลิวเสี่ยวอิงพยักหน้า เปิดกระเป๋าเดินทางของเธอ เอาชุดนอนออกมาและเดินไปที่ห้องน้ำ